اشعار

بـه اختـیـار خـود از اخـتـیـار افـتـادم            گـنـاه کـردم و از چـشـم یـار افـتـادم

به خون شستند نامردان رخ مرد دو عالم را           بـپـا کردنـد در ماه خـدا شور محـرم را

سیه کردند از دود ستم رخسارۀ گردون           در افـکـننـد از پا قـامت عـدل مجسم را

کردی هماره مرگ طلب از خدا، علی            تا مستـجـاب شد به نـمازت دعـا؛ علی

شب را به شوق مرگ نخفتی که صبحدم            فرقـت شود بطاعت یکـتا، دو تا، عـلی

دل و یــــاد خــــدا الـحــمــدلله            سـر و شـور دعــا الـحــمــدلله

پس از عمری رفاقت با بدی ها            مــن و یــاد خـــدا الــحــمــدلله

بـه ايـام ازل بـنـگـر دلا نــور دگـر آمـد           عنايت را نگر بر مرتضي نور بصر آمد

علي چشم انتظار استاده و بس­ بي­قرار اينجا           كه بر خيل بشر شه زاده ­اي والا گهر آمد

تا نقاب از چهرۀ زهرائیـش رد می‌شود           لاجرم خورشید در کارش مردد می‌شود

هرکجا ساکن شود او خشت خشتش قبله است           گر حسن مقصود باشد خانه مقصد می‌شود

ای روی گـلـعـذار تـو یـاد آور بـهـشت           وی یک کرشمه در رخ تو دلبر بهشت

ای جـلـوه ای ز طلعت زیـبـای تو قـمر           وی ماهـتاب و شمس درخشان فر بهشت

حـالا که آسـمـان دمِ بـاران گرفته است           طبـع سـرودنـم چـقـدر جان گرفته است

از این طـراوتی که پر از عطر نام توست           دور و بر مرا گـل ریحـان گرفـته است

بر طالع من حـک شـده دیـوانـه بـودن           با عـقـل و جمع عـاقـلان بیگـانه بودن
قـسمت نـشـد که پـای تو آتش بـگـیـرم           توفیق می خواهد مـگـر پـروانه بودن؟

هر آنچه نـاشـدنی هست با حـسن بشود           دَمی که حضرت مُشکل گُشا حسن بشود

به حُسنِ خُلق شود بین مردمان مَشهور           کسی که بـارِ لبـش ذکـر”یا حَسن”بشود

وقتی نگاهم را به بــاران می‌نـشانم            وقتی كه خونِ دل ز دیـده می‌فشانم

گُل می‌كند شوق تو و با جذبۀ عشق            دل را به سوی سـامرایت می‌كشانم

دگـر ایـن کـاروان یـاسـی نـدارد            که با خود شور و احساسی ندارد

بـیـا ام الـبـنـیـن برگـشـتـه زیـنب            ولـی افـســوس عــبـاسـی نـدارد

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید            ورود قافـله را از دهـان شهـر شـنـیـد

مـسـافــران عـزیـزش ز راه مـی‌آیـنـد            میان گـریه چو ابـر بـهـار می‌خـنـدیـد

بشیر! اینجا که عقل و عشق مات ست            مدینه، وادی صبر و ثـبـات ست

مدینه، شهر خون، شهر شهادت            مدینه، ساحل عشق و نجات ست

من که بر گشته‌ام از کرب و بلا            هست در صحن دلم روضه به پا

من که بی یـار و حـبـیب آمده‌ام            به مـدیـنه چـه غـریـب آمـده‌ام

بـاز آمـدم از سـفـر مـدیـنـه           راهــم نـدهـی دگـر مـدیـنـه

هفتاد و دو داغ روی داغـم           آتـش زده، بر جـگـر مـدینه

از این بانـو قـمـرها را گرفتند            از این مـادر پسرها را گرفتند

شنیده بچه هایش جـان سپردند            به روی نیزه سرها را گرفتند

هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری            تو سایه بر سـر داشـتی؛ دیگـر نداری

خورشید بر نی بود و حق داری بسوزی            دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری

عـمـر سـفـر آمـد به سر مـدیـنـه            داغ دلـم شـد تــازه تـر مــدیــنـه

فــریـاد زن اعـلام کـن خـبـر ده            برگـشتـه زیـنـب از سفـر مدینه

اى مـاه، مـسـتـنـیـر ز نـور لـقـاى تـو            �