اشعار

روزها سرمست و شبها راهی‌ام            کیف دارد حال خاطـر خواهی‌ا‌م
در فـرات‌ چـشـم‌هـایش مـاهـی‌ام            لا الـهـی نـه، کـه الاّ الــلــهــی‌ام

به رفتارت نمی‌آید که اهل این زمین باشی           گـمانم شـهـروند آسـمـان چـندمین باشی

برایت فـرش‌های پیش پا افتاده ناچیزند           تو با این منزلت باید که سجاده‌نشین باشی

ای به لطفت عالمی مدیون علی‌بن الحسین           ای کرم در بیت تو قانون علی‌بن الحسین
چشم وا کـردی و شد خاتـون ایرانی ما           بر زمین و آسمان خاتون علی‌بن الحسین

ای عـــلــی اوّل از آل عـــلـــی            وارث اِکــرام و اِجــلال عــلـی

پـیـشـتـاز و پـیـشـوای اهـل دین            مظـهـر تـوحـیـد فـخـرُ العارفین

السلام ای حجّـت معـبود زین العـابدین            ای که وصفت سجده بر مسجود زین العابدین
سردرِ عـرش الـهی حک شده اسم شما            وَه که بس والا مـقـامی یا ولـی الاولـیا

ای زینت تـسبـیح و دعا زمزمه‌هایت            در حـیـرتم آخـر بـنـویـسم چه بـرایت

اعجاز کلام تو مزامـیر صحیفه است            جوشیده زبور از دل قـرآن به دعایت

طنین «آیۀ تطهـیر» در صدایش بود            مـدیـنـه تـشـنـۀ تـکـرار ربّـنـایش بود

صحیفه‌ای که سراسر شعور و شیدایی‌ست            حدیث سلـسـله گـیـسوی آشـنایش بود

ای خـالـق راز و نـیـاز عــاشـقـانـه            در پیـشگـاه عـشق مـخـلـوقی یگـانه

ای آسمان پیشانی‌ات، ای ابر ای کوه            سـجــادۀ تـو دشـت‌هـای بـی‌کــرانـه

ناگهان پر می‌کشی دریا به دریا می‌روی            آه ای ابـر کـرامت تا کجاها می‌روی...

برنمی‌داری سرت را از بهشت سجده‌گاه            کس نمی‌داند که هستی یا ز دنیا می‌روی

قبل از تو عشق جرأت پیدا شدن نداشت            اصلاً قنوت راه به تقوی شدن نداشت

هرگز نـماز خلـق تمـاشا شدن نداشت            قـرآن بی‌کـلام تو مـعـنا شـدن نـداشت

شاعر به حیرت است تو را دید یا شنید            گفت از الست و قافـیه قالـو بلی شنـید
صبح از مدینه خواند و شب از کربلا شنید            از یـار آشــنـا ســخـن آشـنــا شــنــیــد

از عـنایـاتِ خـدا دریـایِ احسان می‌شود            آنکه مـانـند عـلـی، آقـایِ دوران می‌شود

نـامِ زیـبـایش عـلـی فـخـریّـۀ سـجّـاده‌هـا            از مناجـاتش خـدا در دل نمایان می‌شود

رهـبـر آزادگـان آقـا سـلامت می‌کـنیم            سیدِ سجـاد درکِ این پـیـامت می‌کـنیم

ما تـأسّی بر تو و راه امـامت می‌کـنیم            تا قـیامت اقـتدا بر این قـیامت می‌کنیم

در آن نگاه عطش دیده روضه جریان داشت           تمام عمر اگر گریه گریه باران داشت

گـرفـت جـان تو را ذرّه ذرّه عـاشـورا           که لحظه‌لحظۀ آن روز در دلت جان داشت

ای پـسـرِ نــورِ نـبـوّت ســلام            ای ششمین قـلۀ عصمت سلام

صاحبِ ما، صاحبِ ایران تویی            روحِ خـدا، جوهـرِ ایمان تویی

ای خدا را اسم اعظم یا علیّ بن الحسین           وی تنت روح مجسّم یا علیّ بن الحسین

ای دمیـده از دمت روح خدایی از ازل           بـر تـن حـوّا و آدم یا عـلـیّ بن الحـسیـن

می نوشم امشب واژه ها را از سبویت            پُر می شـود جـام عـطـش از آبـرویت

سجاده ات پهن است در محراب، حالا            تـر می شـود ابـیـات از آب وضـویـت

وارد میکده شد میکده را دست گرفت            نیستها را به نگاه خودش از هست گرفت

بـیخـود از کربـبـلا رهـگـذر شام نشد            حکمتی داشت که شمشیر دعا دست گرفت

آن گل که دین و مکتب از او آبرو گرفت            گلهای باغ عشق از او رنگ و بو گرفت

بهـر نماز عـشق به محـراب معـرفت            از چشمه سار چشم تر خود وضو گرفت

کعبه شد سر زلفت دل به سجده افتاده            لحظه‌ای کنارم باش در فضای سجاده

در سحر دو چشمانت باب اشک بگشاده            غـربتی غـریبانه نیمه شب تو را داده