اشعار

حضرت عشق در پناه خـدا            بـسـلامـت بـرو سـفــر آقــا

آمـدیـم از بـرای بـدرقـه‌ات            هـمـۀ ایـل مـا فــدای شـمــا

حـسيـن قـافـلـه‌ات نـيّـتِ سـفـر دارد            تو ميروی و خدا از دلت خبر دارد

برای بدرقه اُمّ البنـين هم آمده است            به جای مادرتان دست بر كمر دارد

وداعـی تـلـخ کـردم بـا پـیـمـبـر            نـهـادم صـورتـم بـر قـبـر مـادر

دلـم تـنـگ حـسـن شد ای خـدایا            بـقــیـع رفــتـم بـرای بـار آخــر

شب سخت وداع است و دلم تنگ            صدای ناله خـیـزد از دل سنگ
ز هر سو می‌زند غم بر دلم چنگ            نفـس آتـش شده از سـوز سـیـنـه

شـب و گریـه و چشـم بیـدار من            به جز غم‌کسی نیست غمخوار من
غـریـبـانـه تـرک وطن مـی‌کـنـم            کسی نیست جز بی‌کسی یار من

آقا چه شد كه حج شما نیمه كاره ماند            شب‌های شهر مكه چرا بی‌ستاره ماند

بـار سـفـر مـبـنـد، دلـم شـور مـی‌زنـد            گـویا قیامت است، مَلك صور می‌زند

حاجـیـان حـج خـون، دست الهی یارتان           حیف! آخر مکه شد محروم از دیدارتان

سعی‌تان از مکه تا صحرای خونین بلا           طوف‌تان در خون تپیدن حجتان ایثارتان

حج از حجـاز عـازم دشت بلا شده            حاجیّ عشق راهی کرب و بلا شده

این حاجیان سلالۀ زهـرای اطهرند            یک کاروان نـور، سفـیـر خـدا شده

کـعـبـه محـروم شد ز دیـدارت            یـابـن زهـرا خــدا نـگـهـدارت

کـربـلا مـی‌روی و یـا کـوفـه؟            یا به شام اوفـتد سر و کـارت؟

مـدیـنـه! امـامت کـجـا می رود؟           سـفـر کـرده سوی خـدا می رود

دل شب، غـریـبـانـه تنها حسین           نـهـان از هـمـه چشم ها می رود

کــاروانــی مــلازم غـم بـود           که رجـب راهـی مُـحـرّم بود

رانده می شـد امـام عـاشـورا           گر چه خود مقتدای عالم بود

ای اشک‌هـا ببارید از چشم‌هـا چـو باران          کـز بـاغ وحـی، بـا هـم رفـتند گـلعـذاران

خون از دو دیده جاری‌ست هنگام سوگواری‌ست          چشم مدینـه گـریـد چون چشم سوگواران

پنهان ز خواهر می کنی چشم ترت را            شاید نـدیـدی اشک های خـواهـرت را

بـار سـفـر بـستـی مـدینه شعله ور شد            در یـــاد دارم آن نــگــاه آخــــرت را

فضا محو تاب و تب زینب است           گمانــم که وقت نمــاز شب است

همه هــاشمیـان، مـشــغول ذکــر           بیابان پر از نغمۀ "یارب " است

مدینه! امـامت کجــا می رود؟           سفر کرده سوی خـدا می رود

دل شب، غریبـانه تنـها حسین           نهان از همه چشم ها می رود

گل بـاغ جـنـان بـودیم و رفتـیـم          پیمبر را نشان بــودیم و رفتـیـم

مــدینــه ای تــمام خــاطراتــم!           (اگر بار گـران بودیم و رفتیم)

الا ای نـغـمـه هـای نـالـه پــرداز            محــرم از همین حــالا شد آغـاز

مــدیــنـه دارد آهـنــگ جــدایــی            حسین فــاطــمــه شد کــربــلایی

ای مُـحرمـان مَـحـرّم ! بــارسـفـر بـبـندیـد             احــرام حـجّ خـونـیـن بـار دگـــر بـبـنـدیــد

من خـود، خـلیـل عشق چـاووش کربـلایـم             چـاووش کــربــلا را بــار سـفـر بـبــنـدیـد

ای ساربان آهستــه ران کـز دیـده دریـا میرود             از شهـرزهـرا نیمه شب فـرزند زهـرا میرود

منزل به منزل کاروان،گردیده درصحرا روان            با نـالـه و آه و فـغـان ، تــنـهای تـنـهـا میـرود

مدیـنـه حـسـیـنـت کجــا می‌رود؟           اگر می‌رود شب چرا می‌رود؟

غــریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبانه پــیش خــدا می‌رود