اشعار

باز کن در به روی سـائل هجـران‌دیده            ایـن مـنـم، بـنـدۀ آلــودۀ خُــسـران‌دیــده

پـاک کن اشک مرا وُ بغـلـم کن یا رب            عبد سرخورده‌ محبت ز کـریمان دیده!

به زعم خویش تا پایان دنیا زنده می‌ماند            ولی این شب، فقط تا صبح فردا زنده می‌ماند

برای قدس خوابی دیده‌اند ابلیس‌ها، امّا            به رغم این همه کابوس، رؤیا زنده می‌ماند

هميـشـه بـازی دنـيـا هـمـين نـمی‌مـاند            بساط غصب در آن سرزمين نمی‌ماند

به خويش آمده دنيا، زمان بيداری‌ست            اسير جهل، جهان بيـش ازين نمی‌ماند

گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست            اقرار می‌کـنم که دلم سر به راه نیست

«یَا أکرمَ مَنِ اعتذره...» دست خالی‌ام            در کولـه‌بـار زندگی‌ام جـز گـناه نیست

همیشه هر شب جمعه به سینه غم دارم            حرارتی است قدیمی که در دلم دارم

اگرچه دستِ تهـی دارم و گـدا طبعـم            دلِ شکستۀ خود را که دستِ کم دارم

در بـسـته بود اما، در را کریم وا کرد            از بس گدا بر این در، هر شب خدا خدا کرد

با یاکریم و یارب، حاجت گرفت سائل            از بس نشست اینجا، از بسکه پا به پا کرد

کابوس نیست اینکه من از خود فراری‌ام            عـیـنِ خـودِ عـذاب شـده بـی‌قـراری‌ام

لب‌تـشـنه‌تر ز بوتۀ خشکـیده در کویر            چـشـم انـتـظـار بـارش ابـر بـهـاری‌ام

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

هر کجا جا مـانده بودم آمدی دنبال من            بیـشـتر از مـادری دلـواپـس احوال من

با خـجـالـت آمدم یا رب به مهـمانی تو            آمـدی با روی بـاز اما به استـقـبال من

گرچه همیشه رازم، پیش تو برملا بود            نَشکَن دل کسی که، کارش خدا خدا بود

شرمنده‌ام به قـرآن، خیلی خراب کردم            ویرانۀ دل من، یک روز خوش‌نما بود

تو چـنانی که منم شـیـفـتـه و دربه‌درت            نظـری کن که بیـایم نـظری در نظرت

هر چه دیدی طـمعِ بیـشـتر و بیـشـتـرم            بـاز دیـدم کــرمِ بـیـشـتـر و بـیـشـتـرت

ای به سویت دل هجران زدۀ ما نگران            کوی وصل تو بود مقصد خونین جگران

در شب قدر، شب راز و نیاز ملکوت            نـالـه دارنـد به درگـاه خـدا مـنـتـظران

دردا که از دیار شما رخت بسته است            مردی که روزگار، دلش را شکسته است

بعد از عـلی، شرافت و ایمان یتـیم شد            زنجـیرِ اسـتوار عـدالت گسـسـته است

کی می‌شـود شـبـیـهِ تو پـیدا؟ علی علی            بعد از تو خاک بر سر دنـیا، علی علی

دستِ حق و زبانِ حق و چشمِ حق، به‌حق            آئـیــنـۀ خـدای تــعــالـی، عــلـی عــلـی

ای علی مرتضی! تو مظهر ذات خدایی            ما سِوَی اللّه‌اند ظلّ تو، تو ظلّ کبریایی

غیب مطلق شد زِ مشکاتِ رُخَت بی پرده ظاهر            آری ای مِرآت ایزد! پای تا سر حق‌نمایی

زینب کـنـار لالـه پـرپـر صبـور باش            در داغ بـال‌هـای کـبـوتر صبـور باش

من می‌روم شبـانه غـریـبـانـه دخـتـرم            بر سوز این غریبی حیدر صبور باش

کـنـار بـسـتـرت خواهی نخواهی            دو چـشمم می‌رود امشب سیـاهی

به این فـرقـی که مـانـنـدِ دلـم شد            الــهــی یـــا الـــهــی یــا الـــهــی

فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش            کسی که آیـنۀ ذات کـبریـاست صفـاتش

کسی که وحی به شوق کتابتش شده نازل            که خطّ کـوفـی او بوده زینت کـلـماتش

از فـرق تا ابرو ببین با سر چه کردند            نامـردمـانِ کـوفـه با حـیـدر چه کردند
کـوفـه شده مثلِ مـدیـنه سرد و دلگـیـر            آن روزها با صورتِ مـادر چه کردند

زهـرا، تو بهتر از همه دردِ مرا دانی            زین روست، از جنت علی را سوی خود خوانی

پهلو شکسته، مَحرمِ این فرقِ بشکسته است            من دردِ تو دانم، تو هـم دردِ مرا دانی