اشعار

غم دل بر زبان جاری اگر سازم زبان سوزد            وگر بیرون نریزم آتش دل، استخوان سوزد

اگر آتش ببیند آب کم‌کم می‌شود خاموش            ولی همواره چشمم گرید و دل، همچنان سوزد

با عمه‌اش به پای حـسین گریه می‌کند            در سجده هم برای حسین گریه می‌کند

سـجـاد آل عـشـق و امـام بـکـاسـت او            هر لحظه در هوای حسین گریه می‌کند

پخش سبک                        

گلی ز گـلشن دین، من زین العـابدیـنم            چهـارم گـل ولایت، حـامی مسـلـمـیـنم

از دشمن ولایت، عـمری سـتم کـشیدم            حالا برای اسلام، همچون حسین شهیدم

پخش سبک                          ( به سبک همه جا کربلاست )

ای وَلـیّ خــدا، رُکـنِ اَرکــانِ دیـن            سَـروَرِ کـائـنـات، سَیّـدُ الـساجـدین

بر حـسـیـن نـورِ عِـین            عـلـی بن الـحـسـین(۲)

شرح حال دل من شرح غم و هجران است             شرح چشم تَرِمن شرح خود باران است
شرحه شرحه شده این دل که همه سوزان است             سال‌ها سوخته از هجر رخ یـاران است

آنکه عمری به دعا غنچه لب وا می‌کرد            گـریه بر غربت و مظلومی بابا می‌کرد

آنـچـه در مـعـرکـه کـربـبـلا رخ می‌داد            شاهدی بود که از خـیـمه تماشا می‌کرد

بـگـذاریـد بــرای پــدرم گــریـه کــنـم            اشک تا هست به چشمان ترم گریه کنم

تشـنه کـشـتند عزیزان مرا، حق بدهید            تا که بر آب می‌افـتـد نظـرم گریه کنم

در کـنـار عـمـه‌ام داغ فــراوان دیـده‌ام            داغ بـابـا و بــرادر داغ یــاران دیـده‌ام

پیش چشمم یوسف کرب وبلای خویش را            در میان چـنـگ گرگان بیـابـان دیـده‌ام

بیرون زده از خیمه چه نوری، چه امامی            بیرون زده در روز، عجـب ماه تمامی

مـی‌آیــد و در راه قــیــامــاً و قــعـــودا            گامی به زمین خورده و برخاسته گامی

همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست            امامت از دل آتش چنان ققنوس برمی‌خاست

علی باشی و در میدان نجنگی، داغ از این بدتر؟            خدا او را به بزم عشق‌بازی شعله‌ور می‌خواست

بیـمـاری او عـلـت گـرمـای تـنـش نیست            دلتنگ نبرد است، توان در بدنـش نیست

می‌سوزد از این داغ که یک مرد نمانده‌ست            مانده‌ست، ولی قدرت برخاستنـش نیست

باید تـو را حـسـیـنِ مـکـرّر بـخـوانَـمت            یـا کـه عـلـیِ اکـبـر دیـگـر بـخـوانـمـت

هم صاحبِ صحـیـفـه‌ای و هم نَـواده‌اش            پس حـق بِده مرا، که پیـمـبـر بخوانمت

دلش گرفته نگاهش به سویِ میدان است            دوبـاره زینتِ سجّـاده‌ها پـریشـان است

تمامِ دشتِ بلا را درونِ تب می‌سوخت            شبیهِ ماهیِ لب تشنه‌ای که بی‌جان است

روضـۀ سوخـتـن کـرب و بـلا را دیـده            او وداع حــرم و خــون خــدا را دیــده
قــاتـل و مــقــتـل کـلِّ شــهــدا را دیــده            عصـر آن واقـعـه قـحـطی حـیا را دیده

عجیب نیست که نامش علیّ سجاد است            که سهمش از همه دنیا حریم سجاده‌ست

حسین را پـسر است و به مجـتبی داماد            شگفت! از دو جهت نسل او علی زاده‌ست

چهل سال است، مقتل می‌چکد از چشم‌های من            چهل سال است گودال است، هر جایی برای من

چهل سال است، ابرِ اشک‌ریزی بر سرم دارم            که می‌بارد برای تشنه‌لب‌ها؛ پا به پای من

ای پــســر بـی‌بــدل آفـــتـــاب            دیــده تــو وصـف زلالــی آب
پـلک تو باشد ورقی از کـتاب            پـلک بزن سـورۀ نـوری بتاب

من یـادگـار دسـت‌های بـسـته هـسـتـم            من شاهد زنجـیـرهای خـسـتـه هـستم

وقـتی که دست عـمـه‌ام را بـسته دیدم            حتی صبوری را ز دستش خسته دیدم

چهل سال است در تب گریه کردم            چهل سال است هر شب گریه کردم

چهـل سال است من بـیـدار مـانـدم            صحیفه را نوشـتم روضه خـواندم

در خیمه ماند و داغ دید و قسمتش تب شد            بعد از پـدر پشت و پـناهِ عـمّه زینب شد

آتش کشیدند و به غارت رفت هرچه بود            بسکه هـجـوم آورده؛ خـیمه نامرتّب شد