اشعار

به نامِ ذوالفقاری که غَضب را خاک کرده            خلیلی که جهان را از هُبل‌ها پاک کرده
فقـط کعبه برای او گـریبان چاک کرده            حدیثِ چـشمِ او را سُرمۀ لـولاک کرده

لب تـشنـگـان قـطـرۀ بـاران حـیدریم            ساغـر بیـاورید که مهـمـان حـیـدریم

تقـدیر را به زلف سیاهـش گره زدیم            از این جهت هـمیشه پریشان حیدریم

اوج اهداف نبوّت بی‌علی بی‌فایده است            بندگی جز با توسّل بر ولی بی‌فایده است

روز و شب در سجده گویی: یا اله‌العالمین            در کنار آن نگویی یا علی بی‌فایده است

امشب شب عید است همه گل بفشانید            خـود را به در بیت ولایـت بـرسـانـید
از دست رضا عـیدی خود را بستانید            این بیت بخـوانـیـد بخـوانـیـد بخوانـید

در بغل امشب يكى قرص قمر دارد رضا           بر زبـان شكـر خـداى دادگر دارد رضا

بارگـاه زادۀ مـوسـى چـراغـان می‌شـود           در حريمش جشن ميلاد پسر دارد رضا

حق سیرتی به صورت انسان رسیده است            آئـیـنـه‌دار جـلـوۀ یـزدان رسـیـده است

از ماورای عـرصۀ جـولان جـبـرئـیل            دیباچه‌ای ز مظهر خوبان رسیده است

ای قـمـر شـمـس ولایت جـواد            ای گـهـر بـحـر عـنـایت جـواد

حـجّـت حـق بـاب مـراد هـمـه            نـجل عـلـی دسته گـل فـاطـمه

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

عاشقـم عاشق نامی، منم و شوق امامی            غرق در سرّ جوادم، چه امامی و چه نامی

دف‌زنان، خواند مدینه: طَلَعَ البَدرُ عَلَینا            سر زد از خانۀ خورشید، عجب ماه تمامی

دهم ماه رجب، عیدِ جواد ابن رضاست           عطر ریحانه ز ریحانه در امواج فضاست

به رضا دسته گـلی کرده خداونـد عطا           که گلستان وجود از نفسش روح فزاست

زِ فـهـمـم فـراتـر جـوادالائــمّـه            هــزاران بـرابـر جـوادالائــمّـه

زِ هر خـوب، بهـتر جوادالائمّه            زِ هر بهـتری، سر، جوادالائمّه

می‌چکد آب عطش از جامۀ تـبـدار تو            رو به زهرکج مدار افتاده کار و بار تو

مانده دریـا سائل نهر لب خـشکـیده‌ات            صد بیابان گریه دارد صورت گلنار تو

هـزار شُکـر که بُـردیـم نـامِ هـادی را            هـزار شُکـر که داریـم امامِ هـادی را

هزار شُکر که دارد در این زمـانۀ پست            لبـاسِ مـشـکـیِ مـا احـتـرامِ هـادی را

شکسته روضه‌ات دل مقلب القلوب را            گرفته رنگ چهرۀ تو حالت غروب را

شکوه غربتت، شراره زد به قلب کائنات            گریست دجله و فرات، گریست اهدنا الصراط

خـورشـید سامـرا و کـریم جهان تویی            ما را بـده پـنـاه، که کهـف امـان تـویی

هادی تویی در این شب ظلمت، به داد رس            گـم گـشـته‌ایم و مشـعـلۀ کـاروان تویی

روضه‌ات را چه بخوانیم چه نه غم داریم            پشت هر واژه و هر قـافـیه مـاتم داریم

شاعر سوگ علی بن محمد چه کم است            مثل مـداح که در مجـلـس تو کـم داریم

شیعه را انفاسِ تو غرقِ سعادت می‌کند            «جامعه»هر عاشقی را با ولایت می‌کند

«جامعه» یعنی که مجموعِ زیارتنامه‌ها            ما که نه! صاحب زمان آن را قرائت می‌کند

مـن گـدای آسـتـان بــوس امـام هــادیـم            منصب شاهانه دارم چون غـلام هادیم

نام نیکویش نـقیّ و کـنـیۀ او بوالحسن            روح کوثر او بود من مست جام هادیم

تا روی به کـشتی نجات آوردیم            امیـد به سـاحـل نـجـات آوردیـم
در روز ولادت امــام بـــاقــــر            ما هدیه برایش صلوات آوردیم

شهر مدیـنه غـرق شـادى بود آن شب            آکـنـده از بـانـگ مـنـادى بود آن شب
آن شب شفـق آئـینه‌دار لطـف حق بود            چـشـم انـتـظار جـلـوۀ نص عـلـق بود