اشعار

مـن زائـر نـگــاه تــوأم از دیــار دور            آن ذرّه‌ام کـه آمـده تـا پـیـشـگــاه نــور

در نام تو چه حس غریبی نهفـته است            در نام تو چه خاطره‌ها می‌شود مرور

کـسی که با ادب و بـاوقـار می‌بـخـشد            فـقـط بـه خـاطـر پـرودگـار می‌بـخـشد

کریم فکر حساب و کتاب بخشش نیست            به رسـم اهل کـرم بی‌شـمار می‌بخـشد

قـوّت بـال و پـرم، یا حـسن بن عـلی            با تـو شـدم محـتـرم، یا حسن بن علی

بـاز هم از جـانـِبت آمده یک یاکـریـم            پَـر زده دور و بـرم، یا حسن بن علی

یا حسن ای که تو را منصب لطف و کرم است            قطره در کوی نکوی تو برابر به یم است

تا که هـستم همه دم سائل کوی تو، مرا            ز غم برزخ و از ماتم دوزخ چه غم است

تا شود راضی ز اعـمالم خدا گفتم حسن            مادرش بر سیـنه زد! آرام تا گفـتم حسن

خود گرسنه ماند و سگ را با غذایش سیر کرد            هرکسی گفت از کرم گفت از سخا گفتم حسن

با ذكـر یـا كـریـم هـمـۀ یـاكـریـم‌هـا            خوانـدند با تو یا علی و یا عـظیم‌ها

تا بـوده‌ام هـمیـشه فـقـیـر تو بـوده‌ام            باشـد حـكـایت من و تـو از قـدیـم‌ها

تا که بر روی لبم ذکر حسن جان دارم            از هـمین نامِ مبارک به دلـم جـان دارم

او ز دسـتـانِ کـریـمـانه عـطـا فـرمـوده            هرچه دارم همه از لطفِ کریمان دارم

جز، از حسن اینقدر کرامت که شنیده است            این قدر کرامت که شنیده است و که دیده است

احمد روش و فاطمه رفتار و علی خـو            روی مَلک از وصف رخش رنگ پریده است

پادشاه است هر آن کس که گدای حسن است            کار جبریل امین گریه برای حسن است

چای می‌خورد دم هیئت و با خود می‌گفت            شک ندارم که شفا در ته چای حسن است

جذبه و جاذبه و جلوۀ اعظم حسن است            علی و عالی و علامه و اعلم حسن است

به خـداوند بهـشتـش حسن آباد خداست            شرف‌الشمس خداوندِ دو عالم حسن است

ای مسـیح خـانـۀ مـولی المـوالی مجـتبی            مـظهـر حُـسـن خـدای لایـزالی مـجـتـبی

ابن شهـر آشـوب اینگـونه روایت می‌کند            چون پیمبر صاحب شأن و جلالی مجتبی

جـود خـداوندی‌َ است در کف جودش            شعـشـعۀ کـبـریـاست ضوء وجـودش

عرصۀ لاهـوت شـمّـه‌ای ز حـدودش            هـست حـدودش ثُـغـور حـیّ ودودش

تویی امیر جمل، ذوالفـقار غـیرت حـیدر            لوای صبر و جهادی به روی دوش پیمبر

حسین هست و ابوالفضل هست و قاسم و زینب            تو را امیر مدینه! چه حاجت است به لشکر؟

پـرواز می‌کـنم به خـدا با حسن حسن            دردم همیشه گشته دوا با حسن حسن

مانـنـد سال‌هـای گـذشـتـه قـبـول کرد            زهرا حسین حسین مرا با حسن حسن

هرکه دیدست تو را گـفته که ماشاالله            قامتت قامت سرو است و رُخت همچون ماه

نه فقط اهل زمین بلکه رسید از ملکوت            بـانـگ "لا حـول و لا قـوة الا بـاالله"

نام تو که بُـردم دهنم غـرق عسل شد            اول قـلـمـم راهـی مـیـدان جـمـل شـد

شمشیر تو برنده تر از دست اجل شد            کار عـلی اینبار به تدبـیـر تو حل شد

مـادر پـدرم بـاد فـدای تـو حـسن جان            هـستـنـد غـبار کـف پای تو حسن جان

من رو نزدم بر احـدی غیر شما چون            دیدم همه هستـنـد گـدای تو حسن جان

آئـیــنـۀ تــمـام وُجـوهـات حــیـدری‌سـت           صلحی که کرده است خودش فتح خیبریست

کاری به جز کـرم نشود دیـده از کـریـم           او وارث عـلـی‌ست، مَرامش قلندری‌ست

ای جانِ جانِ جانِ جان، کز جانِ جانان جان تری            وی نیکِ نیکِ نیک ها، کز نیک ها نیکوتری

کارت دمادم دلبری، از دلبران دل می‌بری            جان میدهی دل می‌بری، از دلبران با دلبری

ای از بَـهـار، بـاغ نـگـاهـت بَـهـارتـر            از فرش، عرش در قـدمت خاکسارتر

شبنم ز پاکی تو، به گـلبرگ‌ها نوشت            گل پیش روی توست ز هر خار، خوارتر