اشعار

صحبت از عاشقی و عشق جگر می‌خواهد            دم زدن از لب معشوق شِکر می‌خواهد

بال در بال مَلِک دور مَلَک چرخ زدن            نظر حضرت حق، همّت پَر می‌خواهد

معلوم شد می از هیجان دور بوده است            دور از لبت مكدر و مخمور بوده است

ایـن آفــتــابِ در پـی تـحــقـیــق، آمــده            در بُعـدِ نـاشـناخـتـه‌ات كـور بوده است

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است           در امام غایب این عصر،علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین           خلقـتی اینگونه در بین خلایق نادر است

شبیه نور؛ بی‌پایان خصالِ حضرتِ باقر           قلم شرمنده شد از وصف حالِ حضرتِ باقر

چه خورشیدانه روشن کرد تکلیف خلایق را           احادیث گوهر بار و زلالِ حضرتِ باقر

ای ولــیّ‌الــلـه داور، الــســلام            ای سـلامت از پـیـمبر، الـسلام

حـجّـت خـلاق اکـبــر، الـسـلام            زادۀ زهــرای اطـهـر، الـسـلام

هـلال ماه رجب! نـاز کن بـه ماه تمام            ز یـازده مـه دیگـر تو را سـلام سلام
سـلام بر تـو که در دامن تـو مـی‌تـابد            فـروغ حُسن خدا از جـمـال چار امام

اوّلِ ماهِ رجـب، شـوکـت‌مـان پـایـنـده            بـا قـدوم تـو شـده دولـت‌مـان پـایـنـده

روزِ میلاد تو نعمت همه جا گـسترده            و پس ازین شده است نعمت‌مان پاینده

دخـتـرِ شیـر خـدا جـلـوۀ حـیـدر دارد            مثلِ«زینب»بخدا هـیبتِ صفـدر دارد

غــرّش اش مـثـلِ پـدر آیـنـۀ وجـه الله            بی‌سبب نیست چنین رزمِ دلاور دارد

دیار عشق و جنون پُر ز آه مظلوم است            روایت غمشان صد کتاب منظوم است

هر آنچه کـربـبلا بر سر حـسـین آورد            حـکـایت دل پـر خـون اُمِّ کـلـثـوم است

از روز اوّل در کـنـار خـواهـرش بود            آئـیـنـه‌دار حُـسن و صبـر مـادرش بود

با روضه‌های مـادر خود گریه می‌کرد            هــمــراه بـابــا تــا وداع آخــرش بــود

از اینکه دختر شیر است و خواهر شیر است            بدیهی است بیانـش شبیه شمـشیر است

برای شیرزن عصر خود شدن کافی‌ست            همین که خون علی در رگش سرازیر است

اگر‌ که از جـلواتش نقـاب بر می‌داشت            از آن حقیقت نوری حجاب بر می‌داشت
بدون شک همگان را پیـمبری می‌کرد            اگر‌ زمان هـبوطش کتاب بر می‌داشت

تا به دنـیا آمدی دنیا دلیـلـش را شناخت            از خودش دنیا به دست آورد یک دنیا شناخت

چون تسلط داشت هی چرخید دورت روز و شب            گر تو را نشناخت دنیا، ماه از بالا شناخت

بگو به بلبل خوش خوان بخوان ترانه که دیگر            دمیده زهـرۀ زهـرا رسیـده یاس معـطر

به وصف او چه توان گفت زانکه لا یتناهی ست            که مدح او که نتوان کرد غیر خالق اکبر

خُـرَّم آنـروز که اقـبـال به ما یـار شود            این دل بی‌خبر از غـیب خـبردار شود

ای دل انگار زمان اَرنی گفـتن توست            لَـن تَـرانی نـگـذاریـم که تـکـرار شـود

ما همه هـستـیم قـربانیِّ زهـرا و عـلی            سـائـل الـطاف پـنـهـانیِّ زهـرا و عـلی

بارها و بارها داده است بر دل‌های ما            جان تازه مـدح طـوفـانیِّ زهرا و علی

شور برپا شده و عشق، به بار آمده است            باز هـم رایـحۀ فـصل بهـار آمده است

ماه، چون مُهر شده جانب منـبر رفـته            سورۀ شـمس، به مهمانیِ کـوثـر رفته

امروز روز عـید هـسـتی آفـرین است            عیدی که از هست آفرینش آفرین است

امـشـب به فـلـک آفـریـنـش نوح دادند            بـار دگـر بر جـسـم احـمـد روح دادنـد

گداى خوشه چینم تا قیامت خرمن او را           كه حسرت می‌كشد فردوس عطر گلشن او را

چنان مشكل گشا، باب الحوائج، كاشف الكرب است           گـرفـتـنـد اولـیـا الله عــالــم دامـن او را

باز کـن چـشـمان از انـدوه مالامـال را            چار داغ تازه داری، چارفصل سال را

پا به پای چار فصل داغ هایت مثل ابر            بارها خون گریه کردم، منتهی الآمال را