اشعار

از سوز زهـر خـسته و از پا نشسته‌ام            چـشم انـتـظار مـقـدم زهـرا نـشـسته‌ام

پا می‌کشم به خاک و امانم بریده ‌است            یـاد اجـل بـه یــاد مــداوا نـشــسـتــه‌ام

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتـش‌زده‌ام، شمع عـزاخانه تـوست
جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست            شعـله‌هـای دلـم از آه غـریبـانه تـوست

افـتاده‌ای بـر روی خـاك و پـر نداری            جـز دیـدۀ تـر مـونـسی دیـگـر نـداری

آنقـدر غـربت مـی‌چكـد از جـسمت آقا            ناخـواسـته می‌گـویـمـت مـادر نـداری

مسافری که اجل گشته بود همسفـرش            سفـر رسید به پایان در آخـر صفـرش

چه خوب اجر رسالت به مصطفی دادند            که پارۀ جگرش، پاره پاره شد جگرش

گـفـتی بـساط گـریـه بـرایت بـپا کـنـند            با گـریـه، یـاریِ دل خـون شـما کـنـند

گـفـتـی که در وداع بـرادر نـوا کـنـند            گـاهی میـان گـریه بـرایت دعـا کـنـند

هـر دلی تا بری از لـذّت عـصیان نشود           مـنـزل آخـرتـش روضۀ رضوان نـشود

به حـریـم رضـوی تـا بـه ابـد ره نـبـرد           آنکه سر گشته چو آهوی خراسان نشود

نم نم کـنار حـجـرۀ دربـسته مـی‌رسید            کم کم به قتلگاه خودش خسته می‌رسید

مانند شخص مار گزیده به پیچ و تاب            فـریـاد یا جـواد چه پـیـوسته می‌رسـید

تویی که جود و عطا بر امام‌ها داری            چقدر لطف و سخاوت برای ما داری؟!

جـواد فـاطمه ارث از کـریم او بردی            غـریب خانه شدن را ز مجـتبی داری

قامت سرو در آن کوچه بهم ریخته بود            زهر انگار ز سر تا به قـدم ریخته بود

هر قدم، زیر لبـش نالهٔ یا زهـرا داشت            دردها بود که بر زانوی خَم ریخته بود

از داغِ زهـر پیکـرم آتش گرفته است            گـویی تـمامِ بـستـرم آتـش گرفته است

تـر مـی‌کـنـد لـبـانِ مـرا کـودکـم ولـی            از تـشنـگی، لب ترم آتش گرفته است

از سوز زهـر خـسته و از پا نشسته‌ام            چـشـم انـتـظـار مـقـدم زهـرا نشسته‌ام

پا می کشم به خاک و امانم بریده است            یـاد اجــل بـه یــاد مــداوا نـشـسـتــه‌ام

چون سرو که بر زمین فتاد افتادی            دلـتـنـگ شـدی یـاد جـواد افــتـادی

مانند عـلی که سمت زهرا می رفت            بر روی زمیـن تو هـم ز یاد افـتادی

دعا كـنـیـد شـب گـریـه آورش نـرسـد            و جـانِ او به لـبـانِ مـطـهـرش نـرسد

هـنوز هم كه جـوادش نـیـامـده از راه            دعـا كـنـیـد نـفـس هـای آخـرش نـرسد

سـلام و درود خـدا، ای رئوف            به روح بـلـنـد شما ای رئـوف

شـهـنـشاه ایران ما، ای رئوف            علیّ بن موسی الرّضا، ای رئوف

زهر کاری شده و شعله به پیکر اُفتاد            لاله‌ای خشک شد و سوخت و پرپر اُفتاد

چقدر سخت شده تا که به حُجره برسد            تا درِ خانـۀ خود رفـت و مکـرر اُفـتاد

باز در شهر پیمبر چه قـدر غوغا شد            باز هم چشم حرم پای غـمی دریـا شد

قسمت این است ز یثرب برود جانب طوس            روضۀ غـربت آقا هـمه جا بـر پـا شد

به جز هوای حرم در سرم هوایی نیست            اسیـر دام تو را حاجت رهـایی نیست
به غیر گـوشهٔ بام تو ای امـام رئـوف            کبـوتـر دل من جـلـد هیچ جایی نیست

ای گـل گـلـزار زهــرا یـا رضا            ای عـزیـز جـان طاهـا یا رضـا

هـشتـمین شـمـس درخـشـان ولا            پور زهـرا نجـل موسی یا رضا

آهستـه می‌آمد ولی بـی‌بـال و پَـر بـود            یک دست بر پهلو و دستی برجگر بود

زیـر سـر مهـمـانـی اجـبـاری‌اش بـود            وقتی که می‌آمد عبایش روی سر بود

وقـتی عـبا را بر سر خود می‌کـشیدی            بـنـد امـیــد عــالــمـی را مـی‌بُــریـدی

هربار می افتادی و می‌گفتی ای کاش            آه ای عـصای پـیـری من می‌رسیـدی