اشعار

مـادر پـدرم بـاد فـدای تـو حـسن جان            هـستـنـد غـبار کـف پای تو حسن جان

من رو نزدم بر احـدی غیر شما چون            دیدم همه هستـنـد گـدای تو حسن جان

آئـیــنـۀ تــمـام وُجـوهـات حــیـدری‌سـت           صلحی که کرده است خودش فتح خیبریست

کاری به جز کـرم نشود دیـده از کـریـم           او وارث عـلـی‌ست، مَرامش قلندری‌ست

ای جانِ جانِ جانِ جان، کز جانِ جانان جان تری            وی نیکِ نیکِ نیک ها، کز نیک ها نیکوتری

کارت دمادم دلبری، از دلبران دل می‌بری            جان میدهی دل می‌بری، از دلبران با دلبری

ای از بَـهـار، بـاغ نـگـاهـت بَـهـارتـر            از فرش، عرش در قـدمت خاکسارتر

شبنم ز پاکی تو، به گـلبرگ‌ها نوشت            گل پیش روی توست ز هر خار، خوارتر

ای دل دلشکستگان عاشق و مبتلای تو            روح گرفته آبـرو از نفـس صفـای تو

نغـمۀ عشق عاشقان زمـزمه ولای تو            بود و نبود عالمی در نعم از ولای تو

من آفـریـده شدم تا شوم گدای کريم            عـبادتـم شـده افـتـادنِ به پـای کـریم

همیشه داشت محبّت به ظرف خالی من            همیشه شامل حـالم شده وفـای کریم

مــاسِــوی شـد سـائـلِ دستِ کــریـم            هـسـتـی ما هـست از هـستِ کـریـم

نـیــمــۀ مــاه خــدا حــس مـی‌کـنــم            بـر سـر خـود گـرمـی دست کـریـم

از بس که حُسن نام تو شد مشق جوهرم            عـطـر بـقـیـع می‌وزد از بـاغ دفـتـرم

شوق بهشت سهم بـقـیه، ز من مخـواه            از گـنـدم مــزار شـمـا ســاده بــگـذرم

شکر خدا ز روز ازل سینه زن شدیم            گـریـه کنـان داغ شـه بـی‌کـفـن شـدیـم
شکر خدا به حُرمت این ذکر یا حسین            بی‌اخـتـیار غـرق عـطای حـسن شـدیم

شُغـلـم این است، گـدایی ز دیـار حسنم            بعد، با حفـظ سِمَت نوکر یک بی‌کـفـنم

خانۀ مـادری‌ام خاک بقـیع است فـقـط            مـدتی هست که تبعـیـد شدم از وطـنم

چون عقیقی که در آغوش یمن جا دارد            از ازل در دل من عشق حسن جا دارد

آن قـدر عـاشـق ایـن ماهِ زبرجَد گُونَـم            که به شوق رَصَدش، ترک وطن جا دارد

حاتم بخـورد حـسرت این ساز دهـانم            از ذکـر کـریـمی که شده ورد زبـانـم

آن روز که بر داغ حسین اشک بریزم            روزی ست که بر خانۀ تو درب زنانم

ای کعبۀ وصال زمین خال روی تو            ای اهدنا الصراط زمان تاب موی تو

یکـبار گرد روی عـبا را تکـان بده            یک عمرسیل رحمت حق را نشان بده

خـاک را به آسـمـان، می‌کـند بـدل حسن           روزگـار تـلـخ را، می‌کـنـد عـسـل حسن

تا ابد هرآنچه حُسن، جزئی از محیط اوست           جمع مفـردات حُسن، بوده از ازل حسن

سائلی که حلقۀ در را به وقـتـش می‌زند           دست صاحبخانه روزی سر به بختش می‌زند

ای که محتاجی، بیا خوان طلب را پهن کن           خاک پای شاه شو، بال ادب را پهن کن

سبط اکبر! به پیـمبر چه شباهـت داری           نـکـنـد آمــده‌ای قــصـد نــبــوّت داری؟

بی سبب نیست که بر سجده می‌افتی هرشب           به روی شـانـۀ خـود بـار امـامت داری

مـاه خـداست روی تمـاشـایی حسن            عرش صفاست مجلس شیدایی حسن

مجنون شود هرآنکه ببیند سحر گهی            یک جـلـوه از تـبـسّم لـیـلایی حسن

زیـبـایـی ایـام جـمـال حـسـنـیـن اسـت            دشمن خجل از جاه و جلال حسنین است

فرمود که سرخـیـل جـوانان بهشت اند            این ذکر دل انگـیز مدال حسنین است

فدای جود کسی که هر آنچه را بخشید            فـقط به خـاطـر خـشنودی خـدا بخشید

از ابـتـدا پـدرش فـکـر ما گـداهـا بـود            که سفرۀ کرمش را به مجـتـبی بخشید

ای چارطاق عرش خـدا خـیمۀ غمت            وی کهکشان ستاره‌ای از خاک مقدمت

قـدوسیـان تراوش انـفـاس قـدسـی‌ات            فرماندگی ارض و سماء رتـبۀ کمت