اشعار

امشب از محراب خون، شوق سفر دارد علی            خلوتی خوش با خدا، شب تا سحر دارد علی

با خدا نجوای او «فُزْتُ و رَبِّ الکعبه» است            در شب قدری که فرصت تا سحر دارد علی

چو بر آیینۀ خورشید می‌شد بغض شب پیدا            به نبض سینۀ مهتاب دیدم تاب و تب پیدا

دریغا! صبح فردا از «غم بدرود» خواهد شد            غمی سنگین به دل‌های یتیمان عرب پیدا

کس نمی‌داند چها بر قلب مولا می‌گذشت            لحظه‌های آخرش با یاد زهرا می‌گذشت
دخترش را کرد آرام و سپس در را گشود            گفت کاش آن روز زهرایم به پشت در نبود

همین که تیغ بَر سر بر جبین خورد            میانِ خانه‌اش زینب زمین خورد

نه تـیـغ ایـنـقـدر‌هـا زوری ندارد            غلط گفتم که میخی آتشین خورد

سهـل‌تر ساده‌تر از قـافـیه‌ای باخـتی‌اش            ننگ بادا به تو ای دهر که نشناختی‌اش

چه برایش به جز اندوه و ملال آوردی            جان او را به لبش شصت و سه سال آوردی

رکعت اول، نـمازش با سلامت خـتم شد            رکعت دوم، رکوعش تا قـیامت ختم شد

گشته تـیغ آهـنـین، سهـم سرِ شـیـر خـدا            وایِ من درهم شکست یکباره، أرکانُ الهُدی

از داغِ تو شد قـرآن یکـبـاره دچار تب            محراب، قدَش خم شد از واقعهٔ آن شب

شمـشـیر فـرود آمد آنجا که نمی‌بایـست            بر ساحـت عـلم حق، بر کـالـبد مکـتب

حرمت کهف وری یا که بهشت دگر است            گرد و خاک ره تو اختر و شمس و قمر است
تو که جای خودت ای شیرخدا در مردی            قـنـبرت از همۀ دهر به والله سر است

بر هر کسی که ساقی کوثر امام نیست            عـالم به نـام او بـشود هم، به کام نیست

در پیـشگـاه حـضـرت حـیـدر بـرای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نـیـسـت

شیر را در چشم اهل روضه بی‌مقدار کرد            با کمی نان و نمک شیر خُدا افطار کرد

از سر سفره پس از صرف سه لقمه پا کشید            لب نزد دیگر؛ اگرچه دخترش اصرار کرد

با ضربتی تـمامِ تنت سرخ گشته است            بابایِ خـسته‌ام! بدنت سرخ گشته است

فوّاره زد ز فـرقِ سرت خـون تـازه و            سر پنجه‌های بت شکنت سرخ گشته است

ای چـراغ سـحـر خـسـتـه دلان            ای دعـای دل بـشـکـسـتـه دلان

مـاهِ تــابـیــده بـه هــر ویــرانـه            آشـنـا بـا هـمـه، خـود بـیـگـانـه

سـاقی بریـز بـاده که تـازه گـلـو کـنـی            شرمنـده آمـدم که مـرا زیر و رو کنی

پیمان شکن شدم سرِ این نفس، حق توست            من را مؤاخذه سرِ این خُلق و خو کنی

نـدیـده غــیـر خــدا اول زمــانـش را            نـرفـتـه غـیـر نبی اوج آسـمانـش را
سری نمانده که از وصف او نرفته ز هوش            نمانـده گوش که نشنـیده داستانش را

بغض کرده چشمهایم از نگاهت بیشتر            غربتت امشب شده هی سد راهم بیشتر

بوی مـادر می‌دهد امشب تمام خـانه‌ام            چـادرم؛ سـجـاده‌ام؛ شال سیاهـم بیشتر

آن شب دوباره رفت پشت در به هم ریخت            با روضه‌های حضرت مادر به هم ریخت

آیات کـوثـر را فـراوان خواند آن شب            از اول شب ساقی کـوثر به هم ریخت

دریـا شدی و در غـم دریـا گـریـستی            هر شب به یـاد مـاتـم زهـرا گریستی

سی سال زندگی تو اینگونه طی شده            یا غصه خوردی از غم او یا گریستی

رها از رنج هجران و غم دنیا شدم زهرا            سرم بشکست و غرق خون ز سر تا پا شدم زهرا

میان سجده‌ام وا شد گره از کار و بارِ من            نبودی تا ببینی از فراغت، تا شدم زهرا

امشب نمی‌شد مات چشمان تو باشم            مـات نـگـاه تـو پـریـشـان تو بـاشـم

بغضم گرفته بوی مادر می‌دهی باز            انـگـار بـایـد سـوگ پـنهـان تو باشم

کمی نان و نمک خورد و همین شد سهمِ افطارش           نمک می‌خورد بر زخم دلِ از زخم سرشارش

گلویش بود اسیرِ استخوان و خار در چشمش           لبش را می‌گَزید از دردهای «حیدر آزارش»