اشعار

چـل سال هرشب روضه گردان تو بودم            بـا عـمـه‌هـا، پـاره گـریـبـان تـو بـودم

چـل سال شد حرف از تنت، چل سال مُردَم            رفـتم سر سفـره ولی چـیزی نخـوردم

میـان نـالـۀ خود مـی‌بـرم نـوای تو را            که خطبه خطبه شوم شرح،ماجرای تو را

تـمام بـار به دوش من است می‌بـیـنی            که می‌کشم به سرِ شانه کربلای تو را

رسید وقت سفر، سر به زیر شد زینب            حسینْ چشم تو روشن! اسیر شد زینب

هزار زخم، روی پیکرت دهن وا کرد            هـزار سـالْ زِ داغ تـو پـیـر شد زینب

پخش سبک ۳                             (به سبک: دل تو را من اگر شکستم)

عــزیــز بـا جــان بـرابـر مـن            شهـیـد عـطـشـان؛ بـرادر مـن

فـتاده بر خاک چو در بر مـن            به جـسم بی سر، نظـر نـمـودم

از دست مهربان شما هر که نان گرفت            بـالای دست حاتـم طایی مکـان گرفت

عرض نیاز پیش کریمان درست نیست            باید همیشه دست به روی دهان گرفت

راوی نوشت روی تـنت پا گذاشتند            سر را جـدا نموده و تن را گذاشتند

آقا بگو که بی‌صفتان روی پیکرت            جایی برای بوسۀ زهـرا گـذاشتند؟؟

تا کی غریبانه در این کـنعـان بمانم؟!            در انـتـظـار دیـدنـت گــریـان بــمـانـم

تـا کـی منِ قـحـطـی زده بـین بیـابـان            مـحــروم از بـاریـدن بـاران بـمـانـم؟!

پخش سبک۱                            ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تـــو ای ســالار زیــنـب            بـبـین دلـدار زیـنـب (۲)

 پخش سبک۱                      ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تــمــامِ هــسـت زیــنـب            روی از دست زینب (۲)

برادر جـان، غـم هجـران، زده اینـسان، به قـلب من شراره

ای روح عشق، معنی خلد برین، حسین           راز و نیاز روز و شب راغـبین، حسین

مـا در کـنـار تو هـمـه آسـوده خـاطـریم           واضح ترین تجلی حِصن حَصین، حسین

ناله بزن؛ با ناله از گودال لشگر را ببر           زینب بیا، این شمر با پا رفته منبر را ببر

چون مادر خود بر کمر چادر ببند ای شیر زن           از زیر دست و پای این مردم برادر را ببر

نه تـنهـا زخـم‌ها بی‌الـتـیـام است            حـدیـث غـربت او نـا تـمـام است

مــیــان قــتــلـگــاه افــتــاده امــا            نـگـاه آخـرش سـوی خـیام است

لشـکـری آمده تا سـهـم غـنـیمت بـبرد            از تنی غرقه بخون، جامه به غارت ببرد

از سـراشـیـبی گـودال سـرازیـر شدند            با هم از بختِ بد غـائـله درگـیر شدند

هل من معین بی‌کسی‌اش تا شنـیده شد            رنگ جـمال پـرده نشیـنان پـریـده شد

تا شاه بی‌رمق شد و افـتاد روی خاک            افـسار گـرگ های حـرامی دریـده شد

قـلـبی که با حـضور شـما پـا نمی‌شود            مـحـبـوب خـانـوادۀ زهــرا نـمـی‌شـود

انـسان بی‌حـسین چـو بیـمـار لاعـلاج            دردش به هـیـچ وجـه مـداوا نـمی‌شود

دلی که نیست حـسینـیۀ غـمت دل نیست           بـدون حُـب تو ایـمان خـلق کـامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عـمر           به غیر بیـرق تو بیـرقی حـمـایـل نیست

می‌شود روشنی خـیـمه بمانی تا صبح            مونسم باشی و شب را برسانی تا صبح

می‌شود رَحم كنی حرفِ جـدایی نزنی            تا پیِ چـاره مـرا سر نَـدَوانی تا صبح

بین گودال و حرم، عطر فروشم فردا            تن عـریان تو را با چه بپـوشم فـردا؟

من ببـیـنم که تو بی پـیرهنی می‌میرم            تکـیۀ بر نیـزۀ غربت بزنی، می‌میرم

 پخش سبک ۱                                ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تــمــامِ هــسـت زیــنـب            روی از دست زینب (۲)

برادر جـان، غـم هجـران، زده اینـسان، به قـلب من شراره

ذکــرِ لا حــول و لا قـــوه الا بـا الـلـه            می‌کـنـد بـدرقـۀ راهـت ابـا عــبـدالـلـه

تـو امــیــدِ حــرمِ فـاطـمــیــونـی آری            هـمۀ عـشقِ مـنـی بایـد عَـلـَم بـرداری