اشعار

درد هـر جا بُـوَد دوا هـم هـست            خـوف در سـیـنـۀ رجا هم هست

من مـریض تـوأم، طـبـیبِ هـمه            این مریضی خودش شِفا هم هست

این مرد که در گوشۀ بستر نگران است            واللهِ که مظلـومتـرین مرد جهان است
از زندگى پُر غـم خود سیر شد امشب            خیبر شکن از غصه زمینگیر شد امشب

یک جهان داغ غریبی به دلم ریخته است            قـامـت حـیـدر کـرار بـهـم ریخـته است
داغ یک عـمـر غـریـبی قـد او تا کرده            ضربـۀ تـیـغ دگـر کار خودش را کرده

باز کن چشم ترت را که تنم می‌لرزد            حـرف رفـتن نـزنی که بـدنم می‌لرزد
لب اگر باز کـنم من، سخـنم می‌لـرزد            رحم کن، پای تو دارد حسنم می‌لرزد

خونی شده بال و پرت ای همسر زهرا            فـرق تو شکـسـته‌ست شبـیـه پَـرِ زهـرا

تشبـیه عجـیبی‌ست مراعات قریبی‌ست            سـجـادۀ خــونـی تـو و بــسـتــر زهــرا

بغض یتـیـم‌های عرب در گـلو شکست            جان پر کشید خون به قدح شد سبو شکست

با چه حساب و قاعـده‌ای تیغ آمده است            کز پشت سر زدند سر از روبرو شکست

بی‌آشنا مـانـده غـریـبی بـین خَـلـقت            دیگـر نـمی‌آید صـدای پـای غـربت
چندیست مانده سفره‌ها بی‌نان و خرما            دیگـر ندارد کـوفه شب‌گـرد محـبّت

بعد تو با غمت ای حضرت مولا چه کنم            با دل غـم زدۀ عـتـرت طاهـا چه کـنم

پــسـرانـم بـه فــدایِ پــســرانِ زهــرا            بـا غـم بی‌کـسیِ زینب کـبری چه کـنم

لاله‌گون گشت ز خون روی دل‌آرای علی           می‌چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین بـه دعـای سحـرش پاسخ داد           از خـداونـد هـمـیـن بــود تـمـنـای عـلـی

از آسمان کـوفه عـلـی پَر کـشـید رفت            از دستـهـای عـالــم و آدم بُــریـد رفت

آن کس که چشمهای نخفته ز غصه داشت            آرام و خسته زیر لحد آرمـیـد و رفت

اگر قصد خـدا خـلق امـامُ ٱلعـالمین باشد           دقـیـقـا کعـبه باید نقـطـهٔ ثقـلِ زمین باشد

رکوعش کوه بخشش بوده وقتی روی انگشتر           کسی چون حاتم طایی رکابش را نگین باشد

رویت هماره در نظر ماست یا علی            زخمت جراحت جگر ماست یا علی

خونی که ریخت بر روی سجّاده‌ات زخاک            اشک همیشه در بصر ماست یا علی

ای تـسـلای دلـم، در غـم بی‌مـادری‌ام            قصدِ رفتن بکنی، پشت سرت می‌بری‌ام
مثـلِ پـیـراهـن کعـبـه که عـزادار شده            بسـته‌ام زخـمِ تو را با گـرۀ روسری‌ام

ستارۀ سحر از بین کهکـشان می‌رفت            و جان ز پیکـرۀ هفت آسمان می‌رفت

سحر زمان طلوع است از چه رو خورشید            غروب کرد در آن روز و نیمه جان می‌رفت؟

بر چشمهای مضطر من رحم کن مرو            منت گـذار بر سـرِ من رحـم کن مـرو

هرگز قـسـم به فـاطـمه بابا نخـورده‌ام            اینـبـار جـان مـادر من رحـم کن مـرو

بس‌که خون گشت ز نامردی مردم جگرش           بود زخم جگرش سخت‌تر از زخم سرش

اوست مظلوم که تا لحظۀ جان دادن بود           استخوان در گلو و خار به چشمان ترش

بگـیر ای مرگ عالم را در آغوش            که از فرق علی خون میزند جوش

متاب ای مه متاب ای مه که امشب            چراغ عـمـر مولا گـشـته خـاموش

مسجد، خموش و شهر پر از اشک بی‌صداست            ای چاه خون گرفتۀ کوفه علی کجاست؟

ای نخل‌ها که سر به گریبان کشیده‌اید            امشب شب غـریبی و تـنهایی شماست

 پخش سبک  

علی آنکه مهر فروزان ** کشد از جمالش خجالت

عـلی آنکه با تـیـغ فـتـنه** فـدا شـد به راه عـدالـت

 پخش سبک  

نــدارم طـاقـت چــشـم تــر تـو                نشسته خاک غربت بر سر تو

شوم راحت ز غمها زینب من                روم در پیـش زهـرا مـادر تـو