اشعار

قلب پیمبر سوخت آن وقتی که در سوخت            باید که پای این مصیبت از جگر سوخت

ریحـانـۀ احـمـد پس از او تا نـوَد روز            شب ها درون بستر خود تا سحر سوخت

چند روزی شده که مادر ما بیمار است            بین بـسـتر بدن بی‌رمـقـش تب دار است

خواب در پلک ترش نیست، خودم دیدم که            سر شب تا سحر از درد کمر بیدار است

شکسته قامتی اِی؛ یارِ نیمه جانِ علی            چه بی‌فـروغ شدی ماهِ آسـمانِ عـلی

مـرا به خـاک نـشانـده قَـدِ هـلالیِ تو            گرفته سوسوی چشمانِ تو تَوانِ علی

سروی افتاد از نفس، برگ و بری آتش گرفت            پیـش چشم خانواده، مادری آتش گرفت

در سقیفه زد جرقه آتش از بغض غدیر            در مدیـنه دخـترِ پـیغـمبـری آتش گرفت

ذرّه‌ذرّه سوخت و خاکسترش را جمع کرد            از کنار شمع پروانه پرش را جمع کرد

بیـشتر محض رضای خاطـر آئیـنه بود            این دم آخر اگر که بسترش را جمع کرد

بـه داد تو نـرسـیـدم اگـر در آن بـیـداد            تو ضعف کردی و آتش به جانِ من افتاد

تمام درد تو را من به سینه حس کردم            همینکه پشت در افتادی حیدرت جان داد

اين ماه سوم است گرفـتار بـسـترى            شكر خدا كه ظاهراً امروز بهـترى

چيزى نگفته‌ام به كسى مهربان من            دل تـنگ آن نگـاه توأم مهر مادرى

ای کـوثر علی چِقَـدَر زود می‌روی            بال و پَـر عـلی چقدر زود می‌روی

بعد از نبی دلم به تو خوش بود فاطمه            هم سنگـر عـلی چقدر زود می‌روی

تو زمین گیری و من بی‌کس و یارم زهرا            خوب بنگـر گـره افـتاده به کارم زهرا

چـقدر پـیـر شـدی خــانـم هـجـده سـاله            حـق بـده تـاب نـدارد دل زارم زهــرا

از عَطر و بوی یادِ تو این آشیان پُر است            خانه زِ گریه‌های شَب و بی‌اَمان پُر است

از دیده رَفـته‌ای، ولی از دِل نَرَفـته‌ای            از غُصِّۀ تو سینۀ مَن هَمچِنان پُر است

همدم کـسی به مثل تو پـیـدا نـمی‌شود            جز با تـو درد عـشق مـداوا نـمی‌شود

از لحظه‌ای که در پس در خوانده‌ای مرا            نبود دمـی که دیـده چو دریـا نمی‌شود

نخ تسبیح زهرا عروة الوثقای حیدر بود           علی دنیای زهرا بود و او دنیای حیدر بود
گواهی می‌دهم زهرا فقط همتای حیدر بود           نبی هم مثل زهرا خیره بر سیمای حیدر بود

در برت ناله و سوز جگرم بیشتر است            پیش تو بارش چشمان ترم بیشتر است

جان زهـرا به بر خویش نگه دار مرا            چون جدا از تو شوم دردسرم بیشتر است

حالا که بی‌پـنـاه شـدم یابن فـاطـمه            مـحتاج یک نگـاه شدم یابن فاطمه

با دست خویش آبروی خویش برده‌ام            بـیـچـارۀ گـنـاه شـدم یـابن فـاطـمـه

چه کنم؟ آتشی افتاده به جانم، چه کنم؟            آتش از آب دو چشمم ننـشانم چه کنم؟

با حضور تو، به من خانه نشینی سهل است            گر نمانی تو و من بی‌تو بمانم، چه کنم؟

بیـمـار عـشـق تـکـیه به دارو نمی‌زند            شیعه به جز علی به کسی رو نمی‌زند

آدم هـبـوط  کـرد که هـمـسایه‌اش شود            یعـنـی بـهـشت با نجـفـش مـو نمی‌زند

دیـدم وسـط باغـچـه پرپـر شدنت را            پـامـال لـگـدهـای مـکـرر شدنت را

بین در و دیوار گلاب از تو گرفتند            زهـرا، همه دیـدند معـطر شدنت را

پای این بستر نشد بیدارباشم یک شبی            مرهمی بهرت بیارم، یار باشم یک شبی

حق بیمار است ناله سرکند بی‌اضطراب            ناله کن، تا که منم غمخوار باشم یک شبی

زمین بـدون تو گم می‌کند بهـارش را            گرفته است جهان از تو اعـتبارش را

به جز تو هیچ کسی موقـع مناجـاتش            نــبــرده اسـت دل آفـــریــدگـارش را

قـرار، از دل من مـی‌رود قـرارِ عـلی            اگـر كـناره بـگـيری تو از كــنارِ علی

بيا مَكن طـلبِ مرگ از خُـدای خودت            كه هـسـت زنـدگیِ با تو انـتـظارِ عـلی