اشعار

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام مادر            نسیم سردم و بوی خـزان آورده‌ام مادر
نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد            ز هرُم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام مادر

نـشـستـه بود ببـیـند مگـر جـوانان را            و داشت زیـر نظـر پهـنـۀ بیـابـان را

سپاه زینب کبری که می‌رسید از دور            بـلـنـد شـد بـتـکـانـد غـبـار دامـان را

ديـده بگـشـا و بـبـين زينـبت آمد مادر            زينب خـسته و جان بر لـبت آمد مادر

از سفـر قافـلۀ نورِ دو عـينت برگـشت            زينـبت با خبـرِ داغِ حسيـنت برگـشت

ز خاک داغ بیابان مریز بر سر خویش            لباس سرخ علی را مگیر در بر خویش

رهـا کن این سبـد گـاهـواره را بس کن            تو مانده‌ای و سرابِ علیِّ اصغر خویش

آمـدم از سـفـر، مـدیــنـه سـلام            خسته و خون جگر مدینه سلام

بـا شـکـوه و جـلال رفـتـم مـن            دیـده‌ای بـا چـه حـال رفـتم من

سـوی دروازه‌های شهـر نـبـی            کـــاروانـــی ز دور مــی‌آیـــد

کــاروانـی کـه از مــیــانـۀ آن            عـطـر عشق و حضور می‌آید

کـیـست این زن ز دور می‌آیـد            بـا نـگــاهــی صـبــور مـی‌آیـد

آبـلـه پـا و خـستـه و مـجـروح            جـسم او راه مـی‌رود یـا روح

دگـر ایـن کـاروان یـاسـی نـدارد            که با خود شور و احساسی ندارد

بـیـا ام الـبـنـیـن برگـشـتـه زیـنب            ولـی افـســوس عــبـاسـی نـدارد

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید            ورود قافـله را از دهـان شهـر شـنـیـد

مـسـافــران عـزیـزش ز راه مـی‌آیـنـد            میان گـریه چو ابـر بـهـار می‌خـنـدیـد

بشیر! اینجا که عقل و عشق مات ست            مدینه، وادی صبر و ثـبـات ست

مدینه، شهر خون، شهر شهادت            مدینه، ساحل عشق و نجات ست

من که بر گشته‌ام از کرب و بلا            هست در صحن دلم روضه به پا

من که بی یـار و حـبـیب آمده‌ام            به مـدیـنه چـه غـریـب آمـده‌ام

بـاز آمـدم از سـفـر مـدیـنـه           راهــم نـدهـی دگـر مـدیـنـه

هفتاد و دو داغ روی داغـم           آتـش زده، بر جـگـر مـدینه

از این بانـو قـمـرها را گرفتند            از این مـادر پسرها را گرفتند

شنیده بچه هایش جـان سپردند            به روی نیزه سرها را گرفتند

هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری            تو سایه بر سـر داشـتی؛ دیگـر نداری

خورشید بر نی بود و حق داری بسوزی            دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری

عـمـر سـفـر آمد به سر مـدیـنـه            داغ دلـم شـد تــازه تـر مــدیــنـه

فـریـاد زن اعـلام کـن خـبـر ده            برگـشتـه زیـنـب از سفـر مدینه

مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

سلام ای روضـۀ طاهـا مـدیـنـه            سـلام ای جـنّـت الـزهـرا مدیـنه

تـو ای هــم نـالـۀ دیــریــنــۀ دل            حـکـایت کـن ز زخـم سینـۀ دل

زیـنـب آئـیـنـۀ جــلال خــداسـت           چـشـمـۀ جـاری كـمـال خـداست

ردّ پـایـش مـسـیـر عـاشوراست           خطبه هایش سفیر عـاشـوراست

مدیـنه! کـاروانی سوی تو با شیـون آوردم          ره آوردم بود اشکی که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم          نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم