اشعار

بیـمـاری او عـلـت گـرمـای تـنـش نیست            دلتنگ نبرد است، توان در بدنـش نیست

می‌سوزد از این داغ که یک مرد نمانده‌ست            مانده‌ست، ولی قدرت برخاستنـش نیست

باید تـو را حـسـیـنِ مـکـرّر بـخـوانَـمت            یـا کـه عـلـیِ اکـبـر دیـگـر بـخـوانـمـت

هم صاحبِ صحـیـفـه‌ای و هم نَـواده‌اش            پس حـق بِده مرا، که پیـمـبـر بخوانمت

دلش گرفته نگاهش به سویِ میدان است            دوبـاره زینتِ سجّـاده‌ها پـریشـان است

تمامِ دشتِ بلا را درونِ تب می‌سوخت            شبیهِ ماهیِ لب تشنه‌ای که بی‌جان است

روضـۀ سوخـتـن کـرب و بـلا را دیـده            او وداع حــرم و خــون خــدا را دیــده
قــاتـل و مــقــتـل کـلِّ شــهــدا را دیــده            عصـر آن واقـعـه قـحـطی حـیا را دیده

عجیب نیست که نامش علیّ سجاد است            که سهمش از همه دنیا حریم سجاده‌ست

حسین را پـسر است و به مجـتبی داماد            شگفت! از دو جهت نسل او علی زاده‌ست

چهل سال است، مقتل می‌چکد از چشم‌های من            چهل سال است گودال است، هر جایی برای من

چهل سال است، ابرِ اشک‌ریزی بر سرم دارم            که می‌بارد برای تشنه‌لب‌ها؛ پا به پای من

ای پــســر بـی‌بــدل آفـــتـــاب            دیــده تــو وصـف زلالــی آب
پـلک تو باشد ورقی از کـتاب            پـلک بزن سـورۀ نـوری بتاب

من یـادگـار دسـت‌های بـسـته هـسـتـم            من شاهد زنجـیـرهای خـسـتـه هـستم

وقـتی که دست عـمـه‌ام را بـسته دیدم            حتی صبوری را ز دستش خسته دیدم

چهل سال است در تب گریه کردم            چهل سال است هر شب گریه کردم

چهـل سال است من بـیـدار مـانـدم            صحیفه را نوشـتم روضه خـواندم

در خیمه ماند و داغ دید و قسمتش تب شد            بعد از پـدر پشت و پـناهِ عـمّه زینب شد

آتش کشیدند و به غارت رفت هرچه بود            بسکه هـجـوم آورده؛ خـیمه نامرتّب شد

نگـفـته‌ام غـم دل را نگـفـته بسیار است            غمی که می‌کُشدم عاقبت غـم یار است

به یـاد خـواب رقـیـه که خواب بابا دید            زمان خواب، دو چشمم همیشه بیدار است

آمده‌ام به كوی تو گـریه كـنان ابالحسن            سوخته از آتش تو روح و روان ابالحسن
علی دوّم حـسین، نامِ تو زین العـابـدین            ماتم تو زده شرر بر دل و جان ابالحسن

همـراه عـمـه، پـا به پـایِ کـربـلا بودی            بعدِ عـمـو، مشکـل گـشایِ کـربلا بودی

می‌سوختی در تب ولی تاریخ آورده‌ست            مـثـل پــدر؛ دارالـشـفـایِ کـربـلا بـودی

سـر می‌گـذارم بر سـر دیـوار روضه            وقـتـی که می‌افـتم به یـاد یـار روضه

عرض ارادت می‌کـنم بر آن مسیحـی            که روی دوش خود گرفته دار روضه

دست بردم به گـلـو حنجـرت آمد یادم            سر تکان دادم و بر نی سرت آمد یادم

یا بُنیَّ…چقدر مادر تو گفت و گریست            دم گـــودال دم مــــادرت آمـــد یـــادم

دیـدنـد مـحـرّم به تو چـشـمی تر داد            یـک بـاغ گـلِ شـکــفـتـۀ پـرپــر داد
گـفـتـند چـرا گـریـه؟ نـمـی‌دانـسـتـند            چـشـم تو به اشـک معـنی دیگـر داد

پـسـرِ مــادرِ آبــی؛ پــدرِ اشـک شـدی            در مسیر غـمِ خود همسفر اشک شدی
آسمان خیس شد از بارش بارانِ زمین            تا که بالا برود؛ بال و پَـر اشک شدی

ای مقـتـدای اهل بکـا و دعـا، عـلی            ای بـانـی ارادت مـا بـر خـدا، عـلی

ای گریه‌هات، روضۀ بی‌انتها، علی            ای مـقـتـل مـجـسـّم کرب‌و‌بلا، عـلی

مانـنـد ابـر پیـش یـتـیـمـان گـریـسـتـه            مـردی که پـای غـصۀ جانان گریسته

هر لحظه زندگی خودش را حسین دید            با این حساب از دل و از جان گریسته

آن روز پُـر عـذاب ز یادم نمی‌رود            فــریــاد آب آب ز یــادم نــمـی‌رود

جسم حسین بی‌سر و عریان به روی خاک            در بـیـن آفــتـاب ز یــادم نـمـی‌رود