اشعار

سامرا، از غم تو، جامه‌دران است هنوز           چشم نرگس به جمالت، نگران است هنوز

پـسر حـضرت هـادی! به فـدایت پـدرم           پـدر حـضرت مهدی! به فـدایت پـسرم

پـسر سـوّمـم ای آرزوی ناب بخـواب            ماه نورانی من در شب مهتاب بخواب

ذکر رؤیاییِ رؤیای شبم “لالایی”ست            طفلکم! در دلِ آرامش این خواب بخواب

جمعیت آنطرف و این طرف در مادر            می‌شود در همه جا جوشن حیدر مادر
هـیزم جـمع شده، حـملۀ لـشکـر، مـادر            پـا گـرفـتـه هـمه جـا نـالـۀ مـادر مـادر

بر جان خانه کینه‌ای شعـله‌ور افتاد            آنـقـدر زد آنقـدر زد آخـر در افـتاد

ای‌کاش می‌چـرخید از لـولا در، اما            در وا نـشد افـتاد، روی مـادر افـتاد

با درد و غصه سورۀ کوثر شروع شد            با گـریه‌اش مـصائب حـیدر شروع شد

بعـد از نـبی غـدیـر فـراموش خلق شد            اینگونه شد که آتـش بر دَر شـروع شد

شروع واقعه « اِنَّ الرَّجُل لَیَهجُر» بود            دهان طعنه پُر از ظلمت و تنفّـر بود
نداشت در سر خود چشم دیدن حق را            که لاعـلاج ترین درد او تـکـبـّر بود

این روزها دارد زمین بـوی خراسان            شد آسـمان هـم خـادم کـوی خـراسـان

هرکس گره دارد به کارش دست دارد            امروز و هر روز دگر سوی خراسان

ز زهـر کینه شرر تا به پیکـرت افتاد            ترک به قامت همچون صنوبرت افتاد

ز غـم مـدار سـماوات حق ز هم پاشید            به محض اینکه عبای تو بر سرت افتاد

ما آبـرو زِ دَرگـهِ سـلـطان گـرفـتـه‌ایم            سـرمـایـۀ مـحـبّت و ایـمـان گـرفـته‌ایم

مـا ســائـلانِ کــوی امــامِ کــرامـتــیـم            روزی زِ دستِ شاهِ خراسان گرفته‌ایم

خون بر لبش نشست عرق بر جبین نشست            پنـجـاه و چـند مـرتـبه آقـا زمین نشست

پنجاه مرتـبه به زمیـن خـورد و ایسـتاد            از بسکه زهر بر جگرش آتشین نشست

روضه شد مُجمل و کوتاه نشست و برخاست           رفت در قصر به اکراه نشست و برخاست

وقتِ برگشت، سرش زیرِ عبا پنهان بود           باز با یک غم جانکاه نشست و برخاست

تا زنده‌تر باشی شکستی قفلِ جانَت را            شکرِ خدا آسودہ خوردی شوکرانت را

شکرخدا نه خیزران بوسیدہ رویت را            نه نعل اسبی خُرد کردہ استخوانت را

ای کوثر طهور، از این باده سر نکش            آتـش به حـالِ درهـم مـاه صـفـر نکش

عالم بدون روی تو تاریک و تیره است            خورشید مشرقین، عبا روی سر نکش

خورشید، سر به زیر عبایی ز ابر بُرد            اینگونه از حدیث کسا ارث صبر بُرد

دریا، ز باد فتنه، به خود موج می‌گرفت            آن مـوج را به سـاحـل آرام قـبـر بُـرد

مثل نـسیـم صبـح به عـرفان‌ رسیده‌ایم            وقـتی به دست‌بوس کـریمان رسیده‌ایم

یک دسته ساختیم و به صحن مطهرش            با نـغـمـه امـام رضـا جـان! رسیـده‌ایم

من بی‌دل آمـدم که تو دلـدار من شوی            غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی

شـادم که در حـریـم تو افـتاده بـار من            آیا شـود ز لـطف، خـریـدار من شوی

من با تو زنـدگی نکـنـم؛ پـیـر می‌شوم            بی‌تو من از جوانی خود سیر می‌شوم

من در شعاع پرتو شمسُ الشُّموسی‌ات            بی‌اخـتـیـار پـیـش تو تـبـخـیـر می‌شوم

ابـری سـیـاهـم، لـکـه‌ای در آسـمـانـم            سـنگـین شده بـر شـانـه‌ام بـار گـرانم

می‌بـارم و می‌بـارم و می‌بـارم از نو            جاریست بر روی زمین اشک روانم

می‌رود ماه صـفر با هـمه شـور و نوا            ماه حزن و غم و اندوه، مه اشک و بکا

اول مـاه مـحـرم هـمه گـفـتـیـم حـسـین            آخـر مـاه صفـر ما هـمه گـوئـیم رضا

دسـتـی بـگـشـائـیـد به امـداد گـداتـان            رحـمی بنـمائید به این بی‌سر و پاتان

اشکی بفـشانید بر این مُـردۀ احساس            تا زنـده شـود از اثر فـیـض دعـاتـان