اشعار

حتماً تو نیز جنس غـمت فـرق می‌کند            آشـفـتـگـی زلـف خـمت فـرق می‌کـنـد

محـتـاج دسـتهـای کـریـمـانه‌ات، کـرم            از بس که شیـوۀ کـرمت فـرق می‌کند

آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند           غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند

می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند           بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند

من کـرم زاده‌ام و شهـر کـرامت وطـنم           گرد و خاک ره اربـاب کـرم خـاک تـنم

روزها فکر من این ست و همه شب سخنم           چه شد از بـین هـمه بـنـده کـوی حـسنم

روزه‌اش افطار شد اما پرش را زد به هم           کـوزۀ سربـسته کـل پـیـکـرش زد به هم

اولیـن تاثـیـر زهـر این ست آتـش می‌زند           سوختن بدجور جسم لاغرش را زد به هم

روی تو از نـسیـم سحـر دلـنواز تر            گیسوی توست از شب یلدا دراز تر

روی تو باز بود و در خـانۀ تو باز            ای چشمهایت از همه مهمان نواز تر

هر کس به طریقی زده آتش جگـرت را           بـیگـانه جـدا دوست شکسـته کـمرت را

افـطار تو را زهـر به این حال کـشانـده           یک کوزۀ سربسته زمین ریخت پرت را

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

بال و پرم شکـست ولی نهضت تو ماند            این قـامـتـم خـمـیـد ولی عـزّت تو مـاند

گـیسوی من سپـید شد و روی من کـبود            تـا پـرچـم ولایـت تـو هـیـبـت تـو مـانـد

ای کـربـلا به قـافـلـۀ کـربـلا بـبـین            حـال مسـافـرانِ به درد آشـنـا ببـین

مـا زائـران خـون خــدائـیـم کـربـلا            بر کـاروان زائـر خـون خـدا بـبـین

بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد

سلام ای نازنین آلاله‌های سرخ زهرایی           که بشکفتید روی نیزه‌ها در اوج زیبایی

سلام ای یوسف بی‌پیرهن! ای بحر لب تشنه!           سلام ای آفتاب منخسف! ای ماه صحرایی!

به زخمهای تنت چون اشاره می‌کردم            به دامن از مژه جاری ستاره می‌کردم

بـرای رفـتنِ تا کـوفـه، داشـتـم تـردیـد            به مـصحـف بدنت اسـتخاره می‌کردم

آمـده سـرشـکـسـتـه مـحـنـت              آمـده اشک ریـز بُـت شکـنت

الـســلام ای مـرمــلٌ بـدمــاء              چه خبر از هـزار زخـم تنت

عـذار نیـلی و قـدّ خـم و چـشم تر آوردم           گـلاب اشک بهـر لالـه‌های پرپر آوردم

زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن           که از جسم شهیدانت، دلی زخمی‌تر آوردم

هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم           می‌توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم

قـطره‌ام اما سرِ دریـا شدن دارم دوبـاره           می‌روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم

تـمام دشت به حـالـم نـظاره می‌کردند            به یکـدگر پی غـارت اشاره می‌کردند

بـرای بـردن یـک گـوشـوارۀ نـاچـیـز            حرامیان به خـدا گوش پاره می‌کردند

دلم هـوای حـرم کرده حضرت ارباب            تو را به جان عـزیزت بیا مرا دریاب

دوبـاره شـور پیـاده روی به سر دارم            شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب

از هُـرم آتش عـطشت آفـتاب سـوخت            از خشکی لبت جگر نهـر آب سوخت

از بس برای ماتـم تو نـوحه خـوانده‌ام            از سوز نالـه‌ام دل زار ربـاب سوخت

لب تشنه‌ای و از لب نِی کام بُرده‌ای            با کـربـلا دل از هـمه ایـام بُـرده‌ای

آب فـرات و آب حـیـاتـنـد تـشـنه‌ات            آب بـقـاء را تـو لـبِ جــام بـرده‌ای