اشعار

یک بغض سخت و سنگین جامانده در گلویم            تصویر مشت خاکی‌ست پیوسته روبرویم

امـشب نـسـیم رحـمت از جانب مدیـنه            عـطـر وجـود او را می‌آورد به سـویم

بقیع گفتی و دل را دوباره خون کردی            شرارِ غربت و غم را بجان فزون کردی

بـقـیع گـفـتی و شد تـازه داغ دلـهـامـان            مگو که قلب نبی را ز درد، خون کردی

ای بقـیع در تو شـکـوه مـدنی می‌بیـنم            نـور پـنهـان نـبـی را عـلـنی می‌بـیـنـم

ای بقیع ای حرم قدس چه آمد به سرت            نه دگر صحن و نه بیت الحزنی می‌بینم

چقـدر سخت شده روضۀ تخریب بقیع            بوی یاس عـلوی عـطر گل سیب بقیع
روی‌ سنگریزه و بر خاک سراشیب بقیع            حرمی نیست شود تا که همین زیب بقیع

سلام ای بهـشتی، که بی‌بارَگـاهی            پُر از سوزِ اشک و، پُر از بغضِ آهی
اگـر بی‌فـروغـی، وَ یـا بی‌پـنـاهی            ولی روشـنـی تـو، بـه نـورِ الـهـی

بغض ها در سینه اما فرصت فریاد نیست            روضه خواندن در کنار این حرم آزاد نیست
بـاد مـویم را پـریشان می‌کـند مانـند آن            پرچمی که روی گنبد در مسیر باد نیست

یادش بخیر آن صحـن زیـبا و دل آرا            جبـریل یادش مانـده آن گـلدسته‌ها را

بعد از زیارت زائرت سر مست میرفت            بـود آنقَـدَر شهـد ضـریـح تـو گـوارا

عـمریست به شیعـیان حسادت دارند            بـدجـور به یـکـدگـر شبـاهـت دارنـد

از کـوچـه و از بـقــیـع دانـسـتـم کـه            اینها به خـراب کـردن عـادت دارند

دیگر زمـان آن شده بـزمی به پا کنیم            با ذکر یا علی حرمی دست و پا کنیم

باید به لطف حضرت حق ما بقـیع را            زیبا، چـنـان حـریـم امـامِ رضـا کـنیم

منم کبوتر جلدت؛ ببین پَرم خاکی‌ست!            هـوای پَـر زدنم در بـرابـرم خاکی‌ست

مـنـم کـبـوتـرِ رویـای گـنـبـدت؛ امـا …           دلی که از حرمت خانه می‌برم خاکی‌ست

در جهان، هم شأن و همتائی کجا دارد بقیع؟            چون که یک جا، چار محبوب خدا دارد بقیع
نور چشمان رسول و پور دل بند بتول            صادق و سجاد و باقر، مجتبی دارد بقیع

مرغ دل پر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود            در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع            چـار آئـیـنه کجا با هم مجـاور می‌شود

دلم آشفـته شد از غـربتِ سرشارِ بقـیع            باز هم ساکت و سرد است شبِ تارِ بقیع

گرچه بی شمع و چراغ است و ندارد خادم            شک ندارم که خـدا هست نگهدارِ بقیع

چند وقت پیش بود که غم بی حساب شد            کعـبه دوباره اَبـرَهـه گـونه خـراب شد

این کعبه چار قبله به محراب سینه داشت            کز خاکِ کـینه چهـرۀ آن در نـقاب شد

بقیع و چار مزاری که بُرده طاقت را            مفسّری ست که تفسیر کرده غربت را

بقیع و خلوت شبهای سوت و کور خودش            نشانده بر دل خود داغ بی‌نهایت را

عادت به گـنـبد داده‌ام چـشم ترم را            این بـارگـاه اما به هم زد بـاورم را

در روضه‌ات می‌سوزم و امیدوارم            بـادی به سویت آورد خـاکـسترم را

وقـتی که استعـاره قـلـم را فـرا گرفت            جای حسن نوشت غریب و عزا گرفت
اشکی لطیف؛ گونۀ او را که بوسه زد            با بغض و گریه دست به سوی خدا گرفت

در حریمی که حرم داشت، ولی حالا نیست           آنقدَر خاک نشسته‌ست، که دیگر جا نیست

ابـرها گـریه کنِ این هـمه بـغـضند، ولی           خاک، گِل می‌شود آنجا که هوا بارانی‌ست

تا که ذهنم از مدینه مشهدی دیگر بسازد           بهتر است این شهر را از هرکجا بهتر بسازد

مثـل فـتح مکه در تغـیـیر این بارِ مدیـنه           طرح را احمد بیارد، شهر را حیدر بسازد

هر چند انتهای فلک خاک این در است            خاک بـقـیع بر سر ما تـاج دیگر است
بال فـرشته منت از این خاک می‌کـشد            جنّت کجا به گرد و غبارش برابر است