اشعار

از این بانـو قـمـرها را گرفتند            از این مـادر پسرها را گرفتند

شنیده بچه هایش جـان سپردند            به روی نیزه سرها را گرفتند

هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری            تو سایه بر سـر داشـتی؛ دیگـر نداری

خورشید بر نی بود و حق داری بسوزی            دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری

عـمـر سـفـر آمـد به سر مـدیـنـه            داغ دلـم شـد تــازه تـر مــدیــنـه

فــریـاد زن اعـلام کـن خـبـر ده            برگـشتـه زیـنـب از سفـر مدینه

اى مـاه، مـسـتـنـیـر ز نـور لـقـاى تـو            �

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد            کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟            جویم که را که درد دل خود به او کنم؟

بـگـذاریـد كـنـار بــدنـش گـریـه كـنـم            بر تن زخـمیِ بی پیرهـنـش گریه كنم

تا كه سر داشت نشد خون سرش پاك كنم            بـگـذارید بـه زخـم بـدنـش گـریه كـنم

ایـن هــمـه راه دویــدم ز پــی دلــدارم            به امیدی که در این دشت بـرادر دارم

تو دعـا کـن به کـنـار بـدنت جان بدهم            فـکـر هـمـراهـی بـا شـمـر دهـد آزارم

تــه گــودال تــمــام بــدنـش مــی ســوزد          خـواهری دید عـقـیـق یـمـنـش می سوزد

نیـزه ها زیر حـرارت همگی ذوب شدند          بی سبب نیست جـراحات تنش می سوزد

این ها بـرای قـتـل من آهـنگ می زنـند           "یا این كه طبل خاتمـۀ جنگ می زنند"

این قـوم پُـر گـنـاهِ ریـاكــارِ رو سـیــاه           با خون من به چهرۀ خود رنگ می زنند

به نام آنکه تو را داده است نـام حسن            درود احسن الارباب من؛ سـلام حسن

ســلام بـر بــرکـات سـپـیـد ســایـۀ تـو            که نور داده به خورشیدِ مستـدام حسن

می‌نـویسم جـگـر حـیـدر و زهـرا آمـد            آفــتـاب سـحــر حــیــدر و زهــرا آمـد

جـلوه‌ای از هـنـر حـیـدر و زهـرا آمـد            اولـیـن گـل پـسر حـیـدر و زهــرا آمـد

امـشـب ای مـاه الـهـی آفـتـاب آورده ای           اخـتـر تـابان ز برج بوتـراب آورده ای

گـلـبن سبـز ولایـت را گـلاب آورده ای           یا که از بـحـر نـبـوّت دُرّ ناب آورده ای

همای جان من سوی مدینه پر زند امشب          دلم در محفل قدوسیان ساغـر زند امشب

گمانم ذات رب‌العالمین در این شب شیرین          تـبـسم بر تـبـسم‌های پیغـمـبـر زند امشب

ای مــاه آســمــانـیِ مــاه خــدا! حــسـن           خـورشیـد، مستـمـنـد تو از ابـتـدا حـسن

روز نـخـست نـقـش جـمال تو را کشید           نــقــاش حُـسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـســن

تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست           در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست

آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد           اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست

کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

دیشب گـذری کردم از کوچـۀ میـخـانه           دیـدم هـمـه مـسـتـان را دیـوانـۀ دیـوانه

ساقـیِ بلاجـویـان شاداب و لبِ خـنـدان           می داد به سـرمـستـان پیمانه به پیـمـانه

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

با چـشـم كـریـم تو، نـشان داد كـرم را            زیـبـایـى حُـسـن هـمـۀ لـوح و قـلـم را

در وسعت بـاران كـرامات تو پیداست            كـرسى و فـلـك، دست تو دادند دلـم را

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان