اشعار

بقیع و چار مزاری که بُرده طاقت را            مفسّری ست که تفسیر کرده غربت را

بقیع و خلوت شبهای سوت و کور خودش            نشانده بر دل خود داغ بی‌نهایت را

عادت به گـنـبد داده‌ام چـشم ترم را            این بـارگـاه اما به هم زد بـاورم را

در روضه‌ات می‌سوزم و امیدوارم            بـادی به سویت آورد خـاکـسترم را

وقـتی که استعـاره قـلـم را فـرا گرفت            جای حسن نوشت غریب و عزا گرفت
اشکی لطیف؛ گونۀ او را که بوسه زد            با بغض و گریه دست به سوی خدا گرفت

در حریمی که حرم داشت، ولی حالا نیست           آنقدَر خاک نشسته‌ست، که دیگر جا نیست

ابـرها گـریه کنِ این هـمه بـغـضند، ولی           خاک، گِل می‌شود آنجا که هوا بارانی‌ست

تا که ذهنم از مدینه مشهدی دیگر بسازد           بهتر است این شهر را از هرکجا بهتر بسازد

مثـل فـتح مکه در تغـیـیر این بارِ مدیـنه           طرح را احمد بیارد، شهر را حیدر بسازد

هر چند انتهای فلک خاک این در است            خاک بـقـیع بر سر ما تـاج دیگر است
بال فـرشته منت از این خاک می‌کـشد            جنّت کجا به گرد و غبارش برابر است

یک روز ترس داشت جهان از نسیم‌شان            از نــوع پـادشـاهـی روی گـلـیـم‌شـان

از مـدت سـکـوت یـل خـیـبــری شـان            از بخـشـش بـدون حـساب کـریـم‌شـان

دلـم با صـفـا از صفـای بـقـیع است            غـریـبـه تـریـن آشـنـای بـقـیـع است

دلـم چند سالی است کـاسه به دستی            کـنـار کـریـمـان، گـدای بـقـیع است

هر چقدر این ‌خاک، باران‌خورده و ‌تر می‌شود           بیشتر از پیش تر جانـش معـطر می‌شود

این حریم آسمانی گنبدش فیروزه‌ای ست           روز و شب مفروش با بال کبوتر می‌شود

مرغ دل پَر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود           در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع           چـار آیـیـنه کجـا با هم مجـاور می‌شـود

مرغ جان ناله کند بابتِ تخریب بقیع            زده آتش به دلم صحبتِ تخریب بقیع

وحدت آن روز نشد یار، مسلمانان را            تا اجانب نکـند جـرأت تخریب بقیع

خاکی که چون عرش خدا شأنش رفیع است            بی‌بقعه درگاهی ست که نامش بقیع است

بیش از نـیاز خـلـق اینجا جـامِ باده ست            ازبس که این میخانه در باطن وسیع است

خـانه خراب کـرده مـرا قبرِ خاکی‌اَت            این روضه کُشته فاطمه را قبرِخاکی‌اَت

شـاهِ کَـرَم؛ امـیـرِحَـرَم، صـاحبِ عَـلَم            شد آتـشی به سـیـنـۀ ما قـبرِ خـاکی‌اَت

شبیه این زمین درآسمانها آسمانی نیست           ندارد وسعتی اما به وسع او جهانی نیست
بجای گنبد و گـلدسته کـفـترها نما دارند           نشانی ساختند آخر که مانندش نشانی نیست

نه ضریحی، نه رواقی و نه سقّاخانه‌ای           چـشم‌ها اینجـا نمی‌بـیـنند جـز ویـرانه‌ای

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی           کـفـتری پیدا نخـواهـد کرد آب و دانه‌ای

هوای گنبد خـضرا هوای صحن بقـیع            صفای شهر پیمبر صفای صحـن بقیع

شـده مسبـب ایـنکـه دوبـاره بـنـشـیـنـم            غزل غزل بسرایم برای صحـن بقـیع

روزی رسد که صحنِ حسن‌ را بنا کنیم            در زیرِ قُـبِّـه اش همه با هم دعـا کنیم

یک گـنـبـدِ بـزرگ برای چـهـار قـبـر            بـرپـا چـو گـنـبـدِ حـرمِ سـامـرا کـنـیم

بر دشمـنـان عـتـرت و قـرآن هـمـاره            در هر نفس نـفـرین و لعـن بی شماره

اینان که بـدتـر از نـصـارا و یهـودنـد            فرزند شیطان، خصم دین، آل سعودند

آتـش بـزن ای غـم تـمـام پـیـکـرم را            لبریز کن از خونِ دل و چشم ترم را

ای آه و نـالـه راه بـغـضـم را بگیرید            تا پـنـجـۀ بـغـضـی نگـیرد حنجرم را

غبار صحن تو بر درد جان دواست بقیع          !خرابه‌های تو، بـاغِ‌ بهشتِ ماست، بقیع!

تو هم چو فاطمه در شهر خویش تنهایی          غریبی و، همه كس با تو آشناست، بقیع!