اشعار

صدای بانگ جرس، کاروان مهیّا شد            دل تـمـام عـوالـم گـرفت و غـوغا شد

حسین فـاطمه راهی کـربـلا شده و…            دو چـشمِ زینب کبری، شبـیه دریا شد

مدیـنه شـهـر نـبی بود، شهـر خوبی‌ها            ولی چـه عـرصۀ تـنـگی برای آقا شد

رسید جـای بلـنـدی که شهـر پـیدا بود            نگـاه کرد و دلـش بی‌قـرار زهـرا شد

وداع کرد و، روانه به سوی وادی عشق            عزیز فـاطمه راهی کوه و صحرا شد

نگاه کرد به اصغر، به روی دختر خود            دلـش شکـست و گرفـتـار کار دنیا شد

در این میانه، زنی پشتشان دعا می‌خواند            نگـاهِ امّ بـنـین خـیـره بـر پـسـرهـا شد

خـدا کـنـد که دوبـاره حـسین برگـردد            دعـای مـادری‌اش پـشـتِکار سـقّـا شـد

خبر نداشت که گـودال کربلا روزی،            سَر عـبا و عـمـامه، چـقـدر دعـوا شد

مرکب، خدای را به سوی کوفه، زین مکن            خلق مدیـنه را ز فـراقت، حـزین مکن

بر عهـد کوفیان نـتـوان داشت اعـتـماد            دوری ز بـارگـاه رسـول امـیـن مـکـن

در شهر دین به جز تو، کنون شهریار نیست            بی‌شهـریار، بهـر خـدا شهـر دین مکن

باللَّه! که اهل کوفه به خـون تو تشنه‌اند            آهنگ، زیـنهـار! بـدان سـرزمین مکن

در بر مخـواه فـاطـمه را کـسوت عـزا            ماتـم‌سـرای خویش، بهـشت برین مکن

ناچار اگر روی به سوی اهل کین، سفر            با زینب و سکینه سوی اهل کین مکن

فرمود سوی مرگ همی خـوانَدم قـضا            رو، پـنجه با قـضای جهان‌آفـرین مکن

اهل مرا اسیر و مرا کشته خواسته است            ما را به ما گذار و جزع، بیش از این مکن

رفت از پی وداع، سـوی خـانۀ خـدای            برخاست از مدینه خروشی ز هر سرای

آهی کـشید و تـربت او را به بر گرفت            از آه شه به خرمن هستی، شرر گرفت

از بس که خون گریست، جگر‌گوشۀ رسول            منـزل‌‌گه بـتـول، به خـون جگـر گرفت

زآن پس به ناله گفت که ای بانوی بهشت!            خـواهـم ز آسـتان تو، راه سـفـر گرفت

رفته است در قـضا که شوم کشتۀ جـفا            نتْوان به پیش، تیـر قضا را سپر گرفت

از تـربت بـتـول بـرآمـد یـکی خـروش            و آتش از آن خروش، به بحر و به بر گرفت

کای جـان مـادر! آمـده‌ای تا کـنی وداع            آن گاه راه وادی پُر شور ‌و ‌شر گرفت

داغ بـرادر تـو، هــنـوز اسـت بــر دلـم            باز این چه شعبده است که گردون ز سر گرفت؟

نَـبْـوَد مصیـبـتـی ز غـم تو، عـظـیـم‌تـر            نتْوان غـم مصیبت تو، مخـتصر گرفت

خواهـم به روز حـشـر ز بـیـداد امّـتـان            در پای عرش، دامن «خیر البشر» گرفت

چنان که خوانده خداوندت؛ بخوان تو نیز خدایت را           چنان که بشنودت تاریخ؛ که آیه آیه صدایت را

اراده کرده برانگیزد؛ خدا صدای تکامل را           در انعکاس خودت ریزد؛ طنین غار حرایت را

و ما محمدٌ الّا تو؛ که گل نکرده مگر با تو           ازل خروش تو را در خود؛ ابد صدای رسایت را

جهان هرآینه می‌سوزد؛ اگر که سایه نیندازی           بگیر بر سر این عالم؛ تو سایه سارعبایت را

به راه مانده قیامت را؛ سه سال شعب ابیطالب           زمان رسیده که بگذاری؛ درون حادثه پایت را

بنای کفر براندازی؛ به فتح مکه بپردازی           و تا همیشه برافرازی؛ به روی کعبه لوایت را

هزار لات و هبل از رو؛ هزار بولهب از یک سو            نشسته‌اند چه فرعونها؛ که بشکنند عصایت را

چقدر مثل اباذرها؛ نشسته دور تو سلمانها           بلال‌ها قَـرنی‌هایت؛ رها نکرده ردایت را

الا مدیـنۀ دانایی! نشـسـته پشت دریـم امّا           اجازه‌ای که درون آئیم، اجازه‌ای که ولایت را!

چه کاری با حرا کردی محمد            حـرا را کـبـریا کـردی محـمـد

فـدای تـو کـه بـا اسـلام نـابـت            جهـان را با صفا کردی محمد

کتاب عـشق را شیرازه کردیم            که اسلامِ تو، پُـر آوازه کـردیم

لـبـاسِ فــاخـرِ پـیـغـمـبـری را            به قـدّ و قـامتت انـدازه کـردیم

به کوه نـور تابـیـدی چنان ماه            مخور غصه که پیروزی در این راه

رسول ما خـیـالـت جـمع بـاشد            که هـمـراه تو مـی‌گـردد یـدالله

اساس شرک از بنیان شکستند            سران فـتنه و طغـیان شکـستند

زمانی پـرچـمـت افـراشـتی تو            ابوجهـل و ابوسفـیان شکـستند

به حق، چشم ترت هم یاعلی گفت            خدیجه همسرت هم یا علی گفت

زمانی دین خود ابـلاغ کـردی            قـویّاً حـیدرت هم یا عـلی گفت

تو را مُهر نبوت بر جبین خورد            به دردِ تو امیرالمومنین خورد

علی وقـتی که با تو کرد بیعت            نظام کفر یکجا بر زمین خورد

درِ فیضت همیشه بازِ باز است            همیشه پیرو تو سرفـراز است

خدا می‌خواهد این را تا قیامت            همیشه پرچمت در احتزاز است

محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست            این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست

باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد            این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست

سرسلسله جنبان همه کون و مکان است            این نور که خود شاهد پیدایش دنیاست

هرجا سخن از خُلق خوش اوست در عالم            بی‌جامِ‌ مِی‌ و خندۀ گُل،عیش، مُهیّاست

یک شمّۀ نورانیـتش سورۀ (وَالـشّمس)            یک پرتو رُخسارۀ ‌او جَنّتُ الاعلی‌ست

در محـضر او حرف بـزرگان ملائک            (تـالـله لـقـد آثـرک الـلـه عـلـیـنـا) سـت

حق دارد اگر بر سـر بـازار مـلاحـت            انگشت به لب، حُسن تو را غرق تماشاست

پیداست که اصل شجـر نـور تو هستی            وقتی ثمر زندگی‌ات حضرت زهراست

دندان اویس است که فهـمانده به عـالم            دیوانه‌ شدن در اثر عـشق‌ تو زیـباست

شأن تو اجـلّ است که خوانـند یـتـیمت            کـز صبـح ازل مـادر تو اُمّ ابـیـهـاست

آنجا که عـلـمـدار تو حـیـدر شده باشـد            تاهست خـدا، پـرچـم اسلام تو بالاست

نفس تو علی هست و از این روست به مبعث            دلها همه در حسرت پابوسی مولاست

آویــزۀ گــوشـم هــمـۀ عـــمـر حـدیـثِ            (مَن مَاتَ عَلی حُبِّ عُلی مَاتَ شَهِیدا)ست

امشب ای غار حرا از هر شبی زیباتری           مشرق نـورانی خـورشید عـالـم‌گـستـری
شب‌نشینی کرده روی تخته سنگت جبریل           این دل شب راز‌ دار بـعـثـت پیـغـبـمـری

گوش تا آوای «اقراء بسم ربک» بشنوی           ناز کن بر مه که غـرق نورِ حیِّ داوری
گر چه شب را با محمّد صبح کردی سال‌ها           امشب از او یافتی هر لحظه فیض دیگری
کـوه‌های مکه می‌گـردند دورت تا سحـر           گرچه در فرشی ولی از عرش اعلا برتری
چشم شو، روی دل‌آرای پیـمـبر را ببـین
در کنـار او گـل لبخـنـد حـیـدر را بـبـین
آی انـسـان‌هـا کـلام کـبـریـا را بـشـنـویـد           وحی نازل شد همه حکم خـدا را بشنوید
بانگ جبریل امین پیچـیـده در غـار حرا           گوش تا آوای جان‌بخـش حـرا را بشنوید
بانگ «اقراء بسم ربک» با ندای جبرئیل           نغـمۀ تـهـلـیـل خـتـم‌الانـبـیـا را بـشـنـویـد
این صدای منجی کـل جهان خلقـت است           بشنوید ای کل خلقت این صدا را بشنوید
تا به کی افـسـانۀ بیگـانگـان در گوشـتان           گوش تا امشب صـدای آشـنـا را بشنـوید
فرق بت‌هـا را بـه هـمراه پیـمبر بشکـنید
با کمان حمزه از بوجهـل‌ها سر بشکـنید
ای بتان کـعـبه عـمر بـت گـران سر آمده           بشکـنـیـد ایـنک که ابـراهـیـم دیگـر آمده
منجی کـل بشر بـیـرون شد از غـار حرا           بــا کــلام روح‌بــخـش حــیِّ داور آمــده
موسیِ عـمـران دیگر آمده از کـوه طور           یـا مـسـیـحـا بـا نــدای روح‌پـرور آمـده؟
همچنان هارون که با موسی‌بن‌عمران یار بود           هــمـره پـیـغـمـبـر اســلام، حـیــدر آمـده
پای در چشم زمین و آسمان در مشت اوست
پیش رو حکم خداوند است و حیدر پشت اوست
محـو شو ای تـیـرگی نور آمده نـور آمده           محـفل توحـید را شیرین‌تـرین شور آمده
دیـوها را آیـد از هر سـو نهـیبِ ‌الـفـرار           دسته‌دسته بر زمین از آسمان حـور آمده
ای تـمام کـوه‌های مکه این آوای کیست؟           این محمّد یا همان موساست کز طور آمده
روز روز جـشـن آزادی زن‌هـای اسـیـر           یا که عـیـد دخـتـران زنـده در گـور آمده
با تـبر محکم به فرق بت گـران باید زدن           این چـنـین از خالـق معـبـود دستور آمده
باید اینک پشت حمّال الحطب را بشکنید
با شجاعت هر دو دست بولهب را بشکنید
ای امین وحی اینک بانگ «اقرأ» ‌ساز کن           یـا محـمّـد از زبـان ما سـخـن آغـاز کـن
یا محمّد همچو خورشید از حرا بیرون بیا           بر تـمام کـائـنات آغـوش خود را باز کن
سنگ اگر از چار سو آید سپر کن سینه را           با تبـسـم آنـچـه را می‌بـایـدت ابـراز کـن
پــرچـم تـوحـیـد را بـر قـلـۀ عــالـم بـزن           خلق را از شرق تا غرب جهان آواز کن
یا محـمّد برترین اعجاز تو قـرآن توست           هان، بگو، اعجاز کن اعجاز کن اعجاز کن
مـا تـو را از انـبـیـا اعجـاز برتر داده‌ایم
بعـد قـرآنت وصیی مـثـل حـیـدر داده‌ایـم
ای هـمه پـیـغـمـبران در انتـظار بعـثـتت           وی تـمـام عــالـم امـکـان دیـار بـعـثـتـت
سنگ‌‌های کعـبه می‌گـویند تو پیـغـمـبری           کـوه‌های مکه بی‌صبـر و قـرار بـعـثـتت
مکه و مصر و حجاز و کوفه و شامات نه           وسعـت ملک خـدا بـاغ و بهـار بـعـثـتت
نیست بیم از غزوه‌های خیبر و احزاب و بدر           تا بوَد در دست حیدر، ذوالفـقـار بعـثـتت
تا مکان باقی‌ست، تا چرخ زمان در گردش است           می‌‌رسد بر خـلق، فیض بی‌شمار بعـثتت
بعـد تو دیگر نـیاید در جهـان پیـغـمـبری
آری آری تا قـیامت هـمچـنان پیغـمـبری
ای فـراز قـلـۀ هـسـتـی لـوای حـکـمـتـت           آفـرینش تا قیامت غـرق بـحـر رحـمـتت
سـال‌هـا و مـاه‌هـا و هـفـتـه‌هـا و روزهـا           می‌درخـشد تا قـیـامـت آفـتـاب حـکـمـتت
با لب شیرین گشودی روی و خندیدی به سنگ           سنگ هم شرمنده شد از خُلق و خُوی و خصلتت
بیـشـتر آزار دیـدی از هـمه پـیـغـمـبـران           ای همه پیغمبران مبهوت صبر و همّتت
تا زمین و آسـمان بر پاست تو پیغـمبری           تا جهان باقی‌است مائیم و کتاب و عترتت
این دو، تا روز قیامت با همند و با همند
هـم نجـات عـالـمنـد و هـم چـراغ آدمـنـد
ما مسلمانیم و مهر وحدت ما یا علی‌ست           وحدت آن دارد که او را رهبر و مولا علی‌ست
چیست وحدت؟ چنگ بر«حبل‌المتین» حق زدن           ای تمام مسلمین حبل‌المتین تنها علی‌ست
تفـرقـه یعـنـی جـدا از دامن حـیـدر شدن           متحـد باشید ای یـاران امـام ما عـلی‌ست
در سپهر وحدت و ایمان و عشق و اتحاد           محور توحید و خورشید جهان‌آرا علی‌ست
من کی‌ام تا نـفـس پیـغـمـبر امـام ما شود           فاش می‌گویم امام حضرت زهرا علی‌ست
ما تمـام عمـر بـا قـرآن و عترت زیستیم
نیستـیم آن دم که در خطّ ولایت نـیـستـیم
کیست احمد؟ شهر علم کبریا و در: علی‌ست           باطن و ظاهر علی، اول علی، آخر علی‌ست
دست و شمشیر خدا، چشم خدا، وجه خدا           نص قرآن است آری، نفس پیغمبر علی‌ست
آن دو تن باید که بگریزند از میدان جنگ           تا شود معـلوم تنها فاتح خـیـبر عـلی‌ست
فتح بدر و فتح خیبر حقِ شیرِ داور است           الفرار ای روبهان از معرکه، حیدر علی‌ست
گر شوی غافل به سوی این و آنت می‌برند           ای برادر راه خود را گم نکن، رهبر علی‌ست
»میثما» نه شافـعی نه مالکی نه حـنـبلی
بعـد پیغـمبر فـقـط مـولا عـلی مولا عـلی

باز امـشب درب رحـمـت بـاز شد            نـغـمـۀ قـدسی در عـالـم سـاز شـد

هر نگاه امشب به سوی مکّه است            در فـضا پیچـیـده بـوی مکّـه است

نـور حـق تابـنـده از غار حراست            بر محـمـد از خـداونـد این نداست

اقـرأ ای زیـنت فـضـای عـرشـیان            نـــور ایــمــان تــمــام خــاکــیــان

خـیـز از جـا، نـور بر دلـهـا بتـاب            چـون تـویی بر کل هـستی آفـتـاب

ظلم و ظلمت راز هـستی دور کن            کـل عــالـم را سـراسـر نــور کـن

یـا مـحـمـد مـا سـلامـت مـی‌کـنـیـم            گـوش بـر جـان کـلامت می‌کـنـیـم

الــســلام ای نـــور ذات کــبــریــا            الــســلام ای هــســتــی آل عـــبــا

الــســلام ای در پــنــاهـت انـبــیـا            گـشـت مـحـتـاج نـگـاهـت اولـیـاء

ای که هـسـتی رحـمـة لـلـعـالـمیـن            کس نباشد چون تو بر روی زمین

لـطـف تـو کرده وجـودم مـنـجـلـی            آشــنــایــم کــرده بــا نــام عـــلــی

یک خدیجه داری از عالم سر است            همنـشـینت در دو عالم حـیدر است

دخـتـرت زهـرا امید محـشر است            هـمـسـر مولای عـالـم حـیـدر است

سبـط پـاک تو امـام مجـتـبـی است            او کریم است و به عـالم مقـتداست

سبـط دیگـر با شدت نـور دو عـین            نــوربـخـش عـالـم هـسـتی حـسین

جود و احسان یک کـمـینه بنده‌ات            عـالـم هــسـتـی بـود شــرمـنـده‌ات

نـوح و ابـراهـیـم شـد پـابـسـت تو            چـشـم کـل عـالـمـیـن بر دسـت تو

ماه و خـورشید و فلک حـیران تو            یوسف مصری است سرگردان تو

احــمــدا بـاب الـنــجــات امـــتــی            بـر هـمـه عـالـم مـحـمـد رحـمـتـی

بـا دم تـو مـا مـسـیـحـایـی شــویـم            بـا تــولاّی تـو مـــولایــی شــویــم

ای که هـسـتـی تو تـمـام حـاصـلـم            از تو بـسـرشـتـه خــدا آب و گـلـم

عـالـم هـسـتی ز تو زیـنت گـرفت            هر که با تو یار شد عـزّت گرفت

گـر نـگــاهـی بـر دل عـالـم کـنـی            سـنـگ این دلـهـا همه خـاتـم کـنی

خــارهـا را نــام تـو گـل مـی‌کـنـد            خـنـدۀ تـو حـل مـشـکــل مـی‌کـنـد

ما مـحـبّـان جـمـله مـهـمـان توأیـم            مـا نـمـک پــروردۀ خــوان تـوأیـم

ماه هـمه سـرگـشـتـه کـوی تـوأیـم            مست عـطر و بـوی دلجـوی توأیم

مـا هـمـه دردیـم و تـو درمـان مـا            ما هـمـه جـان و تـویی جـانـان مـا

مـن ( رضـایـم) بـا ولای تـو مـنـم            آســتــان بــوس ســرای تــو مـنــم

ای خـدایـا قـبـر مـن پُـر نـور کـن            با امـیـرالـمـؤمـنـیـن محـشـور کـن

نفـسی تازه شد از عـطـر خـدایی آری            شد عـطا باز به ما فـیض گـدایی آری
شد نـصیب دل غـمـدیـده صفـایی آری            شد غزلخوان همه عـالم به نوایی آری

شعر، الهـام ز سـرچـشمۀ سرمد دارد
تا که بر دل هـمه دم نـور محـمد دارد
باز مـاه رجـب از نـور مـنـوّر گـشـته            به شـمـیـم قـدم دوست مـعـطـر گـشـته
چـشم در راه نـبـی دیـدۀ حـیـدر گـشته            گو خـدیجه، که عـزیز تو پیـمبر گشته
شد پیمبر به همه آنکه خدای کرم است
شد پدر بر همه آنکس که یتیم حرم است
آمد از غـار پـیـمبر نـفـسـش قـرآن شد            قبلۀ کعـبه شد و بر تن کـعـبه جان شد
جان جانان شد و جانش به ره جانان شد            بعد از آن عشق به احمد محک ایمان شد
اولین مـرد عـلـی بـود مـسلـمانـش شد
و خـدیـجـه که زنِ اول مــیـدانـش شـد
شب مبعث شده احوال خوشی دارم من            همچو مجنون پی هر کوچه و بازارم من
گاه مـجـنـون شـدۀ احـمـد مخـتـارم من            گـاه در تـاب و تب حـیـدر کـرارم من
فاش گویم که به دل هست دو صد شور و شعف
می‌پرد مرغ دل از مکه به ایوان نجف
گرچه امشب همه جا نور خدای ازلی‌ست            گرچه احمد همه آیات خداوند جلی‌ست
نکته‌ای هست که در گفتن آن شکی نیست            نمک سفره احمد همه دم نام عـلی‌ست
همه جا یار نـبی حـضرت حـیدر بوده
و عـلـی بـود کـه دلـدار پـیـمـبـر بـوده
و عـلی بود که در جای پیمـبر خوابید            و علی بود که جز روی خدا هیچ ندید
و عـلی بود که دل از هـمۀ خلق بـرید            و عـلی بود که انگـشـتریش را بخـشید
نیست بالای دو دستان علی دیگر دست
مدح حیدر چه کنم تا که خدا مداح است
مدح حـیـدر بـشنـو روی خـدا دارد او            فـاطـمه مـحـور اصحاب کـسا دارد او
چو حسن شیر جمل شاه عـطا دارد او            چـو حـسـیـن پـادشـه کـربـبـلا دارد او
زینـبی مردتر از هر چه پسر دارد او
شیر مردی چو ابوالفضل قمر دارد او

نوری از عرش بر زمین آمد            محـضـر خـتـم مـرسـلـین آمد
لوح سبزی بکف گرفته ملک            که کـریـمـانه خوشه چین آمد

مقصدش‌ بود چونکه‌ غارحرا            نـزد احـمـد پـیـمـبـر دو ســرا
صف کـشـیدند انـبـیـا یـکـسـر            بهـر عرض ادب به‌روح خـدا

مَلک وحی گفته هان تو بخوان            عطر خوشبوی روضۀ رضوان
حق ترا برگـزیده بهر خودش            کن هـدایت تمام خلـق جـهـان

نام تو عطر و بوی جنات است            از خدا بر تو این عنایات است
بـعــثـتـت آمــد وزیـن مـــژده            خانه‌ات قـبله‌گاه حاجات است

خـاتـم‌الانــبـیـاء شـدی احــمـد            سـرور اصـفـیـا شـدی احـمـد
سّـر لـولاک از وجـود تو شد            دردهــا را دوا شـدی احــمــد

نـام تـو زیـنـت هــمـه عــالــم            انـبـیـا را تو گـشـتـه‌ای خـاتـم
ای بــلـنــدای قـلــۀ تــوحــیــد            وارث نــــــــوح و وارث آدم

هـمـه عـالـم بـه پـات افــتــاده            همه در محـضر تو جان داده
ای تو مـسـند نـشـیـن او ادنـی            خـیز پُـر کن بدست خود بـاده

بــاده‌ای از شـراب روحـانـی            طعمش از عطر و بوی رحمانی
ســاقـی بـزم کــائــنــاتــی تـو            ای هـمـه کـائـنــات را بــانـی

ای ســلام و درود بـر نـامـت            عالمی مست گـشته از جامت
من کـجـا و مـدیـحـۀ تو کـجـا            مرغ طبـعـم نشـسـته بر بامت

نوبـهـار آمد و بـهـارم نیـست            روشنی بخش شام تارم نیست
از بــرای فـرج دعـایـی کــن            مبـعـث آمد ولی قـرارم نیست

به نـام خـداونـد سـبـحـان، مُـحـمّـد            بخوان کآفریده است انسان، محمّد!
بـخـوان تا خـلایق بـخـوانـند با تو            به نـام خـداونـد سـبـحـان، مـحـمّـد

بخوان تا که ویران سرای جهان را            کنی سر به سر، رشکِ رضوان محمّد
بخوان کز دمی بر هـمه آفـریـنـش            دهی تا ابـد روح و ریحـان محـمّد
بخوان تا که از کفر، بخشی رهایی            بـشـر را به نـیـروی ایـمـان محمّد
بخـوان تا قـبـایل بـدانـنـد زین پس            سـیـاه و سفـیـدنـد، یـکـسـان محمّد
بخـوان تا خلایـق بـه یکـتا پرستی            بـبـنـدنـد تـا حـشـر، پـیـمـان محمّد
بخوان تا کنی درد جـهـل بـشر را            بـه داروی تـعـلـیـم، درمـان محمّد
بر افروز و بر خلق عالم نشان ده            که ظلمت رسـیـده بـه پایان محـمّد
چه باکی ز تحریف تورات و انجیل            که دادیـم مـا بـر تـو قـرآن، محمّد
تـو بایـد بـه تـوفـیـق دیـن مـبـیـنت            کنی عـالـمـی را مـسـلـمان، محمّد
تو باید مـسـلـمان بـیاری به عـالـم            هـمانـنـد مـقـداد و سـلـمـان، محمّد
تو بـاید هـمـاره ز فـیـض کـلامت            ببخـشی بشر را ز نو جان، محمّد
تو باید که فـرمان دهی بر خـلایق            خدا این چـنین داده فـرمان، محمّد
تو بـایـد به قـلـب هـمـه تا قـیـامـت            بتابی چو خـورشـید تـابـان، محمّد
تـو آغـازی و آخـری یـا مـحـمّــد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمّد!
بخوان ای ز آغاز خـلـقت پـیـمبر!            بخـوان ای سلامت ز خلّاقِ داور!
بخـوان تا بـخـوانـنـد با تو خـدا را            بـگــو تـا بـگـویـنــد «الله اکــبـر»
بگو نیست کس جز به تقوی گرامی            سـیــاه و سـفــیـدنـد بـا هـم بـرادر
تو در غار و خلقند چشم انتظارت            بـرآ عـالم افـروز تـا صبح محـشر
بـه پـا خـیز، ای منجی آفـریـنـش!            به پا خیز، ای مصلح خلق، یکسر!
به پا خیز و تا حشر، پیغمبری کن            ز جا خـیز، بر خلق، قـرآن بیاور
به پا خـیـز، ما بر تو دادیـم قـرآن            به پا خـیز، ما بـر تو دادیم حـیـدر
به پا خـیـز، تا بر تو آریـم فـرقـان            به پا خیز، تا بر تو بخـشـیم کوثر
به پا خیز، تا کـی به دست پـدرها            رود بی‌گنه زنده در گور، دخـتر؟
به پاخـیز و اعـلام کـن یا مـحـمـد            نه زن برده باشد، نه مرد است برتر
هـمه انـبـیـا جـان و تو جـان جانی            همه اولیا جـسـم پـاکـنـد و تو، سر
به پا خیز و بشکـن بـتان حـرم را            به دست علی، ای علی را پیـمبر!
خـدا را به اهـل زر و زور برگـو            که دیگر نه دوران زور است و نه زر
تویی گمرهان را به هر عصر، هادی            تویی رهروان را به هر گام، رهبر
مـسـلـمان بُوَد آنکه در مکـتـب تو            بوَد یار مـظـلـوم و خصمِ ستمگـر
تـو آری تو بـایـد ابــوذر بـسـازی            تو مقداد و عمار و سلمان بپـرور
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!
رسولی چو تو نور و فرقان ندارد            کـتـــابـی هـمـانــنـد قـــرآن نـدارد
کـلـیـم آنچه گـوید، کـلام تو گـوید!            مسیحا به غیر از دمت جان ندارد
پـیـام آوران هر چه دارنـد، دارنـد            پـیام آوری چون تو سـلـمان ندارد
طبـیـبـان روحـند، مـشـتـاق دردی            که جز خاک کوی تو درمان ندارد
بدانـنـد تـا روز مـحـشـر، خـلایـق            که نـور چــراغ تـو پـایـان نــدارد
جهان چون تو هرگز پیـمبر نـدیده            خدا چون تو در مُلکِ امکان ندارد
بـگـویـیـد پـیـغــمـبــران سـلَـف را            کـسـی جز مـحـمّـد مسلـمان ندارد
بـگـویـیـد: پیـغـمـبــری جز محـمّد            چو «مهدی» چراغ فروزان ندارد
بگویید: هر کس جدا شد ز مهـدی            بـه اسـلام سـوگـنـد، ایـمـان نـدارد
بگـویـیـد: جــز دیـن مـا آسـمـانـی            بـه کف چـارده مـهـر تابـان ندارد
بگویید: شیعه تن است و علی جان            جدا از علی هر که شد، جان ندارد
بگـویید: شیعه‌ست در خـطِّ حـیـدر            جز این با خدا عهد و پیمان ندارد
بگویید: مایـیـم و قـرآن و عـتـرت            مسلمان به جز نور و برهان ندارد
بگویید: هر کس جـدا از عـلی شد            بـه محـشر جدایی ز نـیـران ندارد
بخوان میثم آن بیت ترجیع خود را            کـه قــدر ورا دُرِّ غـلـطــان نـدارد
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!

حلـقه می‌بـستـند دور گردنت زنجیرها            غرق خون بودند با پیراهنت زنجیرها

از طواف زخم پاهایات که فارغ می‌شدند            سجـده می‌کردند روی دامنت زنجیرها

انعکـاس اللهی و حتی تو را در بند هم            می‌پرستـیـدند مثـل دشـمنت، زنجـیرها

 زیـر بار ضـربۀ شـلاق می‌افـتـادی و            نـاله می‌کـردند با لـرز تـنت، زنجیرها

چارده سال است بی‌تابانه آمین گفته‌اند            با دَم عجـل وفـاتی گـفـتـنت زنجـیـرها

مثل عشاقی که می‌سوزند هنگام وداع            وا نمی‌کردند دست از گردنت زنجیرها

با روضه خوان و سینه زن و خادم آمدیم            در مجـلس عـزای تو یا کـاظـم آمدیم

شکـر خـدا که دور نـبـودیـم از شـمـا            در روضـه‌ها و مجـلـستان دائم آمدیم

گر دور هـم شـدیم دمـی از کـنـارتان            اما دوبـاره خـسـتـه دل و نـادم آمـدیم

مهـدی سیاهـپـوش عـزای شما شد و            ما بـهـر تـسـلـیـت به دل قـائـم آمـدیـم

ما از همان ازل همه در بندتان شدیم

هـمـسایه‌هـای خـانـۀ فـرزنـدتان شدیم

ای وای من شکسته پر و بال بودی و            عمری اسیـر کـنج سیه چال بودی و

هـر روز روزه بـودی و امـا دم اذان            در زیـر تـازیـانه تو پـامـال بـودی و

یک روز و ماه و سال روا نیست این جفا            تو چندین بـهـار به این حـال بودی و

گاهی به یاد مـادر خود بین کـوچه‌ها            گاهی به یاد زینب و گـودال بودی و

عمری غریب در دل زندان تو زیستی

هر شب برای جد غـریبت گـریـستی

زنـدان کجا و تو، تـو کجا تـازیـانه‌ها            از تـازیانه مانـده به جـسمت نشانه‌ها

زنـجـیر روی گردن مولا چه می‌کند            مجروح گشته گردن و زخمیست شانه‌ها

تاریک بود و تا که تو را بی‌هوا زدند            آتـش کـشـیـد از دل زهــرا زبـانـه‌هـا

با هر بهانه‌ای ز تو حرمت شکسته شد            مویت سپـیـد گـشت به دست بهـانه‌ها

زهـرا غـمین تو، تو پـریـشان فاطمه

مظـلـوم مثل دیگـر عـزیـزان فـاطمه

گـیرم به اشک، درد دلـم را دوا کـنم            با سندی ابن شاهک و سیلی چها کنم

خـلّـصنی یـا ربـم شده عجّـل وفـاتـیـم            چون فاطمه به مرگ خود امشب دعا کنم

پا سوی قـبـله کردم و دیده هـنـوز نه            تا آنکه یک نظـر به سوی کربلا کنم

هم آرزوی مرگ کنم هر شبانه روز            هــم آرزوی دیــدن روی رضـا کـنـم

عالم به غصه و محـنـم گریه می‌کـند

زنجـیر هم به زخـم تـنم گریه می‌کند

قـلب تو در این گـوشۀ دلگـیر گرفته            دیگر نفـست را غـل و زنجیر گرفته

اصلاً غـم عـالم ز تو تـأثـیـر گـرفـته            این حصر، جوانی ز تو ای پیر گرفته

در کنج سیه چال، یکی، روز و شبت بود

یا حـیـدر و یا فـاطـمه دائـم به لـبت بود

شد گوشۀ زندان تو محـراب عبادات            نه هم سخـنی داشـته‌ایّ و نه ملاقـات

وقت سحر و وقت دعا وقت مناجات            کردی طلبِ مرگِ خود ای قبلۀ حاجات

از زهر جفا یوسف زهرا تنِ تو سوخت

کنعان به امید تو و برگـشتن تو سوخت

ای کاش که می‌شد که ببینی پسرت را            تسکین بدهی بلکه تو زخم جگرت را

با ضـربۀ شـلّاق شکـسـتـند پـرت را            زنجـیـر هم آزرده تنِ مخـتصرت را

دل سوخت به احـوال تو ای سید مظلوم

مظلـومـیـتـت بود ز چـشـمان تو معـلوم

بر تخته روان با دل غمگین شده‌ای تو            مشمول دعای شب و آمین شده‌ای تو

زیر غل و زنجیر چه سنگین شده‌ای تو            بعد از دو سه روز آه؛ که تدفین شده‌ای تو

هرکس که تو را دید روی لب سخنی داشت

میگفت چه خوب است که جسمش کفنی داشت

یک بارِ دگر مجـلـس ما کـربـبلا شد            حـرف غـم پـیـراهـن شـاه شـهـدا شد

ای وای سرِ حضرت ارباب جـدا شد            زنـدان بـلا خـتـم بـه گـودال بـلا شـد

خوب است نشد بعد شهادت سرِ تو قطع

انـگـشت نشد از پی انگـشـتـر تـو قـطع

تـمام حجـم تـنت زیر یک عـبا مانده            به روی پهلوی تو چند جای پا مانده

نـفـس کـشـیده‌ای و بـنـد آمده نَـفَـست            به سینه‌ات چقدَر استخوان، رها مانده

خـدا کـند تو دگر مثـل فـاطمه نشوی            خـدای، رحـم کـنـد بر تنِ بجـا مانـده

به سجده می‌روی و مثل بید می‌لرزی            قـیـام کن کـه تـسـلّای ربّـنــا مــانـده

هوای غربتِ زندان که جای خود دارد            نگـاه یک زنِ رقّـاص بـی‌حـیا مانـده

به‌ فرض‌ هم‌ که ‌خودت از جهان، خلاص‌ شوی            هنوز، غربتِ معصومه و رضا مانده

کمی اگر غُل و زنجـیرها امان بدهد            صدا هنوز در این اشکِ بی صدا مانده

دوباره روضۀ جانسوز پنج تن داری            بخوان که روضۀ مکشوفِ کربلا مانده

بخوان که شمر، نشسته به سینه‌ای خسته            اگرچه سینه شکـسته ولی صدا مانده

ای دو صد موسی به طورت مُلتَجی!            آفـتـاب و مه بـه نـورت مُـلـتَجی!

نـالـۀ پـنـهـان تـو، شـمـشـیــر تـو            حـلـقـۀ وصـل خــدا، زنـجـیـر تـو

شــمـعِ خـلـوتـگـاهِ بــزم کـبــریـا!            کــعــبــۀ روح بــلــنــد  انــبـــیــا!

گوهر رخـشانِ شش دریای نـور!            نخل سبز نور بخـش هشت طور!

آسـمـانِ پـنـج خــورشـیـد کـمـال!            هـفـتـمین وجهِ خـدای ذوالـجـلال!
عـرش اجلال و شرف را قـائمه!            حـاصل عـمرت رضا و فـاطـمه!
انــس بـا مـعــبـود، روح نــیّـتـت            حـبـس دشــمـن شـاهـد حــریّـتـت
روح عـرفـان در مـناجـات شبت!            آسـمـان لـبـریـز یـا رب یـا ربت!

ذکـر، مـشـتـاق و دعـا دلــداده‌ات            اشـک تـنـهــایـی گـل سـجــاده‌ات
نام حـق گـل کرده از لب‌هـای تو            گـریه، شـمـع محـفـل شب‌های تو
آیـه‌هـای نــور، مـشـتـاق صـدات            جـانِ شـب بـیـدارهـا بــادا فــدات
قـبـلـۀ دل بـاب حــاجــات هــمــه            نـالـه‌ات صــوت مـنـاجـات هـمـه
حـبـس تـو خـلـوتـگـه دلـدار بـود            سلـسـله خـوشتر ز زلف یـار بود
ای دل مـطــمـوره‌هـا زنــدان تـو            حـلـقـۀ زنـجـیــرهــا گــریـان تـو
حـبس تو از قـلب شب تـاریک‌تر            با خـدا از هـر زمـان نـزدیـک تر
ای هــمــایِ اوفــتـاده از نــفــس!            تـو کـجــا و دامـن تـنـگ قــفـس؟
تـیـره تـر از گــوشــۀ زنـدان تـو            سـیــنـۀ تـاریـک زنــدانـبــان تــو
بـــارهـــا و بــارهـــا و بــارهـــا            دیــده در حـبــس عــدو آزارهـــا
حـیـف، مـولا لحـظـۀ جان دادنت            بـود زنـجـیـر عــدو بـر گـردنـت
لحـظه لحظه می شکـست آئـینه‌ات            وقت رفـتن بود سنگـین سیـنـه‌ات
هـمچـو جـدّت از همه محـروم‌تر            نـیـست زنـدانی ز تو مـظـلـوم‌تـر
زهر، آتش شد، تو را بی تاب کرد            آب کــرد و آب کــرد و آب کـرد
گرچه باید در عزایت خون گریست            گرچه زندانی چو تو مظلوم نیست
اشک ما جاریست عمری از دو عین            بر تو و بر جدِّ مـظـلـومت حسین
جـسـم پـاک تو به دوش چـار تـن            جسم جـدّت ماند بی غـسل و کفـن
پـیـکـر تـو در غـل و زنجــیـرهـا            پـیـکــر او طـعــمـۀ شـمـشـیـرهـا
جسم تو از زهـر دشمن شد کـبود            جـسم او را زخـم روی زخـم بود
زخم ما زخمِ تنِ صد چاک اوست            اشک"میثم" وقف خون پاک اوست

غربت رسید و داغ حرم را زیاد کرد            بـاران چـشـم‌هـای تـرم را زیـاد کـرد

آه از نـهـاد سرد سـیـه چـال می‌کـشـم            آن جـا کـه آه بـی‌اثــرم را زیـاد کـرد

مـن بـا اذان نـالـه‌ام افــطـار مـی‌کـنـم            شلاق؛ زخـم بـال و پـرم را زیاد کرد

چه بی‌ملاحضه به تـنم ضربه می‌زند            درد نـشـسـته بـر کـمـرم را زیاد کرد

صبح، از بی‌رحمی بسیار زندانبان من            تیره‌تر از ظلمت شام است در چشمان من

آتـش تنهـایی‌ام را شـعـله‌ور تر می‌کـند            اشک وقتی می‌چکد از دیدۀ گریان من

قـتـلـگـاه مـادر مـن خـانـۀ او شـد اگـر            قـتلگاه من هم آخـر می‌شود زنـدان من

ارثم از عجّل وفـاتی گفـتن او این شده            دوست دارم زودتر از تن درآید جان من

چند وقتی می‌شود که موقع افـطاری‌ام             خوردن خون جگر شد سهم آب و نان من

آنچنان لاغر شدم در کُنج این مطموره که            نیست دیگر پیکرم یک لحظه به فرمان من

مثل آن مظلومه که در گوشۀ ویرانه مُرد            دخترم دِق می‌کند از غُصّۀ هجران من

زَهر هارون کارگر شد از جگر چیزی نماند            شرحه شرحه شد خدایا سینۀ سوزان من

آب میخواهم ولی حالا که ظرف آب نیست            وا ذبیحا، نقش بسته بر لبِ‌ عشطان من

تازه وقتی می‌روم بر شانۀهای دشمنان            خـلق می‌سوزند از انـدوه بی‌پایـان من

به سمت خلق نرو جلوۀ تو ربانی‌ست            نصیب قلب تو از زندگی پریشانی‌ست

سکوت گرچه نشان است بر نجابت زن            صدای خـستۀ تو حجّـت مسلمانی‌ست

شکوه شمس به تابیدن پس از ابرست            بـتاب گرچه هـوای دل تو بـارانی‌ست
به ریزه خواری خوان کرامت تو خوشم            که موری درِ تو برتر از سلیمانی‌ست
حریم قـرب ندارد حساب فـقـر و غـنا            دراین حریم اطاعت کمال سلطانی‌ست
مفـسران پی تـفـسـیر خـطبه‌های توأند            که جـمله جـملۀ آن آیه‌های قـرآنی‌ست
کسی نـدیـد چـهـل روز بی‌قـراری تو            که اجر داغ به این غصه‌های پنهانی‌ست
به پای فضل تو موسی به لکنت افتاده            کمی ز مدح تو بی‌بی مسیح درمانی‌ست
نظر بحال گدا کردن از کرامت توست            نشسته بر سر این سفره در پی نانی‌ست
نـم وضـوی نـمـازت حـیـات آب بـقــا            نوشتن از حـسناتت بضاعت ما نیست

امشب سری به خـلوت پروانه‌ها بزن            با یک دل شکـسته خـدا را صدا بزن

امشب بیا به روضۀ یک خواهرشهید            طـعـنه بـه غـربت دل آئـیـنـه‌هـا بـزن

با اشـک لـقـمـه‌ای ز سـر سفـره عـزا            با نـیّـت تـقـرّبِ  محـض و شـفـا بـزن

و بـعـد در مـیان عـزادارهـای عـشـق            خود را شبـیـه اهل سـماوات جا بـزن

وقت عزای حضرت زینب رسیده است            حرف غریب بودن یک تشنه را بزن

با یاد خاطرات خودش خواهری گریست            یاد غـمی که گـفت کسی: بی‌هـوا بزن

تـا می‌زدنـد طفـل یـتـیـم سه سـالـه را            می‌گفت عمه: بس کن و اصلا مرا بزن

در لحـظه‌هـای آخر خود بی‌قـرار بود

زینب دلش گرفته و چشم انتـظار بود

می‌ریخت روی دامن غربت ستاره را            در دست داشت پیـرهـن پاره پـاره را

در ماندن و نـماندن خود مانده بود که            انداخـت از نفـس نـفـس اسـتـخـاره را

چیزی نمانده بود پس از غـارت حرم            در دست داشت خاطـرۀ گـوشواره را

در زیـر آفــتـاب فــقــط آه مـی‌کـشـیـد            پنجـاه و چـند سال ز سیـنه شـراره را

بر روی دست های خودش دست می‌کشید            حس کرد لحظه‌ای عمو درد دوباره را

یک سال و نیم هست که همراه آه خود            با زجـر می‌کـشد نفـس نیـمـه کاره را

با یاد جیغ دختری از خواب می‌پـرید            می‌گـفت: برد عـمّه کسی گاهـواره را

مانده هنوز در نظرش چکمه‌های شمر

ای کاش بود پیش برادر به جای شمر

اینجا عروج بال و پَرت طول می‌کشد            تسکـین سوزش جگرت طول می‌کشد

دور و برت شـلـوغ شده پس نـشـستن            گرد و غبار دور و برت طول می‌کشد

طوری تو را زدنـد که حـتی گـشودن            لبـهـا و چـشم های ترت طول می‌کشد

با خـنجـر شـکـسـته در دست قـاتـلـت            معـلوم بود ذبـح سرت طـول می‌کـشد

اینـجـا چـقـدر غــارت پـیــراهــن تـن            عریان همچو محتضرت طول می‌کشد

با خنجری عذاب تو پایان گرفته است            اما عـذاب هـمـسـفـرت طـول می‌کشد

اینجـا چه دردهـای زیـادی کـشـیده‌ای            درد نـشـسته بر کـمرت طول می‌کشد

ای وای قاتـلی نـفـست را گرفته است

پایش به روی سینه تو جا گرفته است