اشعار

هر چند گنهکار و شرمنده و گمراهیم            تا فـاطـمه را داریم محـبوبه درگـاهـیم

از آتـش دوزخ مـا داریـم امــان نـامـه            از معـجـزۂ نـام پُـر بـرکـتـش آگـاهـیـم

ایکاش دو روزی در همسایگی‌اش بودیم            عمریست که غمگین از این حسرتِ جانکاهیم

تا ذکر قنوت او از جان برسد بر گوش            محتاجِ دعا بیدار؛ شب تا به سحرگاهیم

ما داغِ جوان دیدیم! عمریست عزادارِ            آن مادر مظلـوم و عـمرِ کم و کوتاهیم

ای بشکـند آن دستِ بیعـت شکـنِ ظالم            بی‌طاقت و بی‌تاب از آن سیلیِ ناگاهیم

ما را غم سنگینِ «یا فضه خُذینی» کشت            دلسوخـته داغِ شـش مـاهۀ دلخـواهـیـم

پیراهن مشکی را با اشک به تن کردیم            ما إذن عزاداری از فاطمه می‌خواهیم!

تـا کـی مـدافـع پــدرم بـیـن بــسـتــری            مادر، گمان کنم دو سه روزی است بهتری

مشغول کارِ خانه شدی بعد رفت و روب            شانه زدی به مویم و گفتی چه دختری

خـنده نشـسته کنج لبت خاک می‌خورد            پاخـورده‌تـر شـده دل تـنـگـم ز پـادری

سنگین شده دو چشم ورم کرده‌ات چقدر            سنگـین شده به شـانـۀ من بـار مـادری

روی قنوت دست شکسته، به نیمه‌شب            داری دعـای خـانم هـمـسـایه مـی‌بـری

اینجا کسی که نیست بـبـیند چه دیـده‌ام            یک جلوه کن ببینمت از زیر روسری

امن یجـیب دخـتر تو بی‌جـواب نیـست            حال تو خوب می‌شود این روز آخری

بیـهـوده نیست مثل کـبوتر نـشـسـته‌ای            داری چو پلک خسته‌ات انگار، می‌پری

بـاور نـمی‌کـنم که شـدی رفـتـنی دگـر            خط می‌کشم به آخر این شعر سرسری

من مانـدم و حالا کـبودی‌های چشمت            باید چـگـونه آب ریـزم پـای چـشـمت

از زخـم‌های نـیـلی‌ات شرمـنده هـستم            مخصوصأ از این زخم‌های پای چشمت

می‌خـواستی با چـادرت با من نگویی            از مـاجـرای سـرخی دریـای چـشمت

تا خـون نـریـزد بـاز از پـلـک تـر تو            می‌ریـزم آب آرام بر بـالای چـشـمت

ای‌کـاش مـا بـیـن در و دیـوار و آتـش            چشمان من می‌سوخت آنجا جای چشمت

افـتادم از پـا، پای غـسـلت تا که دیـدم            تغـیـیر کرده اینچـنین سیـمای چشمت

دستی که زینت های گوشت را شکسته            دیگر چه خواهد کرد با حورای چشمت؟

خـمـوشـم و نَـفَـسَـم در شـماره افـتـاده            که روی خـاک مـرا مـاهـپـاره افـتاده

سپهر در دم و قلبم ز غصه پاره شده            کـه مـاه پـاره مـن بـا سـتـاره، افـتـاده

کنار قـبر تو خـامـوشم و چنان سوزم            که آتـش از جـگـرم در شـراره افتاده

اگر چه کرد غم مصطفی زمین گیرش            عـلی به مرگ تو از پا دوباره، افتاده

وصیت تو مرا کرده آنچنان خامـوش            که کـار حـرف زدن با اشـاره افـتـاده

بوصف غربتم این قصه بس که با سیلی            ز گـوش هـمـسر من گـوشـواره افتاده

به جز تو در دل شب با چه کس توانم گفت            که چاره ساز دو عـالـم ز چاره افتاده

قسم به فاطمه «میثم» لب از سخن بربند            که شعـله بر جگـر سنگ خـاره افتاده

ای با خـبر ز درد و غـم بی‌شمار من!            برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من

رفـتی ز دیـدۀ من و، از دل نمی‌روی            حس می‌کنم همیشه تویی در کنار من

شیرینی حیات من، ای بَضعَةُ الرّسول!            تلـخ‌ست با غـمت همه لیل و نهار من

خیری پس از تو نیست در این زندگیّ و، من            گریَم از این‌که طول کشد روزگار من

مردم ز گریه، غصّۀ خود حل کنند، لیک            افتد ز گریه، غـصّۀ دیگر به کار من

خواهم ز کودکان تو پنهـان گـریـستن            اما غـمـت ربوده ز کـف اخـتـیار من

این روزها ز خانه کم آیم برون، مگر            کـمـتـر به قـتـلگـاه تو افـتـد گـذار من

شـبـانـه آسـمـانـش خـاک مـی‌شـد            نه زهرا، بلکه جانش خاک می‌شد

چه خاکِ آتـشـیـنی داشـت زهـرا            دگر روح و روانش خاک می‌شد

تـلاقـی داشت نـورش با کـبـودی            علی، رنگین کمانش خاک می‌شد

عـلـیِ پـهـلـوان خـانـه نـشـیـن شد            که دیگـر قـهرمانش خاک می‌شد

دگــر آمــادهٔ پــیــری‌سـت مـــولا            که بـانـویِ جـوانش خـاک می‌شد

عـلی از غـربـتـش زانو بغل کرد            به قـبـرِ بی‌نـشـانـش خـاک می‌شد

خزان رنگ رخش را بس که برده است            گمان می‌رفت زهرا سالخورده است

نیست کاری بهتر از خدمت برای فاطمه            نیست مُزدی بهتر از مزدِ عزای فاطمه

از تـمامِ نوکری شد اَفـضل الاعـمال ما            قطره اشکِ ریخته در روضه‌های فاطمه

از ازل تا روزِ محشر جملگی ما را بس است            از مَناصِب، مَنصبِ عبد و گدای فاطمه

هست در روزِ قیامت روسپید و سربلند            هرکسی پشتِ سرش بوده دعای فاطمه

مادرم زهـرا و بـابـایم شده شـاهِ نـجـف            هم به قربانِ علی جان، هم فدای فاطمه

هست تا وقتی که جنّت زیر پای مادران            جنت الاعـلاست قـطعاً زیر پای فاطمه

خواسته در زندگی‌اش هرچه حیدر خواسته            نیست جز ذکـر عـلی در ربـنای فاطمه

مانده ازظلم وجفا، غصبِ فدک، خواری به چشم            اسـتخـوانی در گـلوی مـرتضای فاطمه

بـاز کـن در را دوبـاره فـاطـمـیـه آمـده            می‌رسد انگـار از کوچه صدای فاطـمه

روزی گریه کنان را می‌دهد زهرا خودش            می‌رسـد دسـتم بـراتِ کـربلای فـاطـمه

تویی که یاور و مـنّای احـمدی سلمان            چرا به گریه فـتادی، مـردّدی سـلـمان
بیا به داخل خـانه، خوش آمدی سلمان            چه خوب شد که سری هم به ما زدی سلمان

درست آمـده‌ای! خـانۀ عـلی اینجـاست
درست آمده‌ای! این گرفته رو زهراست

عزای صاحب عزا را کسی نمی‌خواهد            بـیا که خاطـر ما را کسی نـمی‌خـواهد
عـلـی ولی خـدا را کسی نـمی‌خـواهـد            مریض هست و شفا را کسی نمی‌خواهد
درون سیـنه‌شـان ارزنی ارادت نیست
خـداوکیل، کسی نیـتـش عـیادت نیست

مگو که چشمِ منِ زار، خون گرفته چرا            مگو که خانه‌ام این بار، خون گرفته چرا
مگو که این در و دیوار، خون گرفته چرا            مگو که بستر بیمار، خون گرفته چرا
سئوال کن که چه دیدند فضه و اسماء
سئوال کن ولی از من نه؛ از خود زهرا

به قدر غایت یک مرد، پای من جنگید            زمین نخورد و به پای ولای من جنگید
ز ذوالفـقـار، فـراتر برای من جـنگـید            چو صبر دست مرا بست، جای من جنگید
نداشت دشـمـن حـیـدر، تـصور زهـرا
بـبـین پـنـاه گـرفـتـم بـه چــادر زهــرا

دعـای فـاطـمه‌ام را گـذاشتم مسـکـوت            گمان کنم که هوایی شده رود لاهـوت
وصیتی شده دیشب، که مانده‌ام مبهوت            بیا بگو که بسازم چگـونه یک تابـوت
بـیـا که راز دلـم را به چـاه مـی‌گـویـم
بـبـین چگـونه شده رو به قـبـله بانـویم

آورده هـیزم کـافـری لشکـر کشیده            آتـش به درب خـانـۀ حـیـدر کـشیده

با ضربۀ سنگین پا بر پهلـوی یاس            زخـم عـمیـقی مـیخ روی در کشیده

از شـاخـۀ طـوبـای بــاغ آل احـمـد            مـسـمـار خـانـه مـیـوۀ نـوبـر کشیده

بر ماه رویش ضرب دست بی‌حیایی            نـقـش رکاب چـند انـگـشـتر کـشیده

پـهـلو به پهلو تا شده با خـون پهـلو            گل های سرخی بر روی بستر کشیده

آید صدای استخوان از سینه هربار            خود را به بستر جانب دیگر کشیده

تا چشم بسته ریخته قـلب حـسیـنـش            گوید به خود مـادر مـبادا پر کشیده

تا روی زردش را نبـیـنـد زینب او            خوابیده بر روی سرش معجر کشیده

شد روضه خوان کربلا این روز و شب‌ها            آنجا که ناله روی تل خواهر کشیده

از بـوسـه‌های فـاطـمه دیگر نـبُّـرید            هر بار قـاتل تـیغ بر حـجـنر کشیده

آخر کلافه شد تنش را زیر و رو کرد            اینبار خـنجر را به پشت سر کشیده

عـلـت خـلـق مـاسـوا زهـراست            سـتـر نامـوس کـبریا زهـراست

بـر چـهــلـه نـشــیــنـی احــمــد            آنچـه دادنـد در حـرا زهـراست

می‌دهد جان، به مُرده تسبیحش            مُهـر تصدیق مرتضا زهراست

خــیــر دنــیــا و آخــرت داریـم            اولـین، آخـرین دعـا زهـراست

قـبـله در امـتـداد سـجـدۀ اوست            زمزم و مروه و صفا زهراست

ما گدائـیم هرکجا روضـه است            می‌نـشـیـنـیـم هرکجا زهـراست

چــادر او کـسـای او در حـشـر            خوشه چینِ صف جزا زهراست

نطق او خط به خطِّ قـرآن است            حـرف ما بعـد ربّـنـا زهـراست

آنکه با ناله می‌رسـد از عـرش            هر شب جمعه کـربلا زهراست

تــه گـودال، آســمــان لــرزیــد            صاحب حزن این صدا زهراست

او که می‌دیـد چـشم تـار حـسین            از دل تـیر و نیـزه‌ها زهراست

او که با دست و پـا زدن‌هـایش            می‌زند نـالـه پا به پا زهـراست

هـر که مـرا بـا داغ زهــرا آشـنـا کـرد            خـیرش قـبولِ حق، دلـم را با خـدا کرد

من دسـتـبوسـش می‌شوم تا روز محشر            هرکس مرا ایـنگـونه بر او مـبـتلا کرد

یک لحظه با خود فکر کن بی‌او چه می‌شد؟            پـروردگـار ما عجب لـطـفی به ما کرد

حــتـی اگــر ذریــۀ زهـــرا نــبــاشــیـم            او‌ را به مهرش می‌شود مادر صدا کرد

در قـلب زهـرا جا گرفته هرکه خود را            پـای دفـاع از مـذهبِ شـیـعـه، فـدا کرد

زهـرا، که امرش بر امامش بود واجب            خود را به پشت در فدای مرتضی کرد

آن فرقه که در سینه‌اش بغض علی بود            در کوچه با زهرای مرضیه چه‌ها کرد

مـلـعـونِ نـامـردِ نـمـک نـشـناسِ کـافـر            چـه آتـشـی در خـانـۀ حــیـدر بـپـا کـرد

راه ورود نــانـجــیــبــان را بـه خــانــه            روبـاه پـیـرِ شـهـر، بی‌رحـمـانه وا کرد

در ازدحـام و همهمه، یک لحـظه مادر            با سـیـنۀ زخـمی کـنـیزش را صدا کرد

در روی زهـرا بود، فـضه با مکـافـات            از سـیـنـۀ مـجـروح او در را جـدا کرد

چـشـمان حـیـدر تـار می‌بـیـند، بـمـیـرم            شهـر دو رویی ها عجب با او وفـا کرد

دار و نـدارش بـین آتش سـوخـت مردم            آهی کـشـید و ذوالفـقـارش را رها کرد

ما آهِ سرد، از دلِ مُضـطَـر کشیده‌ایم            بـارِ فـراق، بـا مُــژۀ تَـر کـشـیـده‌ایـم

همسازِ روزگار، به عشقِ تو بوده‌ایم            از دوریِ تو، رنـجِ مُکـرَّر کـشیده‌ایم

هرجا شنـیـده‌ایم خـبـر از تو می‌دهند            در طوفِشان به شوقِ رُخت پَر کشیده‌ایم

از بَزمِ عاشـقان چو گذشـتـیم، با اُمید            دنبـالِ تو به محـفـلِشان سَـر کشیده‌ایم

از بس که از فِراقِ تو افسرده دل شدیم            بر سینه نقـشِ نرگسِ پَرپَـر کشیده‌ایم

آقـاییِ تو باعـثِ این شُـد به عـاشِـقی            پا از گـلـیمِ خـویش فـراتَـر کشـیده‌ایم

خود خواستیم و شُکر، که با لطفِ حضرتَت            جـامِ بـلای بـنـدگی‌ات سَـر کـشیده‌ایم

مـا بـه تَـسـلّـیِ دِلِ تـو در حُـسـِیـنـیّـه            هـر فـاطِـمـیّه نـالۀ «مـادَر» کشیده‌ایم

تا نـفـس داریم ما از سـائـلان حـیـدریم            فکر پروازیم هرشب گرچه بی‌بال و پریم

نوکران جای نفس هر روز عزت می‌کشند            مشتری‌های غـم تو با همین چـشم تریم

از دعـاهای قـنوت وتـر تو جامـانده‌ایم            غبطه خـورهای کرامات مـقام قـنـبریم

روضه‌ها غمخانه نه، عزتکده‌های شماست            ما به لطف روضه‌های مادر تو بهتریم

مجـتـبی امـاه گـفـت و پـابـرهـنه آمـدیم            ما شریک غصه یاریم هر شب مضطریم

از دری که سوخته عطر کرامت می‌وزد            سوخته مائیم که هرشب دخیل این دریم

فاطمه جان می‌کند، با هرنفس جان می‌دهیم            ما مغیره نیستیم، از اشک زهرا بگذریم

هر تکانی می‌خورد دنیای ما خون می‌شود            ما عـزادار غـم‌ پـهـلـوی زخـم مـادریم

دست بر دیوار بود و یک قدم رفت و نشست            بشکند دستی که دست مادر ما را شکست

یاد پدر می‌کرد و با گریه اذان می‌داد            گهـوارۀ خالی محـسن را تکان می‌داد

هر بار از سد سکوت کوچه رد می‌شد            هر بار روی خاک می‌افتاد و جان می‌داد

با دیدن گلها دلش از غصه خون می‌شد            نیـلـوفـر بـاغ عـلی بوی خزان می‌داد

حـتی به سـخـتی هم دگر بـالا نمی‌آمد            دستی که نان خلق را از آسمان می‌داد

با یاعلی از بسترش آهسته برمیخاست            این نام بر زانوی بی‌جانش توان می‌داد

روی حسینش را میان گریه می‌بوسید            وقتی تنور خانه قدری بوی نان می‌داد

زینب به یاد جـای زخـم مـیخ می‌افتاد            وقتی حسن هق هق کنان در را نشان می‌داد

وقـتی امانت را عـلی دست پیـمبر داد            غرق خجالت بود و دائم سر تکان می‌داد

خانه تاریک شد و بر در خانه شرر است            جلوی یک زن مظلومه هزاران نفر است

کاش لـولای در از سمت دگر باز شود            در اگر باز به داخل بشود دردسر است

آتش! از در نرو بالا! دم در فاطمه است            حرمتش را تو نگه دار! ببین خون جگر است

آه مسـمار حیا کن! سوی پهـلـوش مرو            صبر کن صبر علی چشم براه پسر است

فـضه چـادر برسـان فاطـمه افتاد زمین            کمکش کن! همه هستی من در خطر است

قنفذ اینقدر نخند! این که زدی یک زن بود            با خودت هیچ نگفتی چقدر بی‌سپر است؟!

دخـت پیـغـمـبرتان است! مراعات کنید            می‌زند فاطمه را هرکه در این دورو بر است

جای خـوبی‌های پیـغـمـبر تلافی می‌کند            با چهل همدست و یک لشگر تلافی می‌کند

آنکه یک آیه برای فـضل او نـازل نشد            بی‌حـیا بـا سـورۀ کـوثـر تـلافی می‌کـنـد

کـیـنه دارد از احـادیث عـلـی و بـاب‌ها            بغض خود را با فشار در تلافی می‌کند

فـاطـمه افـتـاد، در افـتاد، آنهـا رد شدند            مـابـقی را در دل حـیـدر تـلافی می‌کـند

دست بسته، پابرهنه، مرتضی را می‌کشید            هر چه دارد عقده از خیبر تلافی می‌کند

صبر کرده مرتضی اما یقین دارم کسی            می‌رسد با ذوالفـقـار آخـر تلافی می‌کند

بعد از آنکه باز شد سمت شما در بی‌هوا            یک گل نشکفته شد آن لحظه پرپر بی‌هوا

پـارۀ تن خوانده پیـغـمـبر شما را بارها            پس زمین خورده همان لحظه پیمبر بی‌هوا

باید از اینجای روضه بگذریم و بگذریم            تا به اینجا که زمین افـتاد حـیدر بی‌هوا

دست بردار از کمربند عـلی زهـرا نبود            با غـلاف افتاد بر بـازویش آخر بی‌هوا

حضرت اُمِّ ابیـهـا بـسـتری شد چـند ماه            بـارها در پـا شـدن افـتـاد مـادر بی‌هـوا

بی‌هـوا افتادنش را ارث بردند اهل بیت            شاه افتاد از فرس در پیش خواهر بی‌هوا

از دست می‌روی هَـمه دار و نـدارِ من            بـا رفـتـنـت ســیـاه شَـوَد روزگـارِ مـن

گفـتی که تا همیشه تو هـستی کـنارِ من            حالا چرا شکـسـته‌ای ای ذوالفـقـارِ من

بی‌تکـیه گـاه می‌شـوم ای لشکـرم مرو

خانه خـراب می‌شـوم ای هـمسرم مرو

از حـیـدرت سه مـاه شده رو گرفـته‌ای            با گـریه‌های مخـفـیِ خود خو گرفته‌ای

یک دست بر جـراحتِ پهـلـو گرفـته‌ای            یک دسـت بر کـبـودیِ بـازو گرفـته‌ای

صد پـاره می‌شـود زِ غـم تـو دلِ عـلی

با این سُـکـوتِ خود شُده‌ای قـاتلِ عـلی

ای استخـوان شکستۀ حیدر نفس مَکِش            شُعـله کِـشَد زِ آهِ تو، دیگر نفـس مَکِش

بدتـر شـود زخـمِ تو آخـر، نفـس مَکِش            رنگین شده زِ خون تو بستر، نفس مَکِش

از بعدِ کوچه‌ها تو سَرت خَم شُده چرا؟

زهرای من بگو کَـمرت خَم شُده چـرا؟

بـانـو، بنـفـشـه پـیـکـرِ تو می‌کـشـد مـرا            جـسمِ نَحـیـف و لاغـرِ تو می‌کـشد مرا

خـون لَخـته‌های مَعجـرِ تو می‌کشد مرا            شـب نـالـه‌هـای دُخـتـرِ تو می‌کـشد مرا

تاثیرِ درد بر هَمه عُضوت رسیده است

زهرا چگونه‌ای تو که رَنگت پریده است؟

امشب بِگـو عـلی چه کُـند روبروی تو؟            وقتی که خوب می‌نگَرَد او به روی تو؟

با فِـضّه‌ات چگونه دَهَد شُـستِـشوی تو؟            تـو مـی‌روی مـانـده بـه دلِ آرزوی تـو

زهـرای من زِ پـیرُهَـنَت لالـه می‌چکَـد

هِـنگـامِ غُـسل از کَـفَـنَـت لاله می‌چکَـد

نامردهای شَهر تو را یا مَرا… زدند!؟            یـادم نـمـی‌روَد که تـو را بی‌هَـوا زدنـد

زهـرا سـوال دارم، بگو که تو را زدند            بارِ تو که شِکَست، دوباره چِرا زدند!؟

زهرا بِمان که رَحم به این مُمتَحَن کُنی

اصلاً زِ جای خـیـز عَلی را کَـفَـن کُنی

ما دو تا در دل طـوفان، دل دریا داریم            هـر دو انّـا شده و فـکـر فـتـحـنـا داریـم

روزمان شب نـشده، غـصۀ فـردا داریم            چـقـدر وجه تـشـابه، من و زهـرا داریم

دل من، بستر او، هر دو زخون رنگین است

بر زمین‌های کویری نم باران، بد نیست            یک‌تـنه گر بزنی باز به میدان بد نیست

بـنـشیـنی جلـوی دیـده طفـلان بد نیست            بدنت آب شده، گر بخوری نان بد نیست

گر قبول تو شود، خواهش حیدر این است

باشد اما نـفـسی فـکـر شـفـا کن، زهـرا            حرف رفـتن بزن آشـوب به پاکن زهرا

بـرو و باز مرا صاحب عـزا کن زهرا            باز هم در حق هـمسایه دعـا کن زهـرا

بهر این قوم ستم پیشه، دعا، نفرین است

خـواب بـودی ورم گـونـه تـو پـیـدا شـد            بخـت شد یار من و راز نهـان افـشا شد

ناگهان پلک جریح تو به زحمت وا شد            بـغـضـم آوار شـد و دیـده من دریـا شـد

گفتم این نحس لعین، دستش عجب سنگین است

عرق سرد تو نازل شد و در بستر ریخت            نفسی ژرف زدی، دور تو نیلوفر ریخت

طاقتت طاق شد و حوصله‌ات از سر ریخت            طلب مـرگ نمودی و دل حـیدر ریخت

شک ندارم که دعای تو خودش آمین است

مرغ روحت ز تنت بال گشود است چرا            قد چون سرو تو در حال قعود است چرا

زخـم‌های تو دهـن بـاز نـمود است چرا            وای من گوشه چشم تو کبود است چرا

غرق در خون زچه رو دیده حیدربین است

دل ز دلـدار نکـن، هـمـسر و هم پیـمانم            اسـتخـاره نکـن این قـدر بر این قـرآنـم

رحـم کن بر من و بر کـوچکی طـفلانم            نـفـسی پـلـک بـزن، روح بِـدم در جانم

چشم وا کردن تو درد مرا تسکـین است

آه زهــــرا، بِــــفَــــداکَ اَنــَـا و اولادی            ای که بر یاری من سـینه سپـر استادی

چه شده با تو که در بستر خـون افتادی            چند روزی است که تغـیر سلـیـقه دادی

با گل ریـز چرا پیـرهـنت تـزئـین است

علت این همه پیراهن عوض کردن چیست            یا بگو علت اینگونه سخن گفـتن چیست

صحبت از نیمه شب و پر زدنت بی‌من چیست            ماجـرای کـفـن و قـصه پیـراهن چیست

حرف از سر نزنی، دخترکت غمگین است

نـفـست معـجـزه شد کـار خـدائی کردی            رو به قـبـله شدی و قـبـله‌نـمائی کـردی

شـب آخـر هـمـه را کـربـبـلایی کـردی            روضه خواندی و مرا نیزهوایی کردی

سمت گودال نرو، روضه تو سنگین است

وقتی خدا دو لوح و قلم را درست کرد            نـوری میان عـرش معـلی درست کرد

با نور فاطمه به جهان جان دمید و بعد            مـا را گـدای “اُم اَبـیـهـا” درسـت کـرد

ما را شـبـیـه خـلـقـت بی‌انـتـهـای خود            از خاک پای حضرت زهرا درست کرد

از اشـک‌هـای مـــادر مــا آب آفــریــد            با گـریه‌های فـاطـمه دریا درست کرد

از تار و پـود چـادر مـادر نخی گرفت            حَـبـلُ المَـتـین برای گـداها درست کرد

اصلاً دلـیـل خـلـقـت دنـیاست، فـاطـمه

نـور خـدا و زهـرۀ زهـراست، فـاطمه

بــانـوی آب و آیــنـه، بـانــوی آفـتــاب            ای قـطره‌های اشکِ نـمازِ شبت گلاب

لـبخـنـد می‌زنی و نـبـی فـکـر می‌کـنـد            این خـنـدۀ خـداست نـشـسته مـیان قاب

هم کـوثر خـدایی و هم بَضعَـةُ الرَّسول            هـم ذوالـفـقـار و ذکـر قـیـام ابـوتـراب

رزق تـمـام عـالم از این خانه می‌رسد            حاجات اهل عالم از این خانه مستجاب

من هر نفـس که بی‌تو کشیدم تبـاه بود            هر لحظه که به یاد تو بودم شده ثواب

ای چـادر تـو، سـایـۀ روی سـر هـمـه

یا فـاطـمه، فـقـط تو شـدی مـادر هـمه

حـق را کـنـار سـفـرۀ مـولا شـنـاخـتـیم            از وصـله‌های چـادر زهـرا شـناخـتـیم

با قـطره‌های اشک به کـوثـر رسیده‌ایم            مـادر تو را شـبـیه به دریـا شـنـاخـتـیم

در روضۀ تو «مَنْ عَرَفَ نَفْسَه» دیده‌ایم            خود را شـنـاخـتـیم، تو را تا شناخـتـیم

ما بـنـدۀ « فَـقَـدْ عَـرَفَ رَبَه» نـیـستـیم            بـا مـهــرِ مــادریِ تـو امـا شـنـاخـتـیـم

زهـرا چقدر زحمت ما را کشیده است            تا اینکه بـین روضه خـدا را شناخـتـیم

مـا را نـوشـتـه‌انـد مـسـلـمـان فـاطـمـه

ایـمـان ماست، بـسـته به ایـمان فاطمه

حق را علم علی‌ست، علمدار فاطمه‌ست            بـانـوی استـقـامت و ایـثـار فـاطمه‌ست

در خانه‌ای که واژۀ برخواستن علی‌ست            ذکـر قـیـام حـیـدر کـرار فـاطـمـه‌سـت

تسبیح فاطمه صد و ده بار یا علی‌ست            تسبیح مرتضی صد و ده بار فاطمه‌ست

اصلاً علی‌ست فاطمه و فاطمه علی‌ست            در پشت در علی‌ست، نه! انگار فاطمه‌ست

آن بانـوی رشـیـده که از حـال می‌رود            در سجده‌هاش، با تن تب دار فاطمه‌ست

مـقـتل نـوشـته بـود تو را بی‌هـوا زدند

مـقـتل بگـو که مـادر ما را چرا زدند؟

آتش به روی قـامت در بود و یک نفر            آری هـجـوم چـند نفـر بود و یک نفـر

قرآن به روی نیزه که نه، زیر دست و پاست            کوچه پر از اراذلِ شر بود و یک نفر

سـیـنـه سـپـر نـمـوده فـدای ولـی شـود            این هجمه‌ها به سمت سپر بود و یک نفر

فرصت نکرده است عـلی را صدا کند            مـوج بلا و اوج خطـر بود و یک نفـر

زهـرا نشـسته بود به دامـان خـویشـتن            فـضه گـواه داغ پـسر بـود و یک نفـر

پروانه سوخت و وسط شعله‌ها نشست

آئــیــنــۀ تـمـام نــمـای خــدا شـکـسـت