اشعار

ای آن‌که قسم خورده به نـام تو خدایت            بیدار شده شهـر شب از بـانگ رهایت
ای آن‌که تـبـرک شده کعـبه به عـبـایت            تا عرش خدا صف زده پژواک صدایت

ﮔـﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗـﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ            ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

هُـبَـل ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﺭﺍﺝِ بـی‌نـوایـی‌هـا            ﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﻻﺕ ﻭ ﻋُﺰﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ‌ﻫﺎ

از حــرا آمـد و آئـیــنـه و قــرآن آورد            مژده آن جان جهان از بر جانـان آورد

مژدۀ وحی و نـبـوّت دل عـالـم را بُرد            هر که دل داشت به آن آینه ایمان آورد

خـواندم دوبـاره خاطـرۀ ناب کهف را            آیـه بـه آیــه ســورۀ جـذّاب کـهـف را

دیـدم چه ماهرانه خـدایـم کـشیده است            تـصویر ‌بی‌نظـیر تو در قاب کهف را

از خاک تا به خاک تربت فـرق دارد            جـنات هـم جـنّت به جـنّت فـرق دارد

ما سعیمان این است این شبها نمی‌ریم            در مسلک عاشـق ریاضت فرق دارد

غـارِ حـرا سـیـنا شده در روزِ مبعث            ذکرِ خـدا احـیـا شده در روزِ مبـعـث
اِقراء باسمِ ربّکَ.. نجوایِ عشق ست            بر رویِ لب گویا شده در روزِ مبعث

چنان که خوانده خداوندت؛ بخوان تو نیز خدایت را           چنان که بشنودت تاریخ؛ که آیه آیه صدایت را

اراده کرده برانگیزد؛ خدا صدای تکامل را           در انعکاس خودت ریزد؛ طنین غار حرایت را

چه کاری با حرا کردی محمد            حـرا را کـبـریا کـردی محـمـد

فـدای تـو کـه بـا اسـلام نـابـت            جهـان را با صفا کردی محمد

محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست            این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست

باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد            این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست

امشب ای غار حرا از هر شبی زیباتری           مشرق نـورانی خـورشید عـالـم‌گـستـری
شب‌نشینی کرده روی تخته سنگت جبریل           این دل شب راز‌ دار بـعـثـت پیـغـبـمـری

باز امـشب درب رحـمـت بـاز شد            نـغـمـۀ قـدسی در عـالـم سـاز شـد

هر نگاه امشب به سوی مکّه است            در فـضا پیچـیـده بـوی مکّـه است

نفـسی تازه شد از عـطـر خـدایی آری            شد عـطا باز به ما فـیض گـدایی آری
شد نـصیب دل غـمـدیـده صفـایی آری            شد غزلخوان همه عـالم به نوایی آری

نوری از عرش بر زمین آمد            محـضـر خـتـم مـرسـلـین آمد
لوح سبزی بکف گرفته ملک            که کـریـمـانه خوشه چین آمد

به نـام خـداونـد سـبـحـان، مُـحـمّـد            بخوان کآفریده است انسان، محمّد!
بـخـوان تا خـلایق بـخـوانـند با تو            به نـام خـداونـد سـبـحـان، مـحـمّـد

بـنــام خــدای جـهــان یـا مـحــمّـد            بخـوان یا محمّد! بخـوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننـد پیـوسته با تو            خـدا را زمـیـن و زمان یا محـمّـد

نـور جهـانـگـیـر نـبـوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریّـت رسیـد
عـیـد خـدا عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و رکوع و سجود

دمید ماه رجب رویتـش مبارک باد            به دوستان خـدا نعـمتش مبارک باد

نـزول بارقـۀ رحـمـتش مبـارک باد            محـمـد آمده و بـعـثـتـش مبارک باد

جـلـوه‌ای از رخ معـشوق به ما تابـیده            نوری از جنس خدا در همه جا تابیده

مکّه روشن شده، خورشید حـرا تابیده            ای خـدیجـه پـدر فـاطمه آمد، صلوات

 پخش سبک  

الـسـلام ای خـاتـم پیـغـمـبران هستم گدایت         جـان اهـل آسـمـان ها و زمیـن بـادا فـدایت

منم خاک درت، غلام و نوکرت         به قربان تو، بلال و حیدرت

 پخش سبک  

جشـن دلـبـر، عید مبعث           خنده کن در، عید مبعث

گـلـشن دین با صفـا شد           ذکر دل یا مصطفی شد