اشعار

خورشید، سر به زیر عبایی ز ابر بُرد            اینگونه از حدیث کسا ارث صبر بُرد

دریا، ز باد فتنه، به خود موج می‌گرفت            آن مـوج را به سـاحـل آرام قـبـر بُـرد

مثل نـسیـم صبـح به عـرفان‌ رسیده‌ایم            وقـتی به دست‌بوس کـریمان رسیده‌ایم

یک دسته ساختیم و به صحن مطهرش            با نـغـمـه امـام رضـا جـان! رسیـده‌ایم

من بی‌دل آمـدم که تو دلـدار من شوی            غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی

شـادم که در حـریـم تو افـتاده بـار من            آیا شـود ز لـطف، خـریـدار من شوی

من با تو زنـدگی نکـنـم؛ پـیـر می‌شوم            بی‌تو من از جوانی خود سیر می‌شوم

من در شعاع پرتو شمسُ الشُّموسی‌ات            بی‌اخـتـیـار پـیـش تو تـبـخـیـر می‌شوم

ابـری سـیـاهـم، لـکـه‌ای در آسـمـانـم            سـنگـین شده بـر شـانـه‌ام بـار گـرانم

می‌بـارم و می‌بـارم و می‌بـارم از نو            جاریست بر روی زمین اشک روانم

می‌رود ماه صـفر با هـمه شـور و نوا            ماه حزن و غم و اندوه، مه اشک و بکا

اول مـاه مـحـرم هـمه گـفـتـیـم حـسـین            آخـر مـاه صفـر ما هـمه گـوئـیم رضا

دسـتـی بـگـشـائـیـد به امـداد گـداتـان            رحـمی بنـمائید به این بی‌سر و پاتان

اشکی بفـشانید بر این مُـردۀ احساس            تا زنـده شـود از اثر فـیـض دعـاتـان

مـاه صـفـر گـذشت بـیا تا سـفـر کـنـیم            بـاید از این دو مـاه دوبـاره گـذر کـنیم

آقـا بـیـا کـه دیـدۀ حـسـرت کـشـیـده را            با اشک دوری از تو و این ماه تر کنیم

یا ربِ وقـت سحـر تـقـرّب شب‌هاست            رو به کریـمان زدن عبادت لب‌هاست

بـستـر بیـمـار وعـده گـاه طـبیب است            خیـری اگر می‌دهند برکـت تب‌هاست

وقتی به جان شاخۀ طوبی خزان افتاد            اشک خدا باران شد و از آسمان افتاد

خون دلت ریشه دوانده بین خاک طوس            خون لبت بعدش به جان زعفران افتاد

نـاله‌ای بر لـبـم از فـرط تـقـلا مـانـده            سوختم از عطش و چشم به دریا مانده

باز دلتنگ جوادم که در این شهرِ غریب            به دلـم حـسرتِ یک گـفـتـن بابا مانده

یـاس سـپـیـد بـاغ بـهـاران مـن بـیـا            نـور پُر از تـلألـؤ چـشـمـان من بیا
لرزه نشسته بر تن و دستان من بیا            جان میدهم کنار تو ای جان من بیا

خـستـۀ خـسته‌ام ای یار چه باید بکنم            رفتـم از یاد تو انگـار! چه باید بکنم

این دوماه از کف من رفت و‌ نکردم کاری            وای از غـفـلت بسـیار! چه باید بکنم

قرآن به جز او بر کسی نازل نمی‌شد            دیـنِ خـدا با هـیچکس کـامِـل نـمی‌شد

دیگر کسی غـیر از رســولِ مهربانی            یک لحظه در غارِ حَرا داخِل نمی‌شد

هرکه خوانش بیش، مسکین و گدایش بیشتر           هرکسی هم که گدایش بیش، جایش بیشتر

کلّ فرزندان زهـرا سفـره‌دارند و کریم           بینِ اولادِ کـریـمـش؛ مجـتـبایـش بیشتر

هر آنچه بود برایش به این و آن بخشید            چنانچه آخر سر لقمه از دهان بخـشید

اگر چه حاجت مردم فـقط زمینی بود            چه رزق ها که به آنها از آسمان بخشید

در پیشِ من آتش مزن بال و پَرَت را            خـونین مکن جـان پدر چـشم تَرَت را

فـردا هـمینکه جـمع کردی بـسترم را            آمـاده کن کـم‌کـم عـزیزم بـسـترت را

ای در هوای ماتم تو عرش، سوگـوار            ای در غـم تو چـشم سماوات، اشکـبار

اسـلام در مـصیـبت تو می‌شـود یـتـیـم            دین در فراق روی تو بی تاب، بی قرار

سر به دامان علی داشت که جان بر لب بود            آخرین ذکر نبی، یاعلی و یا رب بود

نفـسِ آخـرِ او بود که می‌گفت: حسین            و کـلام دگـرش یـادِ غــم زیـنـب بـود

به مهربانی و دست کریم شهرت داشت            برای مردم بی رحم نیز رحمت داشت

سه سال هسته خرما مکید و راضی بود            بزرگ بود ولی اینچنین ریاضت داشت