اشعار

در سراپـای تو پـیدا می‌شود عـرفان من           می‌رسد تا عرش اعلا با تو یا سبحان من

از حـرایِ چـشم تو پیداست ایوانِ نجـف           مصطـفای خـیـمه‌هـایم، حـیدرِ میدان من

می‌روى پشت سرت راه می‌افتم پسرم            گـاه مـی‌آيـم و نـاگـاه مـی‌افـتـم پـسـرم

می‌روى دلهـره دارم كه زمينت بزنند            سنگ دارند مـبـادا به جـبـيـنت بـزنـند

آمـدم من ز حـرم لحـظۀ پـرپـر زدنت            شاخه‌ای نیست که نشکسته میان چمنت

گردنت را بکـشم تا نفـسی تـازه کـنی            صبر کن پاک کنم لختۀ خون از دهنت

زخـم‌هـای جـگرم بیـشتر از پیکـر تو            این بـلا بر سـر من آمده یا بر سـرِ تو

نا امیـد آمدم و هِـیْ به خـودم می‌گویم            نخوری غصه که این نیست علی اکبر تو

تـا به مـیـدان نـعـرۀ الله اکـبـر می‌کـشیـد           بر سرش خیل ملایک بی‌عدد پر می‌کشید

لرزه بر پیر و جوانان حرامی می‌نشست           تا که فریاد رجز با سبک حیدر می‌کشید

 پخش سبک ۱                                   

عـــلــیِّ اکــــبـــرِ مــــن            تــو مــاهِ انــورِ مـن (۲)

گل احمر، شدی پرپر، به من بنگر، دراین صحرایِ پر غـم

در غمت داده‌ام از دست عنانم چه کنم            گـریۀ آخـر تـو بُـرده امـانـم چـه کـنـم

یک طرف خندۀ لشگر طرفی اشک رباب            مانـده‌ام من بـروم یا که بـمانم چه کنم

دست را بر طـنـاب می‌گیرد            بـچـه را از ربـاب می‌گـیـرد

دست و پا میزند علی اصغر            تـیـر دارد شـتـاب مـی‌گـیـرد

اگـرچه تو بی‌تـابِ آبـی، بـمان            تــو آرام قـلـب ربــابـی بـمـان

تو هـمـنـام با بـوتـرابـی بـمان            علی جان مبادا بخـوابی، بمان

آن غنچه‌ای که جلوه به گلزار باب داد            آبی نخـورد و بر چـمن عـشق آب داد

گـوشی نبود سامعِ هَـل مِن مُعـینِ شاه            طفـلی ز گـاهـواره پـدر را جواب داد

تَــرَكِ روى لــبـت آیــــۀ قـــرآنِ ربــاب            مـثلِ قـرصِ قـمـرى زینتِ دامـانِ رباب

چه كـنم؟ تا كه کـمـى تَـر بـشود لبهـایت            می‌چكد روى لبت اشكِ دو چشمان رباب

پـدری آب شـده تـا پـسـری آب خـورد            خون ز پیمانۀ خورشید جهانتاب خورد

ماهـی تنگ عـطش راه به جایی نبرد            حنجرش آن قدری نیست به قلاب خورد

سه شعبه خواست تو را هم به میزبان بدهم            از این به بعـد در آغـوش آسمان بدهم

چه خورده بد گره ای دست تیر با دستم            نمی شود كه علی جان تو را تكان بدهم

شیرخواری مثل او مادر در این عالم نداشت           بچه شیری بود که دندان شیری هم نداشت

بچه شیری با لطافـت های آهـو وار بود           سرخی گل گونه‌اش را فرش ابریشم نداشت

دیگر اینگونه بخوان روضۀ عاشورا را            «تشنگی سر ببرد حـوصلۀ دریا را»

به عمویش برسانید علی سیراب است            بیخـودی تا نکـشد منّت این صحرا را

بی‌دست کـاری از عـمویت برنیامد            با مشک راهی شد ولی دیگر نیامد

خیلی دعـا کردم مگـر باران بگیرد            خـیـلی دعـا کردم عـلی آخـر نیـامد

 پخش سبک۱                                 ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

گـلم در پـیچ و تاب است            به دامانِ رُباب است (۲)

مَـهِ اَنـور، گـلِ پـرپـر، عـلـی اصغـر، کـنـد بـر مـن نـظـاره

تو که حرفی نزدی حرفِ من اما مانده            به دلـم حـسـرت یک گـفـتـنِ بابا مانده

نجمه افتاده زمین؛خواهرم افتاده زمین            فقط این بین عـمو هست که تنها مانده

می‌آمـد و عـمـامـۀ بـابـا به سرش بود           آمـادۀ جـنـگـیـدنِ با صـد نـفـرش بـود

می‌آمد و رخساره برافروخته از عشق           یک خیمه دل غم زده در دور و برش بود

ای نـوۀ حضرتِ، حـیـدر مرهب فکن            نـور دل فـاطـمه، حضرت ابن الحسن

خون رگت حـیدری، مثل علی اکبری            کرده تو را مجـتـبی، نـذر شه بی کـفـن