اشعار

سـفـر کـردم به دنـبـال سـر تـو            سـپـر بــودم بــرای دخـتـر تــو
چهل منزل کتک خوردم برادر            به جرم این که بودم خواهر تو

مظهـر صبـر خـدای حـیّ داور زینـبم!            یادگـار حیـدر و زهـرای اطهـر زینـبم!
فتح کردم شام را سنگر به سنگر زینبم!            آمدم همچون علی از فـتح خـیبر زینبم!

بدون واسطه در محـضـر خـدا نـرویم            مـریـض عـشق تـوأیم و پِیِ دوا نرویم

بهای دیدن صحنت مگر به دینار است            که با گـران شدنش سمت کربلا نرویم

چه اعجازیست درکویت که دارد بهترین‌ها را           که خالی کرده از شوقش تمام سرزمین‌ها را

همه از خانه‌ها بیرون زدند و عازم یارند           دل با جمع بودن داده‌ای گوشه نشین‌ها را

قـلـبـم قـلـمـرو هـمۀ عـاشـقـانه‌هـاست            من، اربعین، حرم، سفر بیکرانه‌هاست

لبهای خادمان تو گرم ” تفضَّل ” است            شُکراً؛ جواب زائر تو بر نشانه‌هاست

اگرچه شعـر برایت به سیـنه‌ام دارم            برای تا تو رسیـدن چـقـدر کـم دارم

تو از وجود پُری، بی‌نهایتی، محضی            مـنی که آمـده‌ام رنگی از عـدم دارم

هر لحـظـه دعا بهر فرج دارم من            این لطف ز ثـامن الحجج دارم من

با پـای پـیـاده می روم کـرب‌و‌بـلا            در هـر قـدمی ثواب حـج دارم من

همه از هر کجا باشند از این راه می‌آیند           به سـویت ای امیـن‌الله خلـق الله می‌آیند

صف جن و ملک با زائرانت هم‌قدم هستند           به عشقت از عوالم، خیل خاطرخواه می‌آیند

فقط باید نشست رو به سوی قبله زانو زد           تمام جاده را با پلک‌های خیس، جارو زد

نباید جز کریمان از کسی چیزی طلب کرد و           نباید جز حسین بن علی بر هرکسی رو زد

گـفـتـیم کـربلا… دلمان بی‌هوا گرفت            آری دل غـریـبه و هـر آشـنـا گـرفـت

یادش بخیر، یک دهه از داغ روضه‌ها            نـاله زدیـم پـای تو تا این صدا گرفت

من چُنان باد صبا، مُشک فشان می‌آیم            دست‌بـوسی طرف پـیـر مـغـان می‌آیم

گاه با شوق وصال و گهی از درد فراق!            گاهی اوقـات چـنـین، گاه چنان می‌آیم

دارد نسیم می‌وزد این بوی کربلاست            چشم و دلم در آرزوی روی کربلاست

برگشتم از سفر؛ سفر رنج و داغ ودرد            پُر شد تـمام سـیـنه‌ام از نـاله‌های سرد

پیری زمین گیرم، صبوری ناخوش احوال            حس می‌کـنم افـتـاده‌ام از شیبِ گودال

یـادم نـرفــتـه ذوالـجـنـاح بـی‌سـوارت             یــادم نــرفـتـه دخـتــران بـی‌قــرارت

من آن عـقـیـله، بضـعـۀ پاک بـتولم            من روضه خـوان مـقـتل آل رسولم

من کوه صبرم، داغِ غم بسیار دیدم            من مـادرم بـیـن در و دیــوار دیـدم

سَرو رفتم از کنارت، قد کمان برگشته‌ام            سبز رفتم مثل یک برگِ خزان برگشته‌ام

سـوخـتـم بی‌سـایۀ تـو زیـرِ نـور آفـتـاب            باز، حـالا زیر چـترِ سایـبان برگـشـته‌ام

آمدم! زانـو زدم گـریان، کـنار پـیکـرت           تـازه شد داغ بـلایـایی که آمد بر سـرت

ردّی از خون تو بر خاک و هنوز افتاده است           نیزه‌هایی سرشکسته، سنگ ها، دور و برت

ای صید پَـر کـنده پَرت را پس گرفتم            هم‌سنگـر من سنگـرت را پس گرفـتم

خـیـلی برای پـرچـمت سخـتی کـشیدم            تـا بــیــرق آب‌آورت را پـس گـرفـتـم

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

ﺑﺮﺧﻴـﺰ و ﺑﺒـﻴﻦ ﻋﺎﻗـﺒﺖ و ﺁﺧـﺮﻣﺎﻥ ﺭا            ﻟﺒﻬﺎی ﺗﺮﻙ ﺧـﻮﺭﺩﻩ و ﭼـﺸﻢ ﺗﺮﻣﺎﻥ ﺭا

ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ اﺯ ﺑﺎﻍ ﺧﺰاﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺒـﻴـند            ﮔـل‌هـای ﻛــﺒــﻮﺩ ﺁﻣـﺪۀ ﭘـﺮﭘــﺮﻣـﺎﻥ ﺭا