اشعار

گر چه در مظلومیت احساس غربت می‌کنیم            می‌رسد از راه، روزی که قیامت می‌کنیم

می‌رسد روزی که می‌سازیم، صحنت را حسن!           بعد از آن درباره‌اش هر روز، صحبت می‌کنیم

این خـانـواده آیـنــه‌هـای خــدائـی‌انـد            در انــتـهـای جــادۀ بـی‌انـتـهـائـی‌انـد

خیل ملک مقـابـلـشان سجـده می‌کنند            اینهـا خـدا نـی‌انـد ولـیکـن خـدائی‌انـد

کـلـید کرب و بلا در مـتانـت حسن است            قـیـام آنکه به نی شد قـیـامت حسن است

سکوت مسئله سازش فراتر از درک است            که حفظ وحدت امت سیاست حسن است

ای مسـیح خـانـۀ مـولی المـوالی مجـتبی            مـظهـر حُـسـن خـدای لایـزالی مـجـتـبی

ابن شهـر آشـوب اینگـونه روایت می‌کند            چون پیمبر صاحب شأن و جلالی مجتبی

تا که لب وا شد به حُسنت شد تمنا بیشتر            عشق مجنون میشود با وصف لیلا بیشتر

هر که حاجت بر شما آورد حاتم بازگشت            چون گرفت از احتیاج خویش حتی بیشتر

جـود خـداوندی‌َ است در کف جودش            شعـشـعۀ کـبـریـاست ضوء وجـودش

عرصۀ لاهـوت شـمّـه‌ای ز حـدودش            هـست حـدودش ثُـغـور حـیّ ودودش

تویی امیر جمل، ذوالفـقار غـیرت حـیدر            لوای صبر و جهادی به روی دوش پیمبر

حسین هست و ابوالفضل هست و قاسم و زینب            تو را امیر مدینه! چه حاجت است به لشکر؟

همیشه سفره‌اش وا بود؛ با ما مهربانی کرد           هزاران بار آزردیمش اما مهـربانی کرد

دلـش انـدازۀ ریگ بیـابـان بی‌وفـایی دید           ولی انـدازۀ آغـوش دریـا مهـربـانی کرد

من تو را در حُسنِ روزافزون، سرآمد می‌کشم            آیـتـی از آیـه‌هـای ذاتِ سـرمـد می‌کشم

تا جـمـالـت را به زیبایی ببـیـنم؛ بارها            در ضمیرم نقـش سیمای محمّد می‌کشم

پـرواز می‌کـنم به خـدا با حسن حسن            دردم همیشه گشته دوا با حسن حسن

مانـنـد سال‌هـای گـذشـتـه قـبـول کرد            زهرا حسین حسین مرا با حسن حسن

آمـده حـاتـم طـائـی پــی کــاشــانـۀ تــو            مثل هر روز شـلـوغ ست در خـانۀ تو

آسمـان مـثل كـبوتر به خودش می‌بـالـد            مست از اینکه عـبایی شده بر شـانۀ تو

هرکه دیدست تو را گـفته که ماشاالله            قامتت قامت سرو است و رُخت همچون ماه

نه فقط اهل زمین بلکه رسید از ملکوت            بـانـگ "لا حـول و لا قـوة الا بـاالله"

نام تو که بُـردم دهنم غـرق عسل شد            اول قـلـمـم راهـی مـیـدان جـمـل شـد

شمشیر تو برنده تر از دست اجل شد            کار عـلی اینبار به تدبـیـر تو حل شد

بـبار رحـمت خود را،هـمیشه بـارانی            دلم هوای تو کرده خودت که می‌دانی

دو مـاه گـریه برای عـزای تو کم بود            چه می‌شود که هـمیـشه مرا بگـریانی

دارد به دوشش کعبه هم شالِ عزایت            عالم برای تو غـمین هست و خـدایت

جبریل هم گریَد از این غم در غم تو            او هم نشسته همچو ما در روضه‌هایت

سـفـر کـردم به دنـبـال سـر تـو            سـپـر بــودم بــرای دخـتـر تــو
چهل منزل کتک خوردم برادر            به جرم این که بودم خواهر تو

مظهـر صبـر خـدای حـیّ داور زینـبم!            یادگـار حیـدر و زهـرای اطهـر زینـبم!
فتح کردم شام را سنگر به سنگر زینبم!            آمدم همچون علی از فـتح خـیبر زینبم!

بدون واسطه در محـضـر خـدا نـرویم            مـریـض عـشق تـوأیم و پِیِ دوا نرویم

بهای دیدن صحنت مگر به دینار است            که با گـران شدنش سمت کربلا نرویم

چه اعجازیست درکویت که دارد بهترین‌ها را           که خالی کرده از شوقش تمام سرزمین‌ها را

همه از خانه‌ها بیرون زدند و عازم یارند           دل با جمع بودن داده‌ای گوشه نشین‌ها را

عاقبت روزی ذبیح ذوالفـقارت می‌شوم            یا شکارم می‌کنی یا خود شکارت می‌شوم

افضل الاوقات من وقت به یادت بودن است            لحظه‌ای که واقعا دلْ بی‌قرارت می‌شوم