اشعار

آهم، که شعـله بر جگـرِ غـم کشیده‌ام            اشکم، که قطره قطره به پایَت چکیده‌ام

آئینه‌ام، که زخم ترَک خورده‌ام زِ سنگ            سـروَم، که سایبـان شده قـدِ خـمیـده‌ام

اربعین است و ببین که پر شکسته آمدم            ساقی اشـکـم ولی سـاغـر شکـسته آمـدم
از رقیّه دخترت پرسش نکن سالارِ عشق            خوب می‌دانی که من هم سرشکسته آمدم

می‌رسد از کربلا هل مِن معینت یا حسین            دیده‌ها خون گرید از آهِ حزینت یا حسین

ناممان خط خورده از فهرستِ زائرهای تو            ما همه جا مانده‌ایم از اربعینت یا حسین

بارِ دگـر به کـرب و بلا پـا گذاشـتم            داغـی دگر بر این دلِ دریـا گذاشتم

روزی که بُردنم به زور از بَرَت حسین            خود را کـنارِ پـیکـرِ تو جـا گـذاشتم

اربـعـین است و فـراقِ لالـه‌هـا            سـیـنـۀ مـا و هـزاران نـالـه‌هـا

آمـده جـابـر بـه دشـتِ کــربـلا            شـوقِ دیـدارِ حـسـینِ سـر جـدا

من رسـیـدم از سـفـر اما حـسین            داغ دیـدم هـر گـذر امـا حـسـیـن
ریخت از من بال و پَر اما حسین            مـجـلس مـى بـیـشـتر اما حـسین

اشک‌ها فـصل تمـاشـاست امـانم بدهید            شـوق آئـیـنه به چـشـم نـگـرانـم بدهـید
از شما می‌شـنـوم عـطر گل یاسـین را            خـاک‌ها رنگ یـقـیـنی به گـمانم بدهـید

سنگ هم آتش گرفت از حال ما جامانده‌ها            گـریه باید کـرد بر اقـبـال ما جامانده‌ها

درد را همدرد، جور دیگری حس می‌کند            فـطرس امروز آمده دنبال ما جامانده‌ها

باشد مـرا مـبـر ولـی آقـای من! بـبـین!            با کـوله‌بـار اشـک رسـیـدم به اربـعـین

باشد دوباره حسرت و افسوس سهم من            سـهـم مُــقـربـان تـو آن بـزم دلـنـشـیـن

قلبِ این گریه‌کُنت را باصفا کن یا حسین            در میانِ خیلِ عشّاقت صدا کن یا حسین

اربعـین آمد ولی امسالِ محـرومـم ز تو            هیئتِ ما را بـیا و کـربـلا کن یا حـسین

به روی نیزه می‌دیدم تو را باور نمی‌کردم            قـیـامت بود یا یـوم الـبلا باور نمی‌کردم

من و همراهی اشرار و این صحرای بی‌پایان            ز دشت کربلا تا ناکجا... باور نمی‌کردم

گـناهانم شد عامل تا، بگـیری اربعـینم را            کرونا ظاهر است، دردا، بود مشکل گناه ما

به امر رهبرم از غم، شکایت نزدتان آرم            شکایت دارم از ضعفم، به جسم مانده در صحرا

حاجت آورده و در پایِ علَم ریخته‌ام            باز هم بغضِ گـلو را به قلم ریخته‌ام

قدرنشناسم و عمریست که در هر پابوس            عـرقِ شـرم در ایـوانِ حـرم ریخته‌ام

من‌ از آن موقع که طفلی بی‌زبان بودم حسین            خـادم نـاقـابـل این آسـتـان بـودم حـسین

خرج روضه کردم و زهرا برایم خرج کرد            سود کردم پیش تو گرچه زیان بودم حسین

از آن زمان که دور زِ کرب‌و‌ بلا شدم            بر هر چه داغ و درد و بلا مبتلا شدم

لحـظه به لحـظه از غـم تو آب رفته‌ام            عُمری‌ست گوییا که من از تو جدا شدم

بعد از تو چهل مرتبه طوفان دیدم            من زلف تو را به نی پریشان دیدم
سـرسـبـزی کـوفـه را بیـابـان دیدم            والله کـه ســخــتــی فــراوان دیـدم

با سری بر نی، دلی پُر خون، سفر آغاز شد            این سفر با کوله‌باری مختصر آغاز شد

کـربـلا اما بـرای زینب از این پیـش‌تر            از شـکـاف فـرق خـونین پـدر آغاز شد

شفق نشسته در آغوشت ای سحر برخیز            ستاره می‌رود از هوش، یک نظر برخیز

کبوتری که به شوق تو بال در خون زد            به بام عشق تو گسترده بال و پر برخیز

سلام ای چهرهٔ در خون نشسته            سلام ای شیـشـهٔ عـطر شکـسته

سـلام ای نــور قــرآن مـقــطـع            سلام ای زلف مشکـین گـسسته

باشـد مرا مـبـر ولی آقـای من! بـبـین!            با کـولـه‌بار اشـک رسـیدم به اربعـیـن

باشد دوباره حسرت و افسوس سهم من            سـهـم مُــقـربـان تـو آن بـزم دلـنـشـیـن