اشعار

آرامـشم ده تـا که طـوفـان تو بـاشـم            آئـیـنه ام کـن تا که حـیـران تو باشم

آزاده ام امـا گــرفـتــار تـو هـســتــم            خارم که خواهم در گلستان تو باشم

سوارِ گـمـشده را از میان راه گرفـتی            چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی            که حُرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی

قسمت این بود دلت از همه جا پُر باشد            قـلـبت آمـادۀ یـک چـنـد تـلـنـگـر باشد

همه دیـدنـد کـسی سمت حـرم مـی آیـد            تا مگر در دل دریای جنون، دُر باشد

از کوچه‌های خاطره‌هایش عبور کرد            پلکی زد و دوباره خودش را مرور کرد

می‌کرد حس بزرگی بار گـناه خـویش            می‌خواست تا رها شود از دست چاه خویش

خدایا قطره بودم متصل کردی به دریایم            برون آورد دست رحمتت از دار دنیایم

من آن آواره‌ای بودم که کوی یار را جُستم            و یا گمگشته‌ای بودم که مولا کرد پیدایم

بـبـین دارم نـگـاه غــرق آهــی            دلم را زیر و رو کن با نگاهی

تو که آقائی‌ات گـشتـه زبـانـزد            بـیا بگـذر ز عـبـد رو سیـاهـی

ای رهـبــر احـرار! مــن حُـرّ شمـایـم            هــرچـنـد بــا بـیگـانـه بـودم، آشـنـایـم

تو در کرم چون جدّ خود پیغمبر استی            تو در به روی دشمن خود هم نبـستی

دلی که مست نگـار است پَـر نمی‌خواهد           تنی که وقف عزیز است، سر نمی‌خواهد

اگر به حـاجـت تـوبه، به این در آمـده‌ای           بخـواه از خـود اربـاب، در نمی‌خـواهـد

یـوسف زهـرا! ز شما پُر شدم           تـا که اسیـر تو شـدم حُـر شدم
از دل دشمن به سویت پَر زدم           آمـدم و حـلـقه بـر این در زدم

یوسف فـاطمه من حُـر گـنه کـار توأم            از دو عـالـم شده آزاد و گـرفـتار توأم

تو به لطف و کرم خویش خریدار منی            من به جرم و گنه خویش خریدار توأم

دیـد خـود را در کـنـار نـور و نـار            بـا خـدا و بـا هـوی در گـیـر و دار

گفـت از چه زار و در وا مانـده‌ای            کـاروان راهـی و در جـا مـانـده‌ای

گرچه خارم ای گل زهرا تو دستم را بگیر           من که افتادم زغم ازپا تو دستم را بگیر

مـن بـه امـیـد نــگـاه رحــمـت تـو آمـدم           قطرۀ ناچیزم ای دریا تو دستم را بگـیر

بی دام و آب و دانه كـبـوتر گرفـته‌ای            از پَـر شـكـستـه آمـده‌ای پَـر گرفته‌ای

نگـذاشتـی كه مـن بـرسـم، پیش آمدی            دستِ مرا بـه دستِ مُـطّهـر گرفتـه‌ای

حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمـنان را           پُر کرده است از نام خود گوش جهان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده بـاشید           بـا این سخـن دربـنـد کـرد آزادگــان را

من آن حُرم که حُریّت عطا کرده است مولایم            مخوانیدم دگـر حُـرّ یزیـدی، حُرّ زهرایم

اگرچه ذره‌ام، در دامن پُـرمهر خورشیدم           اگرچه قطره بودم، وصلِ دریا کرد دریایم

یــوسف زهــرا! ز شــما پُــر شـدم             تا که اســیــر تو شــدم حُــر شــدم

از دل دشـمـن به ســویت پـَـر زدم             آمــدم و حــلــقــه بــرایــن در زدم

اگر بر آستـان خـوانی مـرا، خـاک دَرَت گـردم        و گر از در برانی، خاک پای لـشگرت گـردم
به دامـانت غـبـار آسـا نـشـستـم، بر نمی خـیزم        و گر بفـشانی ام، خـیزم ولی گِرد سرت گردم

حـسیــن آمـــد و آزاد از یـــزیــدت کـــــرد              خـلاص، از قـفـسِ وعـده و وعـیـدت کــرد

سیـاه بـود و سیـاهـی هـرآنـچـه مــی دیـدی              تـو را سـپـــرد بـه آیـیـنـه و سپـیـدت کــرد

عـــاقبت جان تو در چشمۀ مهتاب افتاد          پـیـچشت داد خـدا، در نفست تاب افـتـاد
نوردر کـاسۀ ظلمت‎زدۀ چشمت ریخت           خواب ازچشم تو ای شیفتۀ خواب، افتاد

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام