اشعار

زهـر جانکـاه به جـان جگـرش افـتاده            لـرزه بـر پـیکـرۀ بـال و پـرش افـتاده

عـطـش از سوخـتگـی لب او می‌بـارد            شـدت زهــر به لـبـهـا اثــرش افـتــاده

دیگـر تـوانی در میان پـیکـرت نیست            آقا رمـق بیـن دو چـشمان ترت نیست

لعنت به این زهری که آبت کرد این طور            در بسترت انگـار جسم لاغرت نیست

چون یاکریمِ خسته و بی‌بـال و پَر شده            این آهِ مُختصر شده‌اش، مُحتضر شده!

برگشته رنگ و روش، تنش تیر میکشد            یعنی که زهـر بـر بدنـش کـارگر شده

مادرت نیست ولیکن پسرت هست هنوز           جای شکر است که مهدی به سرت هست هنوز

نـفـست تـنـگ شده کـنـج قـفـس افـتـادی           باز خوب است که این بال و پرت هست هنوز

ای محـسن شش مـاهـۀ دیـده نگـشوده            رفـتی و نهان مانـد غـمت تا به قیامت

ای قـبلۀ حاجـات، دو دنیاست دخـیلت            ای سر نهان گشته، عیان است مقامت

خـانـۀ صدیـقـۀ اطـهـر پـنـاه اولـیـاسـت            چـشم امیـد تمام انـبـیاء بر این سراست

بر در این خانه رفتن کار ختم الانبیاست            فاطمه دلبستگیِ شیرمردان بود... حیف!

از در نـمی‌گویم که تـقصیری ندارد            جز سوختن این چوب تقدیری ندارد

در بشکـنـد نجـار از نـو می‌تـراشـد            دل بشکـند انـگـار تعـمـیری نـدارد

از سوز زهـر خـسته و از پا نشسته‌ام            چـشم انـتـظار مـقـدم زهـرا نـشـسته‌ام

پا می‌کشم به خاک و امانم بریده ‌است            یـاد اجـل بـه یــاد مــداوا نـشــسـتــه‌ام

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتـش‌زده‌ام، شمع عـزاخانه تـوست
جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست            شعـله‌هـای دلـم از آه غـریبـانه تـوست

افـتاده‌ای بـر روی خـاك و پـر نداری            جـز دیـدۀ تـر مـونـسی دیـگـر نـداری

آنقـدر غـربت مـی‌چكـد از جـسمت آقا            ناخـواسـته می‌گـویـمـت مـادر نـداری

مسافری که اجل گشته بود همسفـرش            سفـر رسید به پایان در آخـر صفـرش

چه خوب اجر رسالت به مصطفی دادند            که پارۀ جگرش، پاره پاره شد جگرش

گـفـتی بـساط گـریـه بـرایت بـپا کـنـند            با گـریـه، یـاریِ دل خـون شـما کـنـند

گـفـتـی که در وداع بـرادر نـوا کـنـند            گـاهی میـان گـریه بـرایت دعـا کـنـند

هـر دلی تا بری از لـذّت عـصیان نشود           مـنـزل آخـرتـش روضۀ رضوان نـشود

به حـریـم رضـوی تـا بـه ابـد ره نـبـرد           آنکه سر گشته چو آهوی خراسان نشود

نم نم کـنار حـجـرۀ دربـسته مـی‌رسید            کم کم به قتلگاه خودش خسته می‌رسید

مانند شخص مار گزیده به پیچ و تاب            فـریـاد یا جـواد چه پـیـوسته می‌رسـید

ابـر چـشـمـان خـیـس بــارانـم            می چکد قطره قطره بر جـانـم

چـقــدر هــول کـرده‌ام امـشب            چـقـدر و مضطـر و پـریـشانم

اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت           ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت

پُر از دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست           بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت

هر کجا حـرف شما آمد سعـادت دیـده‌ایم           ما چه رحمت‌هایی از آقای رحمت دیده‌ایم

بیشتر نام تو روی بچه‌های ماست چون           بیـشتر از هر کسی از تو محبت دیـده‌ایم

مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت           چه غریبانه، غـریـبانه، غـریـبانه گذشت

چشم را بست ولی صبر نکردند این قوم           پیشِ او بود عـلی صبر نکـردند این قوم

مرو رسـول خـدا بر دلـم قدم مـگـذار            مرو و دختر خود را به دست غم مسپار

مرو که بعد تو این شهر جای ماندن نیست            مرو که بی‌تو دگر نیست بخت با من یار

ساعات بعد از داغ پیغـمبر شروع شد            با رفتـنش صد قصه دیگـر شروع شد

دلشوره‌هایش یک به یک معنا گرفت و            از آنچه می‌تـرسید پیغـمبر شروع شد