اشعار

ز زهـر کینه شرر تا به پیکـرت افتاد            ترک به قامت همچون صنوبرت افتاد

ز غـم مـدار سـماوات حق ز هم پاشید            به محض اینکه عبای تو بر سرت افتاد

خون بر لبش نشست عرق بر جبین نشست            پنـجـاه و چـند مـرتـبه آقـا زمین نشست

پنجاه مرتـبه به زمیـن خـورد و ایسـتاد            از بسکه زهر بر جگرش آتشین نشست

روضه شد مُجمل و کوتاه نشست و برخاست           رفت در قصر به اکراه نشست و برخاست

وقتِ برگشت، سرش زیرِ عبا پنهان بود           باز با یک غم جانکاه نشست و برخاست

تا زنده‌تر باشی شکستی قفلِ جانَت را            شکرِ خدا آسودہ خوردی شوکرانت را

شکرخدا نه خیزران بوسیدہ رویت را            نه نعل اسبی خُرد کردہ استخوانت را

ای کوثر طهور، از این باده سر نکش            آتـش به حـالِ درهـم مـاه صـفـر نکش

عالم بدون روی تو تاریک و تیره است            خورشید مشرقین، عبا روی سر نکش

خورشید، سر به زیر عبایی ز ابر بُرد            اینگونه از حدیث کسا ارث صبر بُرد

دریا، ز باد فتنه، به خود موج می‌گرفت            آن مـوج را به سـاحـل آرام قـبـر بُـرد

مثل نـسیـم صبـح به عـرفان‌ رسیده‌ایم            وقـتی به دست‌بوس کـریمان رسیده‌ایم

یک دسته ساختیم و به صحن مطهرش            با نـغـمـه امـام رضـا جـان! رسیـده‌ایم

می‌رود ماه صـفر با هـمه شـور و نوا            ماه حزن و غم و اندوه، مه اشک و بکا

اول مـاه مـحـرم هـمه گـفـتـیـم حـسـین            آخـر مـاه صفـر ما هـمه گـوئـیم رضا

وقتی به جان شاخۀ طوبی خزان افتاد            اشک خدا باران شد و از آسمان افتاد

خون دلت ریشه دوانده بین خاک طوس            خون لبت بعدش به جان زعفران افتاد

نـاله‌ای بر لـبـم از فـرط تـقـلا مـانـده            سوختم از عطش و چشم به دریا مانده

باز دلتنگ جوادم که در این شهرِ غریب            به دلـم حـسرتِ یک گـفـتـن بابا مانده

از سوز زهـر خـسته و از پا نشسته‌ام            چـشم انـتـظار مـقـدم زهـرا نـشـسته‌ام

پا می‌کشم به خاک و امانم بریده ‌است            یـاد اجـل بـه یــاد مــداوا نـشــسـتــه‌ام

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتـش‌زده‌ام، شمع عـزاخانه تـوست
جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست            شعـله‌هـای دلـم از آه غـریبـانه تـوست

افـتاده‌ای بـر روی خـاك و پـر نداری            جـز دیـدۀ تـر مـونـسی دیـگـر نـداری

آنقـدر غـربت مـی‌چكـد از جـسمت آقا            ناخـواسـته می‌گـویـمـت مـادر نـداری

مسافری که اجل گشته بود همسفـرش            سفـر رسید به پایان در آخـر صفـرش

چه خوب اجر رسالت به مصطفی دادند            که پارۀ جگرش، پاره پاره شد جگرش

گـفـتی بـساط گـریـه بـرایت بـپا کـنـند            با گـریـه، یـاریِ دل خـون شـما کـنـند

گـفـتـی که در وداع بـرادر نـوا کـنـند            گـاهی میـان گـریه بـرایت دعـا کـنـند

هـر دلی تا بری از لـذّت عـصیان نشود           مـنـزل آخـرتـش روضۀ رضوان نـشود

به حـریـم رضـوی تـا بـه ابـد ره نـبـرد           آنکه سر گشته چو آهوی خراسان نشود

نم نم کـنار حـجـرۀ دربـسته مـی‌رسید            کم کم به قتلگاه خودش خسته می‌رسید

مانند شخص مار گزیده به پیچ و تاب            فـریـاد یا جـواد چه پـیـوسته می‌رسـید

تویی که جود و عطا بر امام‌ها داری            چقدر لطف و سخاوت برای ما داری؟!

جـواد فـاطمه ارث از کـریم او بردی            غـریب خانه شدن را ز مجـتبی داری

قامت سرو در آن کوچه بهم ریخته بود            زهر انگار ز سر تا به قـدم ریخته بود

هر قدم، زیر لبـش نالهٔ یا زهـرا داشت            دردها بود که بر زانوی خَم ریخته بود

از داغِ زهـر پیکـرم آتش گرفته است            گـویی تـمامِ بـستـرم آتـش گرفته است

تـر مـی‌کـنـد لـبـانِ مـرا کـودکـم ولـی            از تـشنـگی، لب ترم آتش گرفته است