اشعار

مرامم غیرت است ای عشق و پیمان با توأم دین است           به تکبیری مهیّا می‌شوم؛ این رسمِ آئین است

حسینی‌وار موسایی به دریا زد که دریابم           عبور از کربلا آغاز رفتن تا فلسطین است

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

غیر غیرت، غیر عزت نیست هم‌آغوش‌مان            سربلندی را ببین هر لحظه دوشادوش‌مان

چـشـم وا کـردیم با دنـیـایـی از آزادگی            خواند اذانِ استقامت پیر ما در گوش‌مان

بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را           بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را

فلسطینم، صدای رنج انـسانم، مرا بـشنو           که شعر داغ من تا آسمان برده بلاغت را

یـک اتـفـاق سـاده مــرا بـی‌قــرار کــرد           باید نـشـسـت و یک غزل تازه کار کرد

در کوچه می‌گذشتم و پایم به سنگ خورد           سنگی که فکر و ذکر دلم را دچـار کرد

این آیه‌های سورۀ حشر است، هان! به گوش!            در صور می‌دمند، هلا خفتگان، به هوش!

بالابـلـندِ مـأذنـه‌ها با اذان خوش است            زیباتر آنکه مسجدالاقصی زند خروش

او که آمد همه پـروانۀ یک شمع شدند            آفـتـاب آمد و در سـایـۀ او جـمع شدند

همه بهـر ادب و عـرض سلام آمده‌اند            به زمـین بـوسی فـرزنـد امـام آمـده‌اند

قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش            نافـۀ چـادر گـلـدار تو با مُـشـک تَـرَش

جاده خوشبو شده انگار كه بیرون زده است            عـطر دلـتنگی گـل از چمدان سفـرش!

این دشت پُر از زمزمۀ سورۀ نور است            این ماه مدینه‌ست که در حال عبور است

این ماه مدینه‌ست که بر هودجی از نور            می‌آید و این خطه پُر از شادی و شور است

ایـن نـغـمـه‌هـا از عـالــم بــالا مـی‌آیـد            با چه شـکـوهی دخـتـر مـوسی می‌آید
دارد به سوی شـهـر قـم زهـرا می‌آیـد            مـعـصـومـه دارد بـا بـرادرهـا می‌آیـد

لب گشود و خاکِ قُم از بوی گُل لبریز شد            عـالَـمی دیدند قـم اینگونه عـالِم‌خـیز شد

آسمان خاکش شد و سوگند بر خضرِ نبی            پیشِ دریای شکوهش کوه هم ناچیز شد

با حـال عـاشـقـانـه و در اوج احـتـرام            بر حـضرتِ مـلـیکـۀ قـم تا ابـد ســلام

معصومه خواندمش دلم آرام شد از این            عرضِ ارادتی که گـرفت از ازل دوام

آفـتـاب از افق مـیـمـنـه دل کند، آمد            بـر لـب آیـنـۀ غــمـزده لـبـخـنـد آمـد

کوچه از هَـمهَـمۀ بـال مَـلَک بند آمد            آخـریـن بـرگـۀ پـیـغـامِ خـداونـد آمـد

خـشکـانـد آبِ سـاوۀ از مکـه دور را            درهم شکست هیبت بت‌هـای کور را

خـامـوش کرد آتـش ده قـرن زنده را            لـرزانـد کـاخ پـادشـه پُـر قـصـور را

مست از احـادیثت، کرده‌ای خلایق را            کردی از خدا لبریز، تک تک دقایق را

هر کلام پر نورت، لحظه‌های روحانی            داده صیقل از عشقت، روح و جان عاشق را

به چه جرأتی بگویم سخن از امام صادق            که بُوَد فزون ز فهم و خِرَدم مقام صادق

فلک است آستانش ملک است پاسبانش            خنک آن دلی که نوشد قدحی ز جام صادق

روزی‌که از وجود، دو عالم معاف بود            نـور شما به عـرش خدا در طواف بود

ارواح و نور و طینت‌تان پاکِ پاکِ پاک            یعنی وجودتان ز ازل صافِ صاف بود

باز این دست دعا، اعطای داور خواسته            با تضرع رخصتِ ذکر پیـمـبر خواسته

اولین مداحِ احمد چون خدای احمد است            این دلِ مولا پرستم، اذن حـیدر خواسته

مهر جـهـان شـمـول خـبر داد از بهار            سر زد، حق از دریچۀ چشمان بی‌قرار

خورشید صبح هـفـدهمین روز ماه دید            آغـوش گـرم آمـنه را مست عـطر یار

رسول داور آمد، به غرب و خاور آمد            نـخـست و آخـر آمد، به انـبـیا سر آمد

به رخ فتاد بت‌ها، به پیـش ماه بطحی            شکـسـت طاق کـسری، شه مظفر آمد