اشعار

چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی            میان بهـترین اولاد آدم، بهـتـرین هستی

جهان عمری‌ست درمانده‌ست در تردید و شک، اما            تو خود عین‌الیقین، روح‌الیقین، حق‌الیقین هستی

اذان شیر حق در کوفه با خود یک خبر دارد            که مولا با دلی خون، در جهان عزم سفر دارد

دو دستش بر دو گوش است و دو چشمش بر سما آری            به هر الله اکبر در گلو بغضی دگر دارد

ز جام نام تو دارد لبم تر می‌شود امشب            خدا را شکر که با تو شبم سر می‌شود امشب

بزرگی کن نیفتد طشت رسوایی من از بام            که از فریاد آن گوش فلک کر می‌شود امشب

ای نخـل‌ها! چرا همه امشب خـمیده‌اید            افـسرده، سـیـنه سوخـته و داغ دیـده‌اید

ای چاه‌های خستۀ کوفه! علی کجاست؟            آیــا صـدای نــالــۀ او را شـنـیــده‌ایـد؟

ســلام مـا بـه عـلـی و نـمــاز آخـر او            به حـال راز و نـیـاز و به دیـدۀ تـر او

سلام ما به عـلی و به عـدل و ایـمانش            سلام ما به رخ غرق خـون و منبر او

نَخْلى از اَشك تو سيـراب نگرديد دگر            از همان لحظه كه بر فرقِ تو شمشير آمد

حوريان هم به عزاى تو سيه پوشـيدند            تا بِه گـوشِ فـَلَكَـتْ، نَـعـرۀ تكـبـير آمد

دو لقمه اشک و نان و بغض خورد از سهم افطارش            نمکدان ریخت بر زخم دلِ از زخم سرشارش

تبسم‌های بغض‌آلود، از درد دلش می‌گفت            نگاهش روضه بود؛ اما لبش می‌کرد انکارش

با روضـۀ قـرآن به‌سـر قـرآن گـرفـته            یـادِ پـدر کـرده بـبـیـن بـاران گـرفـتـه

تـابـوت رفـته کـودکی غـافـل هـنـوزم            یک کاسِه شـیرِ تـازه در دستان گرفته

ای نـخـل آب خـورده ز چشم تر علی            دیـشـب تـو بـودی و نـگـه آخـر عـلی

امـشب بـریـز اشک که در خـانـۀ خدا            محـراب شـسـته شد به خون سر علی

در جـان به‌جـز جـوانـۀ بـاور نداشتی            ای آن‌که در شـکـوه، بـرابـر نـداشتی

رنگی نمی‌گـرفت به خود بـاغ‌هـا اگر            این‌قـدر جـلـوه‌هـای مـعـطـر نـداشـتی

خوب شد تیغ تو بشکافت سرم را دشمن            هم تو بر آرزوی خویش رسیدی، هم من

آمـدی دیـر چـرا؟! چـشم به‌راهـت بودم            از همان شب که تن فاطمه‌ام گشت کفن

مرهم نزن دوباره، خون روی سرم را            زینب بیا و بردار، با گـریه بـسـترم را

گـیرم طـبیب امشب زخـم مرا دوا کرد            پیش تو می‌شکـافـم صد زخم دیگرم را

آیت الله است یعنی آیت عظمای ماست            جلـوۀ اعـلا برای ربّی الاعـلای ماست

سربه زیری کرده‌ایم و سربلندی می‌کنیم            زیردستیم و امیرالمؤمنین بالای ماست

او را که خـدا آیـنـۀ خـویـشـتـنـش کـرد            آورد به دنـیـا و یـل بت شـکـنـش کـرد

بر خاک نظر کرد علی، خاکْ طلا شد            بر سنگ نظر کرد، عـقـیق یمـنش کرد

یک سرو، ولی سرو هزاران چمن است این            یک ماه، ولی ماه هزار انجمن است این

یک نور، ولی نور همه پنج‌تن است این            یک روح، ولی روح علی در بدن است این

ای عـلـوی‌ذات و خـدایی‌صفات            صــدرنــشـیـن هــمـۀ کـائـنــات

ســیــد ســالار شـبـاب بــهـشـت            دسـت قــضـا و قـلـم سـرنـوشت

به نـام خـدای کـرم‌هـا؛ حـسـن            نـوشـتـه به روی دل ما حـسن

چنان عشق را کرده معنا حسن            که مائـیم مجـنون و لیلا حسن

می‌رسـد بـاز به گـوش دل ما این آواز            چه نشـسـتید که در‌های عـنایت شد باز

جاری از طور ولایت شده سر‌چشمۀ نور            چشم دل خیره شد از دیدن این چشم‌انداز

ای مــاه آســمــانـی مــاه خـدا حـسـن!            خـورشید، مسـتـمـند تو از ابتدا حسن!

روز نخست نـقـش جـمال تو را كـشید            نـقــاش حُــسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـسـن

خدا به حیدر و زهرا چه گوهری داده            به آسـمـانِ ولایت چـه اخـتـری داده

به خـانـدانِ رسالـت چه دلـبری داده            به کامِ شـیعـه چه قـنـدِ مکرری داده