اشعار

می‌کُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف           دیدنِ مویِ پر از خاکسترت از یک طرف

خشکیِ لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد           نا مرتب بودنِ موی سرت از یک طرف

امشب خـدا دعـای مرا مستجاب کرد            بـابـا مـرا برای خـودش انتخـاب کرد

من که تـوان پـا شدن از جـا نـداشـتـم            خیرش قبول عـمه دوباره ثـواب کرد

شام غمهاى من غمزده را آخـر نیست            لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست

گوشه پلک گشا صورت من خوب ببین            شک نکن دختر تو پیر شده مادر نیست

از کـینه‌ها گرفت کسی استخاره را            آتش کشید معجـر و گوشه-کناره را

می‌سوخت تار و‌ پودِ تنم، دیدم عده‌ای            بُردند از تو پـیـرهـنِ پـاره پـاره را

عجز اگر آید به دیدارم جوابش می‌کنم            کاخ اگر کوه احد باشد خرابش می‌کنم

پـرده‌های قـصر افـتاد از طنـین ناله‌ام            کفر اگر در پرده باشد بی‌نقابش می‌کنم

روى دیـوارِ خـرابه نقـش غربت می‌کنم           ناخوشی‌ها را عزیزم! با تو قسمت می‌کنم

نه غذایى و نه آبى و نه حتى جاى خواب           اینچـنـین هـسـتم ولى بابا قـناعت می‌کنم

صد باغ غبطه می‌خورد حتی به صحرا            خورشید وقتی می‌گـذارد پا به صحرا

تـا پـشـت پـای کــاروان آبــی بـپـاشـد            از عـرش اعـلا آمده زهـرا به صحرا

عزیز فـاطمه بر کـربلا خوش آمده‌ای            خـلـیل آل عـلـی بر منـا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است            شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

ای به زینب دل و دلـدار بـیا برگردیم            پـسـر حـیـدر کــرار بـیـا بـرگــردیــم

تا رسـیـدیـم به ایـنـجـا بـه دلـم بـد آمد            پـسر فـاطـمـه این بـار بـیـا بـرگـردیم

راه نزدیک است دارد بوی مهمان میرسد           بوی سیب و بوی یاس و بوی خوبان میرسد

بوی خون، بوی بلا؛ بوی عطش؛ بوی فرات           بر مشـام کـاروان عـشـق بـازان میرسد

شهر در امن و امان است همه خوابیدند            مردمـانی که غـریـبی تو را می دیـدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز میخواندی            لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

رحمـت واسعـۀ حیِّ تعالی‌ست حـسین            سایۀ رحمت او بر سر دنیاست حسین

ما هـمه عـبـد خـدا اوسـت ابـاعـبـدالله            ما عبیدیم همه سرور و مولاست حسین

شـکـرِ خـدا بـه قـافـلـۀ غــم رسـیـده‌ام            عـمرَم کـَفاف داد وُ به پـرچم رسیده‌ام
شـبـنـم شدم به چـشمۀ زمـزم رسیده‌ام            مـادر، به گـریه‌هـایِ مُـحـرم رسیـده‌ام

شادم از این که باز مرا غم نجات داد            دل را زلال گـریه و مـاتـم نجـات داد

یکسال معـصیت کـمرم را هـلال کرد            آخـر مـرا هــلال مـحــرم نـجــات داد

یـد مـوسی و مـسیحـائی عـیـسی دارد            نفـس تـیغ كـفـش معـجـز احـیـاء دارد

حـسنی زاده، ولی ابن حـسینـش گویند            این حـسیـنی حـسنی رزم تـماشا دارد

سپرت سینۀ مجـروح و زره پیـرهنت            اجلت یار و عسل لختۀ خون در دهنت

سیـزده سـورۀ قـرآن عـمـو با چه گنه            شسته با خون گـلویت شده آیات تنت؟

مرکب سوار کوچک کرب وبلا شدی            زهرا شدی،علی شدی و مصطفی شدی

وقتی عسل ز لعل لبت بوسه‌ای گرفت            تـنهـا سـوارۀ حـسـن مـجـتــبـی شـدی

قطره‌ای هستم که از دریا جدا افتاده‌ام            آن غـریبم من که دور از آشنا افتاده‌ام

ناکسان از بسکه بر دور و بر من صف زدند            کـس نـمی‌داند کجـایـم یا کجـا افـتاده‌ام

پای کوبم بر زمین تا زمزمی جاری کنم            لااقـل بهـر لـبان خـشک تو کاری کنم

من ز نسل مجـتـبایم وارث شیر جـمل            چون عموعباس می‌خواهم علمداری کنم

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است           تا سحر پـیـمانه ریز کـاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقـیع را ساختیم           ذکر کاشی‌های باب المجتبی یا قاسم است