اشعار

در خـیـمـه‌هـا صدای خـدایـا بلـنـد شد            زیـنـب ز داغ مـاتـم فـردا؛ بـلـنـد شـد

 فـریاد وا حسین؛ ز اعـمـاق سیـنه‌اش            تا گـشت با خـبـر ز قـضـایـا بلـنـد شد

داری عقیله، خواهر من گریه می‌کنی            آیـیـنـهٔ بـرابـر من گـریـه مـی‌کـنـی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت            خـیلی شبـیه مادر من گریه می‌کنی

این همه انگـشتها بالا ز چیست؟!            روز روشن وقت استهـلال نیست

روز روشن روی نی، وقت زوال            کس ندیـده خـون بریـزد از هـلال

بانوی خیمه‌ها غـم غربت به بر کشید            یک کـوفه درد بر سر بار سفـر کشید

او زنـده مـانـده بود ولی رنـج کـربـلا            از کشتگـان کـرب ‌و بلا بیـشتر کـشید

ای هلال من به بالای سنان قرآن بخوان           قاری قرآن و قرآن را زبان! قرآن بخوان

با صدای خود مسخّـر کن تمام کـوفه را           کوفه را هم کربلا کن؛ هم چنان قرآن بخوان

شناخت چشم ترِ عمّه این حوالی را            شناخت تك تك این قـوم لا ابـالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها            ز یـادشان ببرد سفـره‌های خـالی را

ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا            ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا

عـطـر تو مـی‌وزد به بـیـابـان کـربـلا            دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا!

جان بر کف بازار توأم یوسف زهرا            دلـبـاخـتـه دار تـوأم یـوسـف زهـرا
سوگند به خونی که برون از دهنم ریخت            من تـشنـه دیـدار توأم یوسف زهرا

دیده به تیغ دوخـتم، تا مگر از دعـای تو           تو نگه افکنی و من، سر فکنم به پای تو
مرگ بود سـعـادتـم که لحـظـۀ شهـادتـم           سایه فکـنـده بر سـرم، قـامت دلربای تو

ای یوسف غریب به کنعـان نیامدی            تـنـهـاتـرین مـسافـر دوران نیـامدی

گـویـند بوی پیـرهنت می رسد ولی            ما مانـده ایم و وعـدۀ خوبان نیامدی

ای امیـر عـرفـه دست مـن و دامـانـت            جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عـرفـه ذكـر لـبـت را قـربـان            حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

کیستم من؟ خونِ خونِ حضرت ربّ جلیلم           دومـین قـربـانـی ثـارالله از نسل خـلـیـلم
آل عصمت را فـدایی آل هاشم را سلیلم           دست بسته، تشنه لب، در یاری قرآن، قتیلم

ای بـه شـهـیـدان خــدا پـیـشـتـاز            سیـنـه به شمـشـیـر بلا کرده باز
مـسـلـم اسـلامـی و اســلام نـاب            کـوفـه شـب تـیـره و تـو آفـتــاب

ز بام کوفه می‌کنم تو را نظاره یا حسین!           تو هم مرا نظاره کن به یک اشاره یا حسین!
سرو به خون نشسته‌ام، زائر دست بسته‌ام           سلام می‌فـرستمت از لب پاره یا حسین!

مـیـان كـوچـه‌هـا مـرد غــریـبـی            بـه لـب دارد نــوای یـا حـبـیـبـی

به لب ذكر و به دیـده اشك دارد            بـه دیـوار غـریـبـی سـر گــذارد

سالار کـاروان پُـر از یاسمن، حـسین            جمع صفات و خـاتمۀ پنج تن، حـسین

دلدار مصطفی و علی و حسن، حسین            برگرد و سوی کوفه نیا جان من حسین

می‌رفتم و گـدازه صفت می‌گـداختم            تا دیـده‌ام یـکـایـکـشـان را شـناخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها            در هر ردیـف قـافـیه‌ها را نـبـاخـتم

سـلام ای عـمـۀ سادات زینب            کـتـاب مـحـکـمُ الایـات زینب

سلام ای نقـش ایـمان پیـمـبـر            تـجـلّــی گـاه قــرآن پـیــبـمـر

ما آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـتـه‌ایم            از سـفـرۀ شـماست اگـر نان گرفـته‌ایم

روزی ما به دست شما می‌خورد رقم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

منایی از منای حاجـیان زیـبا تر است اینجا           مران ای ساربان محمل که حج اکبر است اینجا
مران ای ساربان محمل، تماشا کن، تماشا کن           که یک گلخانه گل با من ز زخم اکبر است اینجا