اشعار

سایه‌ای از مادر ما روز آخـر مانده بود           استخـوانی از تن او حـداکـثر مانـده بود

رازهـایی داشت با بابا ولی ناگـفته ماند           چشمهای زخمی‌اش در پشت معجر مانده بود

شایسته است اگر تو سر حرف وا کنی            مثـل قـدیم، هـمسر خود را صدا کـنی

اینگـونه که نـمی‌شود ای با وفـای من            در خانـه‌ام بـرای وفـاتـت دعــا کـنـی

مادرم را دوست می‌دارم؛ شما را بیشتر           پس عزیزی مثل جانم یا نه؛ حتی بیشتر

خُـرده نان سفـرۀ تو رزق میکـائـیل شد           هرچه آنها ریزتر؛ پس روزی ما بیشتر

شالِ مشکـیِّ غمِ تو به گـدا قـیـمت داد            اشکِ روضه به غلامانِ تو حیثیّت داد

مادرِ کرب و بلا، مـادرِ گریه… وَالله            فاطمـیّه به حرم حُرمت و حُـرِّیت داد

دردی که گـلستان مـرا ریخـته برهـم            آسـایـش دوران مـرا ریـخـتـه بـر هـم

هجران رخ یوسف زهراست که این طور            آبـادی کــنـعـان مـرا ریـخـتـه بـر هـم

چادرت وقتی یهودی را مسلمان می‌کند           یک نگاهت عالمی را مثل سلمان می‌کند

نوکرانت جای خود آنها که صاحب منصبند           بلکه مـور خـانه‌ات کار سلـیـمان می‌کند

ای که تاجِ شرفی روی سر مادرها            ای که خاک قدم توست، تمام سرها

لحظۀ از تو نوشتن قلمم می‌لرزد…            لحـظـۀ گـفـتـنِ از رتـبـۀ تو پیکـرها

خـدا به کوثر خود کـوثری عطا کرده            برای مَظهـر حق مُظهـری عطا کرده

علی است مَظهر حق مُظهرش شده زینب            برای شیر عـرب گـوهری عطا کرده

از « غلام» خانه‌اش « مولا» اگر یادی کند           از محالات است « بنده» میل آزادی کند
از «خرابات» است چیزی به رعیت میدهند           حیف از آن که مستمندی قصد «آبادی» کند

از نسل یک حقیقتِ دور از مَجاز بود            زینبْ که شاهـزادۀ مُـلکِ حِـجـاز بـود

با سرشکـسـتگی ابـداً سِـنخیت نداشت            این کوه صـبر مثـلِ پـدر سرفراز بود

سـلام ایـزد منّـان به زیـنب کـبـری            سـلام باطـن قـرآن به زینب کـبری

سلام نفـس پیمبر به حضرت زینب            سلام ساقی کوثر به حضرت زینب

جـرم من را نـنویسید که ساغـر زده‌ام            بـنـویـسیـد که امشب دو بـرابـر زده‌ام
مست بودم که چنین باده مکرّر زده‌ام            گرچه یک بار فقط میکده را در زده‌ام

نماز عـشق به پا می‌کـنم به نام حسین            به نای سیـنه نـوا می‌کنم به نام حسین
تو زینـبی و همه قـاصرند از وصفت            کتاب عشق تو وا می‌کنم به نام حسین

دوبـاره نـام تـو آمد مـیان دلـم لـرزیـد            قلم جنون بسرش زد شد عاشق و رقصید
خـدانـمایی عـشق تو عـقـل را پس زد            تـمـام رشـتۀ عـقـل بـشر ز هـم پـاشـید

از جمعه‌های بی‌تو چه دلگیر می‌شوم            جانِ خودم ز جانِ خودم سیـر می‌شوم

با هر نفـس که می‌کـشم اقـرار می‌کنم            از این نـبـودنت به خـدا پـیـر می‌شـوم

میـان شک و یقـین پیـر می‌شود بی‌تو            دلـی که طعـمه زنجـیـر می‌شود بی‌تو

نیامدی که ببـینی در این دیـار غریب            غروب جمعه چه دلگیر می‌شود بی‌تو

تشنه لب در کربلا غوغا بپا کردی حسین           جان خود را هم برای دین فدا کردی حسین

لحظـۀ آخر که آن نامرد خـنجـر را کـشید           جای نفرین، زیر لب او را دعا کردی حسین

از کریمان هر عطایی می‌رسد بی‌منت است            پس گدایی از شما در اصل عین عزّت است
از همان روزی که آدم توبه‌اش مقبول شد            می‌توان فهمید اشک روضه‌ات بی‌قیمت است

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام مادر            نسیم سردم و بوی خـزان آورده‌ام مادر
نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد            ز هرُم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام مادر

تسبیحِ دل ذکر و دعـا را دوست دارد            «أمَّن یُجیبِ» روضه‌ها را دوست دارد

دستِ گـدایی هـمه سویـش دراز است            بنده نـواز است و گـدا را دوست دارد