اشعار

بـاز هـم بـر دل مـظلـوم شـرر افـتـاده            باز هم شـعـلـۀ زهری به جگـر افتاده

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید            وسط حجـره جواد است به سر افـتاده

 پخش سبک   

عـبـدِ حـریـم تو ای مولای عـالـمیـنـیم            از همین هیأت آقا زائـر کـاظـمـیـنـیـم

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

 پخش سبک   

عــزای جــواد الائــمّـه رسـیــده            ناله دارد مـادری قـامت خـمـیده

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

 پخش سبک   

در عـزایت ای گـل خـیـر الـنـسا            حضرت سلطان شده صاحب عزا

حُـبّ تو آغـشـتـه بـا آب و گِـلـم            نـام زیــبــای تــقــی ذکــر دلــم

 پخش سبک   

شـاه مُـلکِ قـضا ادرکـنی          نـور چـشم رضا ادرکـنی

جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی

 پخش سبک   

من که نـدانـستم آقا، قـدر زیـارت تو رو          نشه یه روزی که بیاد، به من بگی دیگه برو

بـبـیـن شـکـسته آمـدم ** به گـل نـشستـه آمـدم ** خـسـتـۀ خـستـه آمـدم

بی نـوایم من نـوایم مـی‌دهـی؟           تـشـنـه‌ام آب بـقـایـم مـی‌دهـی؟

من مریضم تو شفایم می‌دهی؟           می‌کنی دل های غمگین را تو شاد

دستش همیشه بـاز و خداوند جود، بود            روی لب ملـک ز ثـنـایش سـرود، بود
تـنـهـا دلیـل خـلـقـت هر آنچه بود، بود            عرش خـدای عـز و جل را عمود، بود

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺭﻫﺴﭙﺭﻡ          ﺻﺪﻑ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﻭﻻ‌ ﺭﺍ ﮔـﻮﻫـﺮﻡ
ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﯾﺰﻩ ﺧﻮﺭ ﺟﻮﺩ ﻣﻨﺴﺖ          ﻧﻬـﻤـﯿـﻦ ﺣﺠّـﺖ ﺣﻖ ﻣـﺎﯾـۀ ﻓـﺨـﺮ ﺑـﺸـﺮﻡ

اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!           بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم           که چرا بیت خودت؛ بهر تو زندان بشود؟

و جنس درد تو از جنس روضۀ حسن ست         غریب خانۀ خود! غربت تو در وطن ست

چگونه و به چه قـیدی؟ چه نـام باید داد؟         به ام فضل و به جعده اگر رباب زن ست

زهر به جان زد شررم ای پدر           سوخت ز پا تا به سرم ای پدر

جواد مظلوم تو از دست رفت           نـمـانـده دیـگـر اثـرم ای پــدر

ای خـدای جـود ای جـودِ خـدا           مقصد مخـلوق و مقصود خـدا

خاک کـویت مُهـر ارباب کرم           ریـگ جـویت دُرّ نـایـاب کـرم

ای عرش، خاک پای تو یا حضرت جواد            جود و کرم گدای تو یا حضرت جواد

دل مـهـبـط ولای تو یا حضرت جـواد            قـرآن پُـر از ثنای تو یا حضرت جواد

خـواهـر نداشتم که پـرستاری‌ام کند            مـادر نـداشتـم که مـرا یـاری‌ام کـند

این بی كسی خلاصه به بی مادری نشد            بـابـا نـبـود رفـع گـرفـتـاری‌ام کـنـد

گرچه پیـدا سـوز غـمـهایم ز آه من بود           آگـه از غــم هـای پـنـهـانـم الـه من بـود

آب شد از آتش زهر جفا جانم چو شمع           سوختم سر تا به پا و حق گواه من بود

گه ز پـا اُفـتـم و با آه جـگـر می خیزم            گه نشیـنم وسط حجـره و بر می خیزم

دل من با جگر خون شده عادت کرده            مثل هر روز که با سوز جگر می خیزم

ما خـشـكـسالـیـم و شـما بـاران مـایی            دریـای لطف و فـضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بـوی تو می آید، یـقـیـن مهـمان مایی

هر که در عشق و وفا پابند نیست            با امید و عـشـق خـویشاوند نیست

نیـست او را بـا خـدا پـیـوسـتـگـی            هرکه را با مهـر تو پـیـوند نیست